ارکان زمین: تفاوت میان نسخه‌ها
جز (جایگزینی متن - 'دست' به 'دست') |
بدون خلاصۀ ویرایش |
||
| خط ۱: | خط ۱: | ||
{{مدخل مرتبط | موضوع مرتبط = | عنوان مدخل = | مداخل مرتبط = | {{مدخل مرتبط | موضوع مرتبط = امامت | عنوان مدخل = | مداخل مرتبط = | پرسش مرتبط = }} | ||
== مقدمه == | == مقدمه == | ||
از دیگر تعابیری که می‌تواند در [[شناخت]] [[چیستی امامت]] تأثیرگذار باشد، تعبیر {{متن حدیث|أَرْكَان الْأَرْضِ}} است؛ البته گاه این مفهوم به شکل {{متن حدیث|أَرْكَان الْبِلَادِ}} نیز به کار رفته است. واژه "ارکان" جمع "رکن" است و [[خلیل]] فراهیدی رکن را به معنای نقطه یا ناحیه‌ای [[قوی]] و مستحکم از کوه یا [[خانه]] دانسته است<ref>خلیل بن احمد فراهیدی، العین، ج۵، ص۳۵۴.</ref>. دیگر ارباب لغت این معنا را تعمیم داده و بر این باورند که رکن هر چیزی، به معنای بخش [[قوی]] و مستحکم آن است که به آن تکیه می‌شود<ref>احمد بن فارس، معجم مقاییس اللغة، ج۲، ص۴۳۰؛ محمد بن مکرم بن منظور، لسان العرب، ج۱۳، ص۱۸۵؛ حسین بن محمد راغب اصفهانی، المفردات، ص۳۶۵.</ref>؛ از این‌رو، می‌توان تعبیر ارکان الارض را کنایه از آن چیزی دانست که ستون [[زمین]] و مایه پا برجایی آن است و در صورت نبود آن، [[زمین]] [[استواری]] خود را از دست می‌دهد و فرو می‌افتد. | از دیگر تعابیری که می‌تواند در [[شناخت]] [[چیستی امامت]] تأثیرگذار باشد، تعبیر {{متن حدیث|أَرْكَان الْأَرْضِ}} است؛ البته گاه این مفهوم به شکل {{متن حدیث|أَرْكَان الْبِلَادِ}} نیز به کار رفته است. واژه "ارکان" جمع "رکن" است و [[خلیل]] فراهیدی رکن را به معنای نقطه یا ناحیه‌ای [[قوی]] و مستحکم از کوه یا [[خانه]] دانسته است<ref>خلیل بن احمد فراهیدی، العین، ج۵، ص۳۵۴.</ref>. دیگر ارباب لغت این معنا را تعمیم داده و بر این باورند که رکن هر چیزی، به معنای بخش [[قوی]] و مستحکم آن است که به آن تکیه می‌شود<ref>احمد بن فارس، معجم مقاییس اللغة، ج۲، ص۴۳۰؛ محمد بن مکرم بن منظور، لسان العرب، ج۱۳، ص۱۸۵؛ حسین بن محمد راغب اصفهانی، المفردات، ص۳۶۵.</ref>؛ از این‌رو، می‌توان تعبیر ارکان الارض را کنایه از آن چیزی دانست که ستون [[زمین]] و مایه پا برجایی آن است و در صورت نبود آن، [[زمین]] [[استواری]] خود را از دست می‌دهد و فرو می‌افتد. | ||
| خط ۵: | خط ۶: | ||
{{متن حدیث|أَرْكَان الْأَرْضِ}} {{متن حدیث|أَرْكَان الْبِلَادِ}} ضمن آنکه به نظر می‌رسد این مفهوم برای اولین بار در دوران [[امام باقر]] {{ع}} به کار رفته است، این [[روایات]] را در ضمن بیان ویژگی‌های {{متن حدیث|أَرْكَان الْأَرْضِ}} [[نقل]] خواهیم کرد<ref>[[محمد حسین فاریاب|فاریاب، محمد حسین]]، [[معنا و چیستی امامت در قرآن سنت و آثار متکلمان (کتاب)|معنا و چیستی امامت در قرآن سنت و آثار متکلمان]]، ص ۳۷۸.</ref>. | {{متن حدیث|أَرْكَان الْأَرْضِ}} {{متن حدیث|أَرْكَان الْبِلَادِ}} ضمن آنکه به نظر می‌رسد این مفهوم برای اولین بار در دوران [[امام باقر]] {{ع}} به کار رفته است، این [[روایات]] را در ضمن بیان ویژگی‌های {{متن حدیث|أَرْكَان الْأَرْضِ}} [[نقل]] خواهیم کرد<ref>[[محمد حسین فاریاب|فاریاب، محمد حسین]]، [[معنا و چیستی امامت در قرآن سنت و آثار متکلمان (کتاب)|معنا و چیستی امامت در قرآن سنت و آثار متکلمان]]، ص ۳۷۸.</ref>. | ||
