ناحیه مقدسه: تفاوت میان نسخه‌ها

نسخهٔ ‏۲ ژوئن ۲۰۱۹، ساعت ۲۲:۲۷

این یک مقالهٔ خرد است. می‌توانید با گسترش آن به امامت‌پدیا کمک کنید.

این مدخل مرتبط با مباحث پیرامون امام مهدی(ع) است. "امام مهدی" از چند منظر متفاوت، بررسی می‌شود:

امام مهدی در قرآن | امام مهدی در حدیث | امام مهدی در کلام اسلامی

در این باره، تعداد بسیاری از پرسش‌های عمومی و مصداقی مرتبط، وجود دارند که در مدخل امام مهدی (پرسش) قابل دسترسی خواهند بود.

مقدمه

ناحیه در لغت، به معنای جانب و جمع آن، نواحی است. در غیبت صغرا از حضرت مهدی(ع) به این واژه تعبیر شده است^[۱]. گاهی نیز از آن حضرت و نایب خاص او با تعبیر ناحیه یاد شده است. این اصطلاح، همانند برخی لقب‌‏های حضرت مهدی(ع)‏، کنایه از آن حضرت به کار رفته و در بیشتر موارد برای تقیه استفاده شده است. این کلمه، بیشتر در کلام کسانی که به آن حضرت توقیع نوشته و پاسخ دریافت کرده‌‏اند، ذکر شده است؛ اگرچه در برخی بیانات نورانی حضرت مهدی(ع) نیز این کلمه به کار رفته است^[۲]. علامه اربلی آن را رمزی بین شیعیان و آن حضرت و اطرافیان نزدیک او دانسته، می‏‌نویسد: "و آن حضرت، ملقب است به‏ حجت و قائم و مهدی و خلف صالح و صاحب الزمان و صاحب. و شیعه از آن حضرت در دوران غیبت صغرا به "ناحیه مقدسه" تعبیر می‏‌کرده و این، رمزی بود که شیعیان آن حضرت را با آن می‌‏شناختند^[۳] ^[۴].

ناحیه مقدسه در موعودنامه

ناحیه در لغت به معنی جهت، جانب، کرانه و گوشه زمین است، و "ناحیه مقدسه" از القاب حضرت مهدی (ع) است^[۵]. این تعبیر احترام‌آمیز، کنایه از جایگاه مخفی حضرت ولی عصر (ع) و یا کنایه از شخص آن حضرت بوده که این اسم رمز، بین شیعیان در زمان غیبت صغری رواج داشته است^[۶]. شیخ طوسی فرموده است: شیعیان در زمان غیبت نخستین، از آن حضرت و از غیبت او به‌عنوان ناحیه مقدسه تعبیر می‌کردند و این رمزی بود که شیعیان آن را می‌شناختند و امام را به یکدیگر معرفی می‌نمودند^[۷]. محدث نوری هم به نقل از جنات الخلود آورده است: در ایام تقیه، گاهی آن حضرت را به این لقب می‌خواندند^[۸]^[۹].

پرسش‌های وابسته

پرسمان القاب امام مهدی (نمایه)

جستارهای وابسته

منابع

پانویس

با کلیک بر فلش ↑ به محل متن مرتبط با این پانویس منتقل می‌شوید:

↑ طریحی، مجمع البحرین، ج ۱، ص ۴۱۰
↑ شیخ صدوق، کمال الدین و تمام النعمة، ج ۲، ص ۵۲۰، ح ۴۹؛ محمد باقر مجلسی، بحار الانوار، ج ۹۳، ص ۱۸۴، ج ۱۰۰، ص ۱۸۲
↑ " وَ يُلَقَّبُ‏ بِالْحُجَّةِ وَ الْقَائِمِ‏ وَ الْمَهْدِيِ‏ وَ الْخَلَفِ‏ الصَّالِحِ‏ وَ صَاحِبِ‏ الزَّمَانِ‏ وَ الصَّاحِبِ وَ كَانَتِ الشِّيعَةُ فِي غَيْبَتِهِ الْأُولَى تُعَبِّرُ عَنْهُ وَ عَنْ غَيْبَتِهِ بِالنَّاحِيَةِ الْمُقَدَّسَةِ وَ كَانَ ذَلِكَ رَمْزاً بَيْنَ الشِّيعَةِ يُعْرَفُونَ بِه‏‏‏"، علی بن عیسی اربلی، کشف الغمة، ج ۲، ص ۵۱۹
↑ سلیمیان، خدامراد، فرهنگ‌نامه مهدویت، ص: ۴۳۸ - ۴۴۰.
↑ نجم الثاقب، باب دوم.
↑ مجمع البحرین، ج ۱، ص ۴۱۰.
↑ کشف الغمه، ج ۳، ص ۳۰۹.
↑ نجم الثاقب، باب دوم.
↑ تونه‌ای، مجتبی، موعودنامه، ص:۷۲۶.

