بنی عمار بجلی دهنی: تفاوت میان نسخه‌ها

از امامت‌پدیا، دانشنامهٔ امامت و ولایت
خط ۶: خط ۶:
}}
}}


==مقدمه==
==عمار دهنی==
«عمار» که این [[خاندان]] به او منسوب است، [[پدر]] [[معاویة بن عمار]] [[محدث]] مشهور است و ابومعاویه خوانده می‌شد. [[نجاشی]] می‌گوید [[عمار بن خباب بن عبدالله دهنی]] در میان [[عامه]] چهره‌ای سرشناس و [[موثق]] بود. [[شیخ طوسی]] او را از [[اصحاب امام صادق]]{{ع}} دانسته و می‌گوید کتابی داشته است. [[دانشمندان]] عامه هم که او را [[مدح]] کرده‌اند و موثق می‌دانند، وی را به [[شیعه]] نسبت داده‌اند. عمار در سال ۱۳۳ درگذشت. پسر وی، معاویة بن عمار از [[خواص]] [[امام صادق]] و [[امام کاظم]]{{عم}} بوده است. امام صادق{{ع}} او را بر بزرگان [[اصحاب]] خود مانند زید شمام و [[مؤمن طاق]] و [[ابوحمزه ثمالی]] و [[عبدالله بن ابی یعفور]] و... مقدم داشت. [[خواهر]] معاویة بن عمار به نام «منیه» [[مادر]] [[یونس بن یعقوب بجلی دهنی]] است که از خواص امام صادق و امام کاظم و [[امام رضا]]{{عم}} بوده است.
{{اصلی|عمار بن خباب دهنی}}
پسر [[معاویه]] به نام [[حکیم]] نیز از اصحاب [[حدیث]] بوده، و فرزند وی به نام [[معاویة بن حکیم]] از [[اصحاب امام رضا]]{{ع}} [[راوی]] موثقی بوده است. شیخ طوسی در [[رجال]]، او را از [[اصحاب امام جواد]] و [[امام هادی]]{{عم}} دانسته است. معاویة بن حکیم با اینکه «[[فطحی]]» [[مذهب]] بود از بزرگان [[علما]] و فقهای [[عدول]] به شمار می‌رود<ref>نک: رجال بحرالعلوم، ج۳، ص۳۹۰-۳۹۶.</ref>.<ref>[[محمد حسین رجبی دوانی|رجبی دوانی، محمد حسین]]، [[کوفه و نقش آن در قرون نخستین اسلامی (کتاب)|کوفه و نقش آن در قرون نخستین اسلامی]] ص ۵۰۶.</ref>
«عمار» که این [[خاندان]] به او منسوب است، [[پدر]] [[معاویة بن عمار]] [[محدث]] مشهور است و ابومعاویه خوانده می‌شد. [[نجاشی]] می‌گوید [[عمار بن خباب بن عبدالله دهنی]] در میان [[عامه]] چهره‌ای سرشناس و [[موثق]] بود. [[شیخ طوسی]] او را از [[اصحاب امام صادق]]{{ع}} دانسته و می‌گوید کتابی داشته است. [[دانشمندان]] عامه هم که او را [[مدح]] کرده‌اند و موثق می‌دانند، وی را به [[شیعه]] نسبت داده‌اند. عمار در سال ۱۳۳ درگذشت.  
 
==معاویه دهنی==
{{اصلی|معاویة بن عمار دهنی}}
پسر همان عمار دهنی، معاویة بن عمار از [[خواص]] [[امام صادق]] و [[امام کاظم]]{{عم}} بوده است. امام صادق{{ع}} او را بر بزرگان [[اصحاب]] خود مانند زید شمام و [[مؤمن طاق]] و [[ابوحمزه ثمالی]] و [[عبدالله بن ابی یعفور]] و... مقدم داشت. [[خواهر]] معاویة بن عمار به نام «منیه» [[مادر]] [[یونس بن یعقوب بجلی دهنی]] است که از خواص امام صادق و امام کاظم و [[امام رضا]]{{عم}} بوده است.
 
==حکیم دهنی==
{{اصلی|حکیم بن معاویه دهنی}}
پسر [[معاویة بن عمار دهنی]] به نام «حکیم» نیز از اصحاب [[حدیث]] بوده، و فرزند وی به نام [[معاویة بن حکیم]] از [[اصحاب امام رضا]]{{ع}} [[راوی]] موثقی بوده است. شیخ طوسی در [[رجال]]، او را از [[اصحاب امام جواد]] و [[امام هادی]]{{عم}} دانسته است. معاویة بن حکیم با اینکه «[[فطحی]]» [[مذهب]] بود از بزرگان [[علما]] و فقهای [[عدول]] به شمار می‌رود<ref>نک: رجال بحرالعلوم، ج۳، ص۳۹۰-۳۹۶.</ref>.<ref>[[محمد حسین رجبی دوانی|رجبی دوانی، محمد حسین]]، [[کوفه و نقش آن در قرون نخستین اسلامی (کتاب)|کوفه و نقش آن در قرون نخستین اسلامی]] ص ۵۰۶.</ref>


== منابع ==
== منابع ==

نسخهٔ ‏۱۳ فوریهٔ ۲۰۲۴، ساعت ۱۷:۳۶

موضوع مرتبط ندارد - مدخل مرتبط ندارد - پرسش مرتبط ندارد

عمار دهنی

«عمار» که این خاندان به او منسوب است، پدر معاویة بن عمار محدث مشهور است و ابومعاویه خوانده می‌شد. نجاشی می‌گوید عمار بن خباب بن عبدالله دهنی در میان عامه چهره‌ای سرشناس و موثق بود. شیخ طوسی او را از اصحاب امام صادق(ع) دانسته و می‌گوید کتابی داشته است. دانشمندان عامه هم که او را مدح کرده‌اند و موثق می‌دانند، وی را به شیعه نسبت داده‌اند. عمار در سال ۱۳۳ درگذشت.

معاویه دهنی

پسر همان عمار دهنی، معاویة بن عمار از خواص امام صادق و امام کاظم(ع) بوده است. امام صادق(ع) او را بر بزرگان اصحاب خود مانند زید شمام و مؤمن طاق و ابوحمزه ثمالی و عبدالله بن ابی یعفور و... مقدم داشت. خواهر معاویة بن عمار به نام «منیه» مادر یونس بن یعقوب بجلی دهنی است که از خواص امام صادق و امام کاظم و امام رضا(ع) بوده است.

حکیم دهنی

پسر معاویة بن عمار دهنی به نام «حکیم» نیز از اصحاب حدیث بوده، و فرزند وی به نام معاویة بن حکیم از اصحاب امام رضا(ع) راوی موثقی بوده است. شیخ طوسی در رجال، او را از اصحاب امام جواد و امام هادی(ع) دانسته است. معاویة بن حکیم با اینکه «فطحی» مذهب بود از بزرگان علما و فقهای عدول به شمار می‌رود[۱].[۲]

منابع

پانویس

  1. نک: رجال بحرالعلوم، ج۳، ص۳۹۰-۳۹۶.
  2. رجبی دوانی، محمد حسین، کوفه و نقش آن در قرون نخستین اسلامی ص ۵۰۶.