== ویژگی‌های ارکان زمین == | == ویژگی‌های ارکان زمین == | ||
ویژگی‌هایی که می‌توان برای صاحبان تعبیر {{متن حدیث|أَرْكَان الْأَرْضِ}} یا {{متن حدیث|أَرْكَان الْبِلَادِ}} برشمرد، عبارت‌اند از: | ویژگی‌هایی که می‌توان برای صاحبان تعبیر {{متن حدیث|أَرْكَان الْأَرْضِ}} یا {{متن حدیث|أَرْكَان الْبِلَادِ}} برشمرد، عبارت‌اند از: | ||
| خط ۲۸: | خط ۳۰: | ||
{{پانویس}} | {{پانویس}} | ||
[[رده: | [[رده:امامت]] | ||
نسخهٔ ۲۳ دسامبر ۲۰۲۳، ساعت ۱۰:۰۱
مقدمه
از دیگر تعابیری که می‌تواند در شناخت چیستی امامت تأثیرگذار باشد، تعبیر «أَرْكَان الْأَرْضِ» است؛ البته گاه این مفهوم به شکل «أَرْكَان الْبِلَادِ» نیز به کار رفته است. واژه "ارکان" جمع "رکن" است و خلیل فراهیدی رکن را به معنای نقطه یا ناحیه‌ای قوی و مستحکم از کوه یا خانه دانسته است[۱]. دیگر ارباب لغت این معنا را تعمیم داده و بر این باورند که رکن هر چیزی، به معنای بخش قوی و مستحکم آن است که به آن تکیه می‌شود[۲]؛ از این‌رو، می‌توان تعبیر ارکان الارض را کنایه از آن چیزی دانست که ستون زمین و مایه پا برجایی آن است و در صورت نبود آن، زمین استواری خود را از دست می‌دهد و فرو می‌افتد. به لحاظ موقعیت این مفهوم در میان احادیث، می‌توان مدعی شد که دستِ کم در پنج روایت، این مفهوم بر امامان (ع) اطلاق شده است؛ افزون بر آن، این تعبیر در برخی زیارت‌نامه‌های مسند نیز به چشم می‌خورد[۳]. همچنین امام هادی (ع) در زیارت جامعه کبیره، از ائمه اطهار (ع) با عنوان «أَرْكَان الْبِلَادِ» یاد کرده‌اند[۴].
«أَرْكَان الْأَرْضِ» «أَرْكَان الْبِلَادِ» ضمن آنکه به نظر می‌رسد این مفهوم برای اولین بار در دوران امام باقر (ع) به کار رفته است، این روایات را در ضمن بیان ویژگی‌های «أَرْكَان الْأَرْضِ» نقل خواهیم کرد[۵].
ویژگی‌های ارکان زمین
ویژگی‌هایی که می‌توان برای صاحبان تعبیر «أَرْكَان الْأَرْضِ» یا «أَرْكَان الْبِلَادِ» برشمرد، عبارت‌اند از:
وساطت فیض
چنان‌که بارها بیان شد، وساطت فیض بدین معناست که خداوند متعال که فیاض مطلق است، فیض خود را از طریق بندگان برگزیده خود به عالم هستی ارزانی می‌دارد. قوام و پایداری این عالم که خود جلوه فیض خداوند است، با حضور آن بندگان برگزیده دوام خواهد داشت و با خالی شدن هستی از وجود ایشان، بساط این دنیا نیز برچیده خواهد شد. با توجه به آنچه در تبیین معنای لغوی رکن گفته شد، ویژگی وساطت فیض برای صاحبان مفهوم «أَرْكَان الْأَرْضِ» تداعی می‌شود. در روایتی صحیح از امام صادق (ع) نقل شده است که ایشان راجع به ائمه(ع)، به مفضل بن عمر فرمودند:"خداوند آنها را ارکان زمین قرار داد که اهل آن را در خود فرو نبرد"[۶]. ایشان خطاب به سعید الاعرج و سلیمان بن خالد نیز همین سخن را تکرار کرده‌اند[۷].
