علم حضوری معصوم: تفاوت میان نسخه‌ها

از امامت‌پدیا، دانشنامهٔ امامت و ولایت
بدون خلاصۀ ویرایش
بدون خلاصۀ ویرایش
خط ۹: خط ۹:
<div style="padding: 0.4em 0em 0.0em;">
<div style="padding: 0.4em 0em 0.0em;">


'''علم حضوری معصوم''' ممکن است به یکی از موارد زیر اشاره داشته باشد:
==علم حضوری==
علم حضوری معصوم ممکن است به یکی از موارد زیر اشاره داشته باشد:


* '''[[علم حضوری معصوم (مخالف علم حصولی در فلسفه)]]''': «[[علم حصولی]] به [[دانش|دانشی]] می‌گویند که از طریق [[صورت‌های ذهنی]] حاصل می‌شود. این [[علم]]، [[علم اکتسابی|اکتسابی]] است و از راه [[ابزارهای حسی]]؛ مانند: [[چشم]] و [[گوش]] و دیگر [[حواس]] [[ادراک|ادراکی]] به‌ دست می‌‏آید. در مقابل، در علم حضوری که ابزار آن [[قلب]] یا [[روح]] [[انسان]] است، خود معلوم نزد عالِم ([[روح]]) حاضر می‌شود»<ref>[[ماهیت علم امام بررسی تاریخی و کلامی (کتاب)|ماهیت علم امام بررسی تاریخی و کلامی]]، ص ۱۴۶.</ref>. این اصطلاح هماهنگ با اصطلاحات [[منطق]] و [[فلسفه]] و [[شناخت شناسی]] است.
* '''[[علم حضوری معصوم (مخالف علم حصولی در فلسفه)]]''': «[[علم حصولی]] به [[دانش|دانشی]] می‌گویند که از طریق [[صورت‌های ذهنی]] حاصل می‌شود. این [[علم]]، [[علم اکتسابی|اکتسابی]] است و از راه [[ابزارهای حسی]]؛ مانند: [[چشم]] و [[گوش]] و دیگر [[حواس]] [[ادراک|ادراکی]] به‌ دست می‌‏آید. در مقابل، در علم حضوری که ابزار آن [[قلب]] یا [[روح]] [[انسان]] است، خود معلوم نزد عالِم ([[روح]]) حاضر می‌شود»<ref>[[ماهیت علم امام بررسی تاریخی و کلامی (کتاب)|ماهیت علم امام بررسی تاریخی و کلامی]]، ص ۱۴۶.</ref>. این اصطلاح هماهنگ با اصطلاحات [[منطق]] و [[فلسفه]] و [[شناخت شناسی]] است.

نسخهٔ ‏۱۶ دسامبر ۲۰۱۸، ساعت ۱۱:۲۷

اين مدخل از چند منظر متفاوت، بررسی می‌شود:
در این باره، تعداد بسیاری از پرسش‌های عمومی و مصداقی مرتبط، وجود دارند که در مدخل علم معصوم (پرسش) قابل دسترسی خواهند بود.

علم حضوری

علم حضوری معصوم ممکن است به یکی از موارد زیر اشاره داشته باشد:

منابع

پرسش‌های وابسته

جستارهای وابسته

منبع‌شناسی جامع علم معصوم

پانویس

 با کلیک بر فلش ↑ به محل متن مرتبط با این پانویس منتقل می‌شوید:  

  1. ماهیت علم امام بررسی تاریخی و کلامی، ص ۱۴۶.
  2. سید عبدالحسین لاری، المعارف السلمانیة، ص۲۰.
  3. ماهیت علم امام بررسی تاریخی و کلامی، ص ۱۴۶.