هدایت امام در حدیث: تفاوت میان نسخه‌ها

از امامت‌پدیا، دانشنامهٔ امامت و ولایت
بدون خلاصۀ ویرایش
 
خط ۱: خط ۱:
{{مدخل مرتبط
{{مدخل مرتبط
| موضوع مرتبط = هدایت امام
| موضوع مرتبط = هدایت امام
| عنوان مدخل  = [[هدایت امام]]
| عنوان مدخل  = هدایت امام
| مداخل مرتبط = [[هدایت امام در حدیث]]
| مداخل مرتبط = [[هدایت امام در حدیث]]
| پرسش مرتبط  =  
| پرسش مرتبط  =  

نسخهٔ کنونی تا ‏۲۱ اکتبر ۲۰۲۳، ساعت ۱۳:۰۷

مقدمه

مقام رسالت، مقام انذار و تبشیر امت است و امامت، مقام هدایت ایصالی امت است. به عبارت دیگر، هدایت ارشادی و تبلیغ دین با مقام رسالت است و بعد از رسول خدا (ص)، حضرات ائمه معصومین (ع) و نیز علمای امت می‌باید این وظیفه را انجام دهند. چنان که امام صادق (ع) فرمودند:

  1. «إِنَّ الْعُلَمَاءَ وَرَثَةُ الْأَنْبِيَاءِ وَ ذَاكَ أَنَّ الْأَنْبِيَاءَ لَمْ يُورِثُوا دِرْهَماً وَ لَا دِينَاراً وَ إِنَّمَا أَوْرَثُوا أَحَادِيثَ مِنْ أَحَادِيثِهِمْ فَمَنْ أَخَذَ بِشَيْ‏ءٍ مِنْهَا فَقَدْ أَخَذَ حَظّاً وَافِراً فَانْظُرُوا عِلْمَكُمْ هَذَا عَمَّنْ تَأْخُذُونَهُ فَإِنَّ فِينَا أَهْلَ الْبَيْتِ فِي كُلِّ خَلَفٍ عُدُولًا يَنْفُونَ عَنْهُ تَحْرِيفَ الْغَالِينَ وَ انْتِحَالَ الْمُبْطِلِينَ وَ تَأْوِيلَ الْجَاهِلِينَ»[۱]. هدایت ایصالی و ولایت بر امت در هدایت به عالم امر، تا قیامت باقی است. این هدایت در زمان حیات رسول خدا (ص) بر عهده آن حضرت و بعد از ایشان، وظیفه اوصیاء پیامبر (ص) است. این مقام امام، غیبت و حضور ندارد و اشراف مقام امامت بر قلوب عباد مستعد، آنان را تا مراتب عالی کمالات توحیدی هدایت کرده و تحت عنایت خویش می‌گیرد.
  2. «عن محمد بن مروان عن نجم قال سمعت ابا جعفر (ع) یقول: ﴿إِنَّمَا أَنْتَ مُنْذِرٌ وَلِكُلِّ قَوْمٍ هَادٍ[۲] قَالَ: الْمُنْذِرُ رَسُولُ‏ اللَّهِ‏! وَ الْهَادِي‏ عَلِيٌ‏ وَلِيُّ اللَّهِ»[۳].
  3. «عَنْ عَبْدِ اللَّهِ بْنِ عَطَا قَالَ سَمِعْتُ أَبَا عَبْدِ اللَّهِ (ع) يَقُولُ:‏ فِي هَذِهِ الْآيَةِ ﴿إِنَّمَا أَنْتَ مُنْذِرٌ وَلِكُلِّ قَوْمٍ هَادٍ قَالَ رَسُولُ اللَّهِ (ص) الْمُنْذِرُ وَ بِعَلِيٍّ‏ يَهْتَدِي‏ الْمُهْتَدُونَ‏»[۴].[۵]

منابع

پانویس

  1. الکافی، ج۱، ص۳۲.
  2. «و کافران می‌گویند: چرا نشانه‌ای از پروردگارش بر او فرو فرستاده نشده است؟ تو، تنها بیم‌دهنده‌ای و هر گروهی رهنمونی دارد» سوره رعد، آیه ۷.
  3. تفسیر القمی (ط. دارالکتاب، ۱۴۰۴ق.)، ج۱، ص۳۶۰.
  4. بصائر الدرجات فی فضائل آل محمد (ص)، ج۱، ص۳۰.
  5. فیاض‌بخش و محسنی، ولایت و امامت از منظر عقل و نقل ج۴، ص ۲۸۰.