دوران حیرت: تفاوت میان نسخه‌ها

نسخهٔ ‏۶ فوریهٔ ۲۰۱۹، ساعت ۰۹:۵۲

این یک مقالهٔ خرد است. می‌توانید با گسترش آن به امامت‌پدیا کمک کنید.

این مدخل مرتبط با مباحث پیرامون امام مهدی(ع) است. "امام مهدی" از چند منظر متفاوت، بررسی می‌شود:

امام مهدی در قرآن | امام مهدی در حدیث | امام مهدی در کلام اسلامی

در این باره، تعداد بسیاری از پرسش‌های عمومی و مصداقی مرتبط، وجود دارند که در مدخل امام مهدی (پرسش) قابل دسترسی خواهند بود.

مقدمه

برهه‌ای است که امام زمان (ع)، سایه پدر را از دست داد و خود عهده‌دار منصب امامت شد و در حقیقت، دوران غیبت صغری را دوره حیرت و محنت شیعیان نامیده‌اند^[۱]. در این دوران، بر دوستداران اهل بیت (ع) بسیار سخت گذشت. از یک سو فرقه‌ها و نحله‌های گوناگونی پیدا شدند که در رابطه با امامت، افکار و اندیشه‌های متضادی داشتند و مردم را به شبهه و تردید می‌انداختند و شیعیان، به دنبال ملجأ و مرجعی می‌گشتند^[۲]، تا بتوانند در این عرصه خطرناک، در پناه او بمانند و از افکار و اندیشه خود به دفاع برخیزند. از سوی دیگر، دشمن احساس کرده بود که امام یازدهم (ع) فرزندی دارد، از این‌روی در صدد دستگیری و نابودی وی برآمده بود.
مجموعه این حوادث، فضای حیرت و سرگردانی را دوچندان می‌ساخت و به فرموده امام رضا (ع): "بعد از درگذشت سومین فرزندم امام حسن (ع) فتنه فراگیر و طاقت‌فرسایی فرا می‌رسد که بسیاری از خوبان و نخبگان در آن فرو می‌افتند"^[۳]. در آن دوران، دشمنان از هیچ تبلیغ ناروا و سخت‌گیری کوتاهی نکردند. مؤمنان بسیاری دچار حیرت شدند و اختلاف به اندازه‌ای رسید که به نقل شیخ مفید، چهارده انشعاب در شیعه به وجود آمد که از آن میان، فقط‍‌ سه فرقه به وجود مهدی (ع) یقین داشتند. گسترش دامنه شبهات، مؤمنان و اندیشورانی را که بر اساس تفکر شیعی، به غیبت مهدی (ع) پایبند مانده بودند، به نوشتن کتاب‌هایی در این موضوع وا داشت^[۴]. اخباری مربوط‍‌ به بیست سال پیش از شروع غیبت کبری (در حدود سال ٣٥٢ ه‍‌.ق) وجود دارد که نشان می‌دهد، حیرت و ناامیدی از بازگشت سریع امام دوازدهم، ویژگی بارز محافل امامیه بوده است. حملات شدید به غیبت و فلسفه آن از سوی معتزلیانی چون ابوالقاسم بلخی^[۵]، و زیدیه همچون: ابو زید علوی^[۶] و صاحب بن عباد، این حیرت را در میان امامیه، از نیشابور تا بغداد گسترش داد، تا آن‌که شماری عقاید خود را ترک گفتند^[۷]^[۸].

پرسش‌های وابسته

جستارهای وابسته

منابع

مجتبی تونه‌ای، موعودنامه.

پانویس

با کلیک بر فلش ↑ به محل متن مرتبط با این پانویس منتقل می‌شوید:

↑ غیبة نعمانی، ص ۱۸۵.
↑ بحار الانوار، ج ۵۱، ص ۱۱.
↑ غیبة نعمانی، ص ۱۸۰؛ کمال الدین، ص ۳۷۰؛ سفینة البحار، ج ۲، ص ۷۰۳.
↑ چشم‌به‌راه مهدی، ص ۴۱۳.
↑ المغنی، ج ۲، ص ۱۷۶.
↑ کمال الدین، ج ۱، ص ۱۲۲.
↑ کمال الدین، ج ۱، ص ۲ و ۳ و ۱۶.
↑ مجتبی تونه‌ای، موعودنامه، ص:۳۳۴.

[1] غیبة نعمانی، ص ۱۸۵.

[2] بحار الانوار، ج ۵۱، ص ۱۱.

[3] غیبة نعمانی، ص ۱۸۰؛ کمال الدین، ص ۳۷۰؛ سفینة البحار، ج ۲، ص ۷۰۳.

[4] چشم‌به‌راه مهدی، ص ۴۱۳.

[5] المغنی، ج ۲، ص ۱۷۶.

[6] کمال الدین، ج ۱، ص ۱۲۲.

[7] کمال الدین، ج ۱، ص ۲ و ۳ و ۱۶.

[8] مجتبی تونه‌ای، موعودنامه، ص:۳۳۴.

