عبدالله بن داهر: تفاوت میان نسخهها
بدون خلاصۀ ویرایش |
بدون خلاصۀ ویرایش |
||
خط ۱: | خط ۱: | ||
{{مدخل مرتبط | موضوع مرتبط = | عنوان مدخل = | مداخل مرتبط = [[عبدالله بن داهر در تراجم و رجال]]| پرسش مرتبط = }} | {{مدخل مرتبط | موضوع مرتبط = اصحاب امام صادق| عنوان مدخل = | مداخل مرتبط = [[عبدالله بن داهر در تراجم و رجال]]| پرسش مرتبط = }} | ||
== آشنایی اجمالی == | == آشنایی اجمالی == | ||
[[ابوسلیمان عبدالله بن داهر بن یحیی بن داهر احمری انصاری رازی]] از [[محدثان شیعه]] بوده و از [[امام جعفر صادق]] {{ع}}<ref>رجال النجاشی ۲/۳۳ جامع الرواة ۱/۴۸۳.</ref> و نیز از محدثانی چون پدرش داهر،<ref>بحار الأنوار ۳۷/۳۳۰ تاریخ بغداد ۹/۴۵۳.</ref> [[حسن بن یحیی]]،<ref>الکافی ۲/۲۲۶.</ref> [[محمد بن سنان]]<ref>بحار الانوار ۳۹/۱۹۴.</ref> و [[عبدالله بن عبدالقدوس]]<ref>تاریخ بغداد ۹/۴۵۳.</ref> روایاتی نقل کرده است. کسانی چون [[محمد بن اسماعیل برمکی]]،<ref>طرائف المقال ۱/۵۰۱ الکافی ۲/۲۲۶.</ref>[[محمد بن حریز]]<ref>مستدرکات علم رجال الحدیث ۵/۱۱.</ref> و [[احمد بن علی خزاز]] از وی [[روایت]] کردهاند. به گفته [[خطیب بغدادی]] وی زمانی به [[بغداد]] وارد شد و در آنجا [[کرسی]] [[تدریس]] [[حدیث]] برپا نمود.<ref>تاریخ بغداد ۹/۴۵۳.</ref> رجالشناسان [[شیعه]] و برخی از [[عامه]] وی را از محدثان شیعه دانستهاند،<ref>رجال النجاشی ۲/۳۳ میزان الاعتدال ۲/۴۱۶.</ref> ولی [[روایات]] منقوله وی را [[تضعیف]] کردهاند<ref>رجال ابن داود ۴۶۸ مجمع الرجال ۳/۲۸۱.</ref> و در عین حال [[صداقت]] گفتار او را هم [[تأیید]] کردهاند.<ref>تاریخ بغداد ۹/۴۵۳ قاموس الرجال ۵/۴۴۱.</ref> او دارای تألیفی به نام «کتاب الحدیث» بوده که آن را از [[امام صادق]] {{ع}} روایت کرده است<ref>الذریعه ۶/۳۴۴.</ref>.<ref>جمعی از پژوهشگران، [[فرهنگنامه مؤلفان اسلامی (کتاب)|فرهنگنامه مؤلفان اسلامی]] ج۱، ص۴۵۵-۴۵۶.</ref> | [[ابوسلیمان عبدالله بن داهر بن یحیی بن داهر احمری انصاری رازی]] از [[محدثان شیعه]] بوده و از [[امام جعفر صادق]] {{ع}}<ref>رجال النجاشی ۲/۳۳ جامع الرواة ۱/۴۸۳.</ref> و نیز از محدثانی چون پدرش داهر،<ref>بحار الأنوار ۳۷/۳۳۰ تاریخ بغداد ۹/۴۵۳.</ref> [[حسن بن یحیی]]،<ref>الکافی ۲/۲۲۶.</ref> [[محمد بن سنان]]<ref>بحار الانوار ۳۹/۱۹۴.</ref> و [[عبدالله بن عبدالقدوس]]<ref>تاریخ بغداد ۹/۴۵۳.