توریه در قرآن: تفاوت میان نسخه‌ها

مسئله مهم نسبت توریه با [[کذب]]، در [[منابع تفسیری]]، [[حدیثی]] و [[فقهی]] مورد توجه قرار گرفته است. به نظر مشهور، توریه ماهیتا با [[کذب]] متفاوت است و اصولاً مصداق [[دروغگویی]] به شمار نمی‌رود؛ زیرا سخنی را می‌‌توان [[کذب]] دانست که مقصود [[متکلم]] از آن با [[واقعیت]] منطبق نباشد و توریه چنین نیست.<ref>المکاسب، ج ۲، ص۱۶ - ۱۸؛ مصباح الفقاهه، ج ۱، ص۳۹۵ - ۳۹۸.</ref> در [[حدیث]] نبویِ یاد شده در آغاز مقاله، توریه گشایشی برای [[پرهیز]] از [[کذب]] قرار داده شده است.<ref>فتح [[الباری]]، ج ۱۰، ص۴۹۰؛ [[السنن]] الکبری، ج ۱۰، ص۱۹۹.</ref> [[فقهای شیعه]] <ref>المقنعه، ص۵۵۶ - ۵۵۷؛ جامع المقاصد، ج ۶، ص۳۸.</ref> و [[اهل سنت]]<ref>مغنی المحتاج، ج ۴، ص۳۲۱؛ نیل الاوطار، ج ۹، ص۱۱۰ - ۱۱۱.</ref> با استناد به این [[حدیث]] و [[ادله]] دیگر توریه را [[تدبیر]] برای خروج از [[کذب]] در موارد [[اضطرار]] به شمار آورده‌اند که بر [[کذب]] نبودن توریه دلالت دارد؛ ولی برخی [[فقها]] با این [[استدلال]] که معیار [[صدق]] و [[کذب]] سخن، انطباق «مفهوم ظاهر» آن با [[واقعیت]] است نه انطباق «معنای مراد» با [[واقعیت]] و استدلال‌های دیگر، توریه را نوعی [[کذب]] دانسته‌اند.<ref>[[قوانین]] الاصول، ج ۱، ص۴۱۹؛ بدایع الافکار، ص۲۶۲؛ کتب و [[رسائل]] و فتاوی [[ابن تیمیه]] فی الفقه، ج ۲۸، ص۲۲۳.</ref> شماری دیگر در برخی فروض، توریه را مصداق [[کذب]] شمرده‌اند.<ref>[[جواهر الکلام]]، ج ۱۱، ص۳۸۹؛ [[انوار]] الفقاهه، ص۴۰۷ - ۴۰۸.</ref> برخی از کسانی که توریه را [[کذب]] ندانسته‌اند، بر آن‌اند که [[مفسده]] [[کذب]] یعنی در [[جهل]] افکندنِ شنونده، در توریه نیز وجود دارد.<ref>اعلام الموقعین، ج ۳، ص۲۳۶.</ref> نظّام، صدقِ خبر را مطابقت آن و [[کذب]] خبر را مطابق نبودن آن با [[اعتقاد]] خبردهنده شمرده است.<ref>المطول، ص۳۹.</ref> [[جاحظ]]، [[صدق]] خبر را مطابقت آن با واقع و [[اعتقاد]] (هر دو) و [[کذب]] را مطابقت نداشتن آن با هر دو دانسته و موارد دیگر را نه [[صدق]] شمرده و نه [[کذب]].<ref>ر. ک: مصباح الفقاهه، ج ۱، ص۳۹۷.</ref> بنابر [[حدیثی]]<ref>[[الکافی]]، ج ۲، ص۳۴۱.</ref> منقول از [[امام صادق]]{{ع}} [[اصلاح]] میان [[مردم]] نه [[صدق]] است و نه [[کذب]]، بلکه واسطه میان آن دو است. در توضیح [[حدیث]] گفته‌اند که مراد از [[کذب]]، [[کذب]] به قصد [[اصلاح]] میان [[مردم]] است که نه تنها [[مذموم]] نیست، بلکه چه بسا [[واجب]] است و از این رو، سزاوار است چنین سخنی [[کذب]] نامیده نشود.