امام باقر (ع) نیز در روایتی همان تعبیر را به کار برده‌اند و بر ائمّه اطهار (ع) اطلاق کرده‌اند[۸]. با توجه به آنچه گذشت، می‌توان نتیجه گرفت که امام (ع) واسطه فیض خداوند است که بدون وجود او، نظام هستی برچیده خواهد شد[۹].
منصوب بودن به نصب الهی
مردم نمی‌توانند کسی را برگزینند که واسطه فیض خداوند است و بدون وجود او نظام هستی در هم فرو می‌ریزد. اساساً تصور اینکه مردم حق داشته باشند برای خداوند متعال چنین کسی را تعیین کنند، مشکل است. روایات پیش گفته نیز بر منصوص بودن صاحبان تعبیر «أَرْكَان الْأَرْضِ»، تأکید می‌کردند؛ چنان‌که در روایتی صحیح از امام صادق (ع) نقل شده است که فرمودند: "خداوند آنها را ارکان زمین قرار داد..."[۱۰][۱۱].
نتیجه‌گیری
بر اساس آنچه بیان شد، روشن می‌شود که امامان (ع) «أَرْكَان الْأَرْض» و «أَرْكَان الْبِلَاد»اند؛ بدین معنا که واسطه فیض خداوندند و با وجود آنها نظام هستی حفظ خواهند شد؛ ضمن آنکه ایشان از جانب خداوند متعال منصوب شده‌اند[۱۲].
منابع
پانویس
- ↑ خلیل بن احمد فراهیدی، العین، ج۵، ص۳۵۴.
- ↑ احمد بن فارس، معجم مقاییس اللغة، ج۲، ص۴۳۰؛ محمد بن مکرم بن منظور، لسان العرب، ج۱۳، ص۱۸۵؛ حسین بن محمد راغب اصفهانی، المفردات، ص۳۶۵.
- ↑ ابن قولویه قمی، کامل الزیارات، ص۵۳-۵۴؛ محمد بن حسن طوسی، تهذیب الاحکام، ج۶، ص۲۷.
- ↑ شیخ صدوق، من لا یحضر الفقیه، ج۲، ص۶۱۰، شیخ صدوق، عیون اخبار الرضا (ع) ج۲، ص۲۷۳؛ محمد بن حسن طوسی، تهذیب الاحکام، ج۶، ص۹۵.
- ↑ فاریاب، محمد حسین، معنا و چیستی امامت در قرآن سنت و آثار متکلمان، ص ۳۷۸.
- ↑ «جَعَلَهُمُ اللَّهُ عَزَّ وَ جَلَّ أَرْكَانَ الْأَرْضِ أَنْ تَمِيدَ بِأَهْلِهَا». محمد بن حسن صفار، بصائر الدرجات، ص۲۰۰-۲۰۱؛ محمد بن یعقوب کلینی، الکافی، ج۱، ص۱۹۶.
- ↑ محمد بن یعقوب کلینی، الکافی، ج۱، ص۱۹۷.
- ↑ محمد بن یعقوب کلینی، الکافی، ج۱، ص۱۹۷-۱۹۸؛ محمد بن حسن صفار، بصائر الدرجات، ص۱۹۹؛ محمد بن حسن طوسی، الامالی، ص۲۰۵.
- ↑ فاریاب، محمد حسین، معنا و چیستی امامت در قرآن سنت و آثار متکلمان، ص ۳۷۸.
- ↑ «جَعَلَهُمُ اللَّهُ عَزَّ وَ جَلَّ أَرْكَانَ الْأَرْضِ». محمد بن یعقوب کلینی، الکافی، ج۱، ص۱۹۶.
- ↑ فاریاب، محمد حسین، معنا و چیستی امامت در قرآن سنت و آثار متکلمان، ص ۳۷۹.
- ↑ فاریاب، محمد حسین، معنا و چیستی امامت در قرآن سنت و آثار متکلمان، ص ۳۷۹.