عاصم بن ابینجود اسدی در تاریخ اسلامی: تفاوت میان نسخهها
جز (جایگزینی متن - ' ه. ق ' به 'ه.ق ') |
|||
خط ۵: | خط ۵: | ||
مؤلف [[ریحانة الادب (کتاب)|ریحانة الادب]] مینویسد: اصل [[مصاحف]] را که نوعاً اصل معمولی در [[کتابت]] است، موافق قرائت عاصم نوشته و [[قرائات]] هر یک از [[قاریان]] دیگر را با تعیین اسم [[قاری]] آن با خط سرخ در حواشی مینوشتند<ref>ریحانة الادب، ج۴۷، ص۴۲۶.</ref>. عاصم در [[کوفه]] میزیست و همان جا در گذشت و از [[شیعیان امیرمؤمنان]] علی{{ع}} بود<ref>تأسیس الشیعه، ص۳۴۶.</ref>. | مؤلف [[ریحانة الادب (کتاب)|ریحانة الادب]] مینویسد: اصل [[مصاحف]] را که نوعاً اصل معمولی در [[کتابت]] است، موافق قرائت عاصم نوشته و [[قرائات]] هر یک از [[قاریان]] دیگر را با تعیین اسم [[قاری]] آن با خط سرخ در حواشی مینوشتند<ref>ریحانة الادب، ج۴۷، ص۴۲۶.</ref>. عاصم در [[کوفه]] میزیست و همان جا در گذشت و از [[شیعیان امیرمؤمنان]] علی{{ع}} بود<ref>تأسیس الشیعه، ص۳۴۶.</ref>. | ||
عاصم، [[قرآن]] را بر [[ابوعبدالرحمان سلمی]] قرائت و وی بر [[علی بن ابی طالب]]{{ع}} قرائت میکرد. [[وفات]] عاصم در سال | عاصم، [[قرآن]] را بر [[ابوعبدالرحمان سلمی]] قرائت و وی بر [[علی بن ابی طالب]]{{ع}} قرائت میکرد. [[وفات]] عاصم در سال ۱۲۷ه.ق روی داد<ref>زرکلی، اعلام، ج۳، ص۲۴۷.</ref>.<ref>[[سید حسن قریشی|قریشی، سید حسن]]، [[اصحاب ایرانی ائمه اطهار (کتاب)|اصحاب ایرانی ائمه اطهار]]، ص 64.</ref> | ||
== منابع == | == منابع == |
نسخهٔ ۳ ژانویهٔ ۲۰۲۳، ساعت ۱۵:۰۹
آشنایی اجمالی
عاصم بن ابینجود اسدی از موالیان بود. در علم قرائت شاگرد ابوعبدالرحمان سلمی و از شاگردان امیرمؤمنان علی(ع) بوده است. قرائت عاصم را بهترین قرائتها میدانند [۱].
مؤلف ریحانة الادب مینویسد: اصل مصاحف را که نوعاً اصل معمولی در کتابت است، موافق قرائت عاصم نوشته و قرائات هر یک از قاریان دیگر را با تعیین اسم قاری آن با خط سرخ در حواشی مینوشتند[۲]. عاصم در کوفه میزیست و همان جا در گذشت و از شیعیان امیرمؤمنان علی(ع) بود[۳].
عاصم، قرآن را بر ابوعبدالرحمان سلمی قرائت و وی بر علی بن ابی طالب(ع) قرائت میکرد. وفات عاصم در سال ۱۲۷ه.ق روی داد[۴].[۵]
منابع
پانویس
- ↑ خدمات متقابل اسلام و ایران، ص۴۵۲.
- ↑ ریحانة الادب، ج۴۷، ص۴۲۶.
- ↑ تأسیس الشیعه، ص۳۴۶.
- ↑ زرکلی، اعلام، ج۳، ص۲۴۷.
- ↑ قریشی، سید حسن، اصحاب ایرانی ائمه اطهار، ص 64.