</ref> روایاتی نقل کرده است. کسانی چون [[محمد بن اسماعیل برمکی]]،<ref>طرائف المقال ۱/۵۰۱ الکافی ۲/۲۲۶.</ref>[[محمد بن حریز]]<ref>مستدرکات علم رجال الحدیث ۵/۱۱.</ref> و [[احمد بن علی خزاز]] از وی [[روایت]] کردهاند. به گفته [[خطیب بغدادی]] وی زمانی به [[بغداد]] وارد شد و در آنجا [[کرسی]] [[تدریس]] [[حدیث]] برپا نمود.<ref>تاریخ بغداد ۹/۴۵۳.</ref> رجالشناسان [[شیعه]] و برخی از [[عامه]] وی را از محدثان شیعه دانستهاند،<ref>رجال النجاشی ۲/۳۳ میزان الاعتدال ۲/۴۱۶.</ref> ولی [[روایات]] منقوله وی را [[تضعیف]] کردهاند<ref>رجال ابن داود ۴۶۸ مجمع الرجال ۳/۲۸۱.</ref> و در عین حال [[صداقت]] گفتار او را هم [[تأیید]] کردهاند.<ref>تاریخ بغداد ۹/۴۵۳ قاموس الرجال ۵/۴۴۱.</ref> او دارای تألیفی به نام «کتاب الحدیث» بوده که آن را از [[امام صادق]] {{ع}} روایت کرده است<ref>الذریعه ۶/۳۴۴.</ref>.<ref>جمعی از پژوهشگران، [[فرهنگنامه مؤلفان اسلامی (کتاب)|فرهنگنامه مؤلفان اسلامی]] ج۱، ص۴۵۵-۴۵۶.</ref> |
نسخهٔ ۲۷ فوریهٔ ۲۰۲۴، ساعت ۰۹:۲۱
آشنایی اجمالی
ابوسلیمان عبدالله بن داهر بن یحیی بن داهر احمری انصاری رازی از محدثان شیعه بوده و از امام جعفر صادق (ع)[۱] و نیز از محدثانی چون پدرش داهر،[۲] حسن بن یحیی،[۳] محمد بن سنان[۴] و عبدالله بن عبدالقدوس[۵] روایاتی نقل کرده است. کسانی چون محمد بن اسماعیل برمکی،[۶]محمد بن حریز[۷] و احمد بن علی خزاز از وی روایت کردهاند. به گفته خطیب بغدادی وی زمانی به بغداد وارد شد و در آنجا کرسی تدریس حدیث برپا نمود.[۸] رجالشناسان شیعه و برخی از عامه وی را از محدثان شیعه دانستهاند،[۹] ولی روایات منقوله وی را تضعیف کردهاند[۱۰] و در عین حال صداقت گفتار او را هم تأیید کردهاند.[۱۱] او دارای تألیفی به نام «کتاب الحدیث» بوده که آن را از امام صادق (ع) روایت کرده است[۱۲].[۱۳]
منابع
- جمعی از پژوهشگران، فرهنگنامه مؤلفان اسلامی ج۱
پانویس
- ↑ رجال النجاشی ۲/۳۳ جامع الرواة ۱/۴۸۳.
- ↑ بحار الأنوار ۳۷/۳۳۰ تاریخ بغداد ۹/۴۵۳.
- ↑ الکافی ۲/۲۲۶.
- ↑ بحار الانوار ۳۹/۱۹۴.
- ↑ تاریخ بغداد ۹/۴۵۳.
- ↑ طرائف المقال ۱/۵۰۱ الکافی ۲/۲۲۶.
- ↑ مستدرکات علم رجال الحدیث ۵/۱۱.
- ↑ تاریخ بغداد ۹/۴۵۳.
- ↑ رجال النجاشی ۲/۳۳ میزان الاعتدال ۲/۴۱۶.
- ↑ رجال ابن داود ۴۶۸ مجمع الرجال ۳/۲۸۱.
- ↑ تاریخ بغداد ۹/۴۵۳ قاموس الرجال ۵/۴۴۱.
- ↑ الذریعه ۶/۳۴۴.
- ↑ جمعی از پژوهشگران، فرهنگنامه مؤلفان اسلامی ج۱، ص۴۵۵-۴۵۶.