<ref>شرح اصول [[الکافی]]، ج ۹، ص۴۰۲ - ۴۰۳.</ref> برخی بر آن‌اند که توریه ذاتا [[صدق]] به شمار می‌‌رود؛ ولی توریه کننده نه صادق است نه کاذب.<ref>[[شرح نهج البلاغه]]، ج ۲۰، ص۱۷۵.</ref> در روایتی<ref>[[مسند احمد]]، ج ۲، ص۴۰۳ - ۴۰۴؛ صحیح البخاری، ج ۴، ص۱۱۲، ج ۶، ص۱۲۱.</ref> منسوب به [[پیامبر اکرم]] {{صل}} به سه مورد [[کذب]] در [[سیره]] [[حضرت ابراهیم]]{{ع}} اشاره شده که دو مورد آن در [[قرآن کریم]] آمده است. (صافّات / ۳۷، ۸۹؛[[انبیاء]] / ۲۱، ۶۳؛<= ادامه مقاله، توریه در [[سیره]] [[پیامبران الهی]] و [[صالحان]]) به نظر بسیاری از [[فقها]] و [[مفسران شیعه]] و [[اهل سنت]]،<ref>التبیان، ج ۷، ص۲۶۰؛ [[التفسیر الکبیر]]، ج ۲۲، ص۱۸۵ - ۱۸۶؛ مصباح الفقاهه، ج ۱، ص۳۹۹ - ۴۰۰.</ref> این [[روایت]] را به ادله‌ای، از جمله نسبت دادن [[کذب]] به [[انبیا]]، که با [[عصمت]] آنان سازگار نیست، نمی‌توان معتبر دانست. برخی از [[اهل سنت]] گفته‌اند که مراد از [[کذب]] در [[روایت]]، توریه است نه [[کذب]] محض یا [[کذب]] [[حقیقی]].<ref>المبسوط، ج ۳۰، ص۲۱۱؛ [[تفسیر ابن کثیر]]، ج ۴، ص۱۵؛ فتح [[الباری]]، ج ۶، ص۲۷۷ - ۲۷۸.</ref> [[مفسران]] به همین دلیل، این [[تفسیر]] [[مجاهد]] را از [[آیه]] ۸۲ [[سوره شعراء]] / ۲۶: «اَطمَعُ اَن یَغفِرَلی خَطیـ ٔ تی یَومَ الدّین» که مراد از واژه «[[خطیئه]]» دراین [[آیه]] سخنان [[کذب]] [[حضرت ابراهیم]]{{ع}} در [[آیات]] مذکور است، مردود شمرده‌اند.<ref>[[تفسیر بیضاوی]]، ج ۴، ص۲۴۳؛ [[فتح القدیر]]، ج ۴، ص۱۰۵.</ref> فقهایی <ref>[[صحیح مسلم]]، ج ۱۶، ص۱۵۸؛ فتح [[الباری]]، ج ۵، ص۲۲۰؛ نیل الاوطار، ج ۸، ص۸۴.</ref> که به گونه مطلق [[کذب]] را جایز ندانسته‌اند، موارد تجویز [[کذب]] در [[احادیث]] (از جمله جواز [[کذب]] در [[جنگ]]) را بر توریه حمل کرده و مراد [[احادیث]] مزبور را [[کذب]] [[واقعی]] و صریح نشمرده‌اند، هرچند به نظر مشهور، [[کذب]] در این موارد [[اضطراری]] جایز ولی توریه سزاوارتر است.<ref>نیل الاوطار، ج ۸، ص۸۴ - ۸۵.</ref>.<ref>[[سید رضا هاشمی|هاشمی، سید رضا]]، [[توریه (مقاله)|مقاله «توریه»]]، [[دائرة المعارف قرآن کریم ج۹ (کتاب)|دائرة المعارف قرآن کریم]]، ج۹، ص.</ref>