عبدالله بن شبرمة بن طفیل: تفاوت میان نسخه‌ها

از سخنان نغز اوست: در شگفتم از مردمی که به جهت [[ترس]] از [[بیماری]]، هر غذایی را نمی‌خورند، لیکن از [[آتش دوزخ]] نمی‌هراسند و به سوی [[گناه]] می‌‌روند و نیز: کسی که به [[پست]] و [[مقام]] ببالد توان شنیدن حرف [[حقّ]] را ندارد. وی مفتی [[عراق]] و نیز از طرف [[منصور دوانیقی]] (دومین [[خلیفه عباسی]]) [[قاضی کوفه]] بود و از طرف [[عیسی بن موسی]] (ولی [[عهد]] منصور) برای مدتی به [[ولایت یمن]] [[منصوب]] شد. مَعْمَر، یکی از [[مردمان]] [[یمن]]، درباره او میگوید: وقتی، [[ابن شبرمه]] از مقام خود بر کنار شد، او را بدرقه کردیم. هنگامی که [[مردم]] برگشتند و من به [[تنهایی]] با او بودم، گفت: [[خدا]] را [[سپاس]] می‌‌گویم از وقتی که به [[امارت]] رسیدم پیراهنم را [[تغییر]] ندادم، سپس افزود: منظورم این است که از [[حلال]] بهره نبردم و هرگز به [[حرام]] [[آلوده]] نشدم.