[1] طریحی، مجمع البحرین، ج ۱، ص ۴۱۰

[2] شیخ صدوق، کمال الدین و تمام النعمة، ج ۲، ص ۵۲۰، ح ۴۹؛ محمد باقر مجلسی، بحار الانوار، ج ۹۳، ص ۱۸۴، ج ۱۰۰، ص ۱۸۲

[3] " وَ يُلَقَّبُ‏ بِالْحُجَّةِ وَ الْقَائِمِ‏ وَ الْمَهْدِيِ‏ وَ الْخَلَفِ‏ الصَّالِحِ‏ وَ صَاحِبِ‏ الزَّمَانِ‏ وَ الصَّاحِبِ وَ كَانَتِ الشِّيعَةُ فِي غَيْبَتِهِ الْأُولَى تُعَبِّرُ عَنْهُ وَ عَنْ غَيْبَتِهِ بِالنَّاحِيَةِ الْمُقَدَّسَةِ وَ كَانَ ذَلِكَ رَمْزاً بَيْنَ الشِّيعَةِ يُعْرَفُونَ بِه‏‏‏"، علی بن عیسی اربلی، کشف الغمة، ج ۲، ص ۵۱۹

[4] سلیمیان، خدامراد، فرهنگ‌نامه مهدویت، ص: ۴۳۸ - ۴۴۰.

[5] نجم الثاقب، باب دوم.

[6] مجمع البحرین، ج ۱، ص ۴۱۰.

[7] کشف الغمه، ج ۳، ص ۳۰۹.

[8] نجم الثاقب، باب دوم.

[9] تونه‌ای، مجتبی، موعودنامه، ص:۷۲۶.

[۱]

[۲]

[۳]

[۴]

[۵]

[۶]

[۷]

[۸]

[۹]