[۱]

[۲]

[۳]

[۴]

[۵]

[۶]

[۷]

[۸]

@@ خط ۱۱: / خط ۱۱: @@
 ==مقدمه==
 *برهه‌ای است که [[امام زمان]] {{ع}}، سایه پدر را از دست داد و خود عهده‌دار منصب [[امامت]] شد و در حقیقت، دوران [[غیبت صغری]] را دوره حیرت و محنت شیعیان نامیده‌اند<ref>غیبة نعمانی، ص ۱۸۵.</ref>. در این دوران، بر دوستداران [[اهل بیت]] {{عم}} بسیار سخت گذشت. از یک سو فرقه‌ها و نحله‌های گوناگونی پیدا شدند که در رابطه با [[امامت]]، افکار و اندیشه‌های متضادی داشتند و مردم را به شبهه و تردید می‌انداختند و شیعیان، به دنبال ملجأ و مرجعی می‌گشتند<ref>بحار الانوار، ج ۵۱، ص ۱۱.</ref>، تا بتوانند در این عرصه خطرناک، در پناه او بمانند و از افکار و اندیشه خود به دفاع برخیزند. از سوی دیگر، دشمن احساس کرده بود که امام یازدهم {{ع}} فرزندی دارد، از این‌روی در صدد دستگیری و نابودی وی برآمده بود.
-*مجموعه این حوادث، فضای حیرت و سرگردانی را دوچندان می‌ساخت و به فرموده [[امام رضا]] {{ع}}: "بعد از درگذشت سومین فرزندم [امام حسن {{ع}}] فتنه فراگیر و طاقت‌فرسایی فرا می‌رسد که بسیاری از خوبان و نخبگان در آن فرو می‌افتند"<ref>غیبة نعمانی، ص ۱۸۰؛ کمال الدین، ص ۳۷۰؛ سفینة البحار، ج ۲، ص ۷۰۳.</ref>. در آن دوران، دشمنان از هیچ تبلیغ ناروا و سخت‌گیری کوتاهی نکردند. مؤمنان بسیاری دچار حیرت شدند و اختلاف به اندازه‌ای رسید که به نقل شیخ مفید، چهارده انشعاب در شیعه به وجود آمد که از آن میان، فقط‍‌ سه فرقه به وجود مهدی {{ع}} یقین داشتند. گسترش دامنه شبهات، مؤمنان و اندیشورانی را که بر اساس تفکر شیعی، به غیبت مهدی {{ع}} پایبند مانده بودند، به نوشتن کتاب‌هایی در این موضوع وا داشت<ref>چشم‌به‌راه مهدی، ص ۴۱۳.</ref>. اخباری مربوط‍‌ به بیست سال پیش از شروع غیبت کبری (در حدود سال ٣٥٢ ه‍‌.ق) وجود دارد که نشان می‌دهد، حیرت و ناامیدی از بازگشت سریع امام دوازدهم، ویژگی بارز محافل امامیه بوده است. حملات شدید به [[غیبت]] و فلسفه آن از سوی معتزلیانی چون ابوالقاسم بلخی<ref>المغنی، ج ۲، ص ۱۷۶.</ref>، و زیدیه همچون: ابو زید علوی<ref>کمال الدین، ج ۱، ص ۱۲۲.</ref> و صاحب بن عباد، این حیرت را در میان امامیه، از نیشابور تا بغداد گسترش داد، تا آن‌که شماری عقاید خود را ترک گفتند<ref>کمال الدین، ج ۱، ص ۲ و ۳ و ۱۶.</ref><ref>[[مجتبی تونه‌ای|مجتبی تونه‌ای]]، [[موعودنامه (کتاب)|موعودنامه]]، ص:۳۳۴.</ref>.
+*مجموعه این حوادث، فضای حیرت و سرگردانی را دوچندان می‌ساخت و به فرموده [[امام رضا]] {{ع}}: "بعد از درگذشت سومین فرزندم [[امام حسن]] {{ع}} فتنه فراگیر و طاقت‌فرسایی فرا می‌رسد که بسیاری از خوبان و نخبگان در آن فرو می‌افتند"<ref>غیبة نعمانی، ص ۱۸۰؛ کمال الدین، ص ۳۷۰؛ سفینة البحار، ج ۲، ص ۷۰۳.</ref>. در آن دوران، دشمنان از هیچ تبلیغ ناروا و سخت‌گیری کوتاهی نکردند. مؤمنان بسیاری دچار حیرت شدند و اختلاف به اندازه‌ای رسید که به نقل شیخ مفید، چهارده انشعاب در شیعه به وجود آمد که از آن میان، فقط‍‌ سه فرقه به وجود مهدی {{ع}} یقین داشتند. گسترش دامنه شبهات، مؤمنان و اندیشورانی را که بر اساس تفکر شیعی، به غیبت مهدی {{ع}} پایبند مانده بودند، به نوشتن کتاب‌هایی در این موضوع وا داشت<ref>چشم‌به‌راه مهدی، ص ۴۱۳.</ref>. اخباری مربوط‍‌ به بیست سال پیش از شروع غیبت کبری (در حدود سال ٣٥٢ ه‍‌.ق) وجود دارد که نشان می‌دهد، حیرت و ناامیدی از بازگشت سریع امام دوازدهم، ویژگی بارز محافل امامیه بوده است. حملات شدید به [[غیبت]] و فلسفه آن از سوی معتزلیانی چون ابوالقاسم بلخی<ref>المغنی، ج ۲، ص ۱۷۶.</ref>، و زیدیه همچون: ابو زید علوی<ref>کمال الدین، ج ۱، ص ۱۲۲.</ref> و صاحب بن عباد، این حیرت را در میان امامیه، از نیشابور تا بغداد گسترش داد، تا آن‌که شماری عقاید خود را ترک گفتند<ref>کمال الدین، ج ۱، ص ۲ و ۳ و ۱۶.</ref><ref>[[مجتبی تونه‌ای|مجتبی تونه‌ای]]، [[موعودنامه (کتاب)|موعودنامه]]، ص:۳۳۴.</ref>.
 == پرسش‌های وابسته ==