مرگ در معارف و سیره علوی: تفاوت میان نسخه‌ها

یاد مرگ از ابزارهای کارآمد در اخلاق تربیتی [[اسلام]] و از عوامل تأثیرگذار در جهت‌گیری ما نسبت به [[آینده]] است. پیشتازان راه [[فضیلت]]، تجارب ارزشمندی را از [[کارآمدی]] آن گزارش کرده‌اند؛ زیرا [[باور]] به بهره‌مندی از عمری طولانی، بنیان آرزوهای دراز و در نتیجه [[محبت به دنیا]] و [[غفلت]] از فردا است. بنابراین [[تذکر]] دایمی درباره [[مرگ]] و ناگهانی بودن آن، ضمن تصحیح [[انتظار]] ما از [[زندگی]] فردا، [[رفتار]] ما را نسبت به امروز نیز [[اصلاح]] می‌کند؛ چنان‌که [[امام علی]] {{ع}} فرمود: «آن‌گاه که نفس‌هایتان شما را به سوی خواهش‌ها و [[شهوات]] می‌کشاند، مرگ را فراوان یاد کنید که مرگ بهترین [[واعظ]] است»<ref> شیخ طوسی، الامالی، ص۲۸، ح۳۱.</ref>.<ref>[[احمد دیلمی|دیلمی، احمد]]، [[مبانی و نظام اخلاق (مقاله)| مقاله «مبانی و نظام اخلاق»]]، [[دانشنامه امام علی ج۴ (کتاب)|دانشنامه امام علی ج۴]]، ص ۱۵۱.</ref>