@@ خط ۱۰: / خط ۱۰: @@
 ==مقدمه==
-*ناحیه در لغت، به معنای جانب و جمع آن، نواحی است. در [[غیبت صغرا]] از [[امام مهدی|حضرت مهدی]]{{ع}} به این واژه تعبیر شده است<ref>  طریحی، مجمع البحرین، ج ۱، ص ۴۱۰</ref>. گاهی نیز از آن حضرت و [[نایب خاص]] او با تعبیر ناحیه یاد شده است. این اصطلاح، همانند برخی [[لقب‌‏های حضرت مهدی]]{{ع}}‏، کنایه از آن حضرت به کار رفته و در بیشتر موارد برای [[تقیه]] استفاده شده است. این کلمه، بیشتر در کلام کسانی که به آن حضرت [[توقیع]] نوشته و پاسخ دریافت کرده‌‏اند، ذکر شده است؛ اگرچه در برخی بیانات نورانی [[امام مهدی|حضرت مهدی]]{{ع}} نیز این کلمه به کار رفته است<ref> شیخ صدوق، کمال الدین و تمام النعمة، ج ۲، ص ۵۲۰، ح ۴۹؛ محمد باقر مجلسی، بحار الانوار، ج ۹۳، ص ۱۸۴، ج ۱۰۰، ص ۱۸۲</ref>. [[علامه اربلی]] آن را رمزی بین [[شیعیان]] و آن حضرت و اطرافیان نزدیک او دانسته، می‏‌نویسد: "و آن حضرت، ملقب است به‏ [[حجت]] و [[قائم]] و [[مهدی]] و [[خلف صالح]] و [[صاحب الزمان]] و [[صاحب]]. و [[شیعه]] از آن حضرت در دوران [[غیبت صغرا]] به "ناحیه مقدسه" تعبیر می‏‌کرده و این، رمزی بود که [[شیعیان]] آن حضرت را با آن می‌‏شناختند<ref> {{عربی|اندازه=120%|" وَ يُلَقَّبُ‏ بِالْحُجَّةِ وَ الْقَائِمِ‏ وَ الْمَهْدِيِ‏ وَ الْخَلَفِ‏ الصَّالِحِ‏ وَ صَاحِبِ‏ الزَّمَانِ‏ وَ الصَّاحِبِ وَ كَانَتِ الشِّيعَةُ فِي غَيْبَتِهِ الْأُولَى تُعَبِّرُ عَنْهُ وَ عَنْ غَيْبَتِهِ بِالنَّاحِيَةِ الْمُقَدَّسَةِ وَ كَانَ ذَلِكَ رَمْزاً بَيْنَ الشِّيعَةِ يُعْرَفُونَ بِه‏‏‏"}}، علی بن عیسی اربلی، کشف الغمة، ج ۲، ص ۵۱۹</ref> <ref>[[خدامراد سلیمیان|سلیمیان، خدامراد]]، [[فرهنگ‌نامه مهدویت (کتاب)|فرهنگ‌نامه مهدویت]]، ص: ۴۳۸ - ۴۴۰.</ref>.
+*ناحیه در لغت، به معنای جانب و جمع آن، نواحی است. در [[غیبت صغرا]] از [[امام مهدی|حضرت مهدی]]{{ع}} به این واژه تعبیر شده است<ref>  طریحی، مجمع البحرین، ج ۱، ص ۴۱۰</ref>. گاهی نیز از آن حضرت و [[نایب خاص]] او با تعبیر ناحیه یاد شده است. این اصطلاح، همانند برخی [[لقب‌‏های حضرت مهدی]]{{ع}}‏، کنایه از آن حضرت به کار رفته و در بیشتر موارد برای [[تقیه]] استفاده شده است. این کلمه، بیشتر در کلام کسانی که به آن حضرت [[توقیع]] نوشته و پاسخ دریافت کرده‌‏اند، ذکر شده است؛ اگرچه در برخی بیانات نورانی [[امام مهدی|حضرت مهدی]]{{ع}} نیز این کلمه به کار رفته است<ref> شیخ صدوق، کمال الدین و تمام النعمة، ج ۲، ص ۵۲۰، ح ۴۹؛ محمد باقر مجلسی، بحار الانوار، ج ۹۳، ص ۱۸۴، ج ۱۰۰، ص ۱۸۲</ref>. [[علامه اربلی]] آن را رمزی بین [[شیعیان]] و آن حضرت و اطرافیان نزدیک او دانسته، می‏‌نویسد: "و آن حضرت، ملقب است به‏ [[حجت]] و [[قائم]] و [[مهدی]] و [[خلف صالح]] و [[صاحب الزمان]] و [[صاحب]]. و [[شیعه]] از آن حضرت در دوران [[غیبت صغرا]] به "ناحیه مقدسه" تعبیر می‏‌کرده و این، رمزی بود که [[شیعیان]] آن حضرت را با آن می‌‏شناختند<ref> {{عربی|" وَ يُلَقَّبُ‏ بِالْحُجَّةِ وَ الْقَائِمِ‏ وَ الْمَهْدِيِ‏ وَ الْخَلَفِ‏ الصَّالِحِ‏ وَ صَاحِبِ‏ الزَّمَانِ‏ وَ الصَّاحِبِ وَ كَانَتِ الشِّيعَةُ فِي غَيْبَتِهِ الْأُولَى تُعَبِّرُ عَنْهُ وَ عَنْ غَيْبَتِهِ بِالنَّاحِيَةِ الْمُقَدَّسَةِ وَ كَانَ ذَلِكَ رَمْزاً بَيْنَ الشِّيعَةِ يُعْرَفُونَ بِه‏‏‏"}}، علی بن عیسی اربلی، کشف الغمة، ج ۲، ص ۵۱۹</ref> <ref>[[خدامراد سلیمیان|سلیمیان، خدامراد]]، [[فرهنگ‌نامه مهدویت (کتاب)|فرهنگ‌نامه مهدویت]]، ص: ۴۳۸ - ۴۴۰.</ref>.
 ==ناحیه مقدسه در موعودنامه==
 *ناحیه در لغت به معنی جهت، جانب، کرانه و گوشه زمین است، و "ناحیه مقدسه" از القاب [[حضرت مهدی]] {{ع}} است<ref>نجم الثاقب، باب دوم.</ref>. این تعبیر احترام‌آمیز، کنایه از جایگاه مخفی [[حضرت ولی عصر]] {{ع}} و یا کنایه از شخص آن حضرت بوده که این اسم رمز، بین شیعیان در زمان [[غیبت صغری]] رواج داشته است<ref>مجمع البحرین، ج ۱، ص ۴۱۰.</ref>. [[شیخ طوسی]] فرموده است: شیعیان در زمان [[غیبت]] نخستین، از آن حضرت و از غیبت او به‌عنوان ناحیه مقدسه تعبیر می‌کردند و این رمزی بود که شیعیان آن را می‌شناختند و امام را به یکدیگر معرفی می‌نمودند<ref>کشف الغمه، ج ۳، ص ۳۰۹.</ref>. [[محدث نوری]] هم به نقل از جنات الخلود آورده است: در ایام تقیه، گاهی آن حضرت را به این لقب می‌خواندند<ref>نجم الثاقب، باب دوم.</ref><ref>[[مجتبی تونه‌ای|تونه‌ای، مجتبی]]، [[موعودنامه (کتاب)|موعودنامه]]، ص:۷۲۶.</ref>.