معانقه: تفاوت میان نسخه‌ها
بدون خلاصۀ ویرایش |
(←پانویس) |
||
| خط ۱۴: | خط ۱۴: | ||
{{پانویس}} | {{پانویس}} | ||
[[رده: | [[رده:فضایل اخلاقی]] | ||
نسخهٔ ۱۹ نوامبر ۲۰۲۳، ساعت ۰۹:۱۵
معانقه از چند منظر متفاوت، بررسی می‌شود: معانقه در معارف و سیره نبوی - پرسش‌های مرتبطمقدمه
نشانه محبت و پیوند اهل ایمان، معانقه (دست به گردن یکدیگر انداختن و یکدیگر را در آغوش کشیدن) است. خداوند پیوستگی مؤمنان را دوست دارد و با این عمل به آنان توجه و عنایت می‌فرماید[۱].
اسحاق بن عمّار[۲] از امام صادق (ع) چنین روایت کرده است: «إِنَّ الْمُؤْمِنَيْنِ إِذَا اعْتَنَقَا غَمَرَتْهُمَا الرَّحْمَةُ فَإِذَا الْتَزَمَا لَا يُرِيدَانِ بِذَلِكَ إِلَّا وَجْهَ اللَّهِ وَ لَا يُرِيدَانِ غَرَضاً مِنْ أَغْرَاضِ الدُّنْيَا قِيلَ لَهُمَا مَغْفُوراً لَكُمَا...»[۳].[۴]
منابع
پانویس
- ↑ نک: الکافی، ج۲، ص۱۸۴، حدیث ۱.
- ↑ از شخصیت‌های برجسته شیعه و از اصحاب امام صادق و امام کاظم (ع) و از راویان موثقه است. ر. ک: رجال النجاشی، ص۷۱؛ معجم رجال الحدیث، ج۳، ص۵۲-۶۳؛ قاموس الرجال، ج۱، ص۷۵۷-۷۷۰.
- ↑ «چون دو مؤمن یکدیگر را در آغوش کشند، رحمت خدا آنان را فراگیرد و چون به یکدیگر فشرده شوند و از آن جز رضای خدا نخواهند و غرض دنیوی نداشته باشند، به آنان گفته شود: آمرزیده شدید» الکافی، ج۲، ص۱۸۴؛ وسائل الشیعة، ج۸، ص۵۶۳.
- ↑ دل‍ش‍اد ت‍ه‍ران‍ی، م‍ص‍طف‍ی، سیره نبوی، ج۲، ص ۵۹۴.