آفرینش فرشتگان: تفاوت میان نسخه‌ها
جز (جایگزینی متن - '<ref>نهج البلاغه، خطبه ۱</ref>' به '<ref>نهج البلاغه، خطبه ۱</ref>') |
(←مقدمه) |
||
| خط ۱: | خط ۱: | ||
==مقدمه== | ==مقدمه== | ||
*[[خداوند]] بلندای [[آسمان]] را [[جایگاه]] [[فرشتگان]] خود ساخت و از گونه‌گونشان آکند<ref>[[نهج البلاغه]]، [[خطبه ۱ نهج البلاغه|خطبه ۱]]</ref>. اینان [[داناترین]] آفریدگان [[خدا]] نسبت به او هستند و بیش از همه از او بیمناک و از همه به او نزدیک‌تر. [[ملائکه]] در صلب هیچ پدری و در رحم هیچ مادری نبوده، از نطفه ناچیز و پست آفریده نشده و در پی گشت زمان متفرق نشده‌اند. با وجود مکانتی که در نزد [[خدا]] دارند و با آن همه [[عشق]] و آرزوشان منحصر در خداست و طاعتشان به حدّی است که ذره‌ای از امر [[خدا]] [[غفلت]] نمی‌ورزند، اما اگر ندانسته‌های خود را از [[عظمت]] [[خدا]] به عیان ببینند، اعمال خود را حقیر شمارند و به [[تقصیر]] [[عبادت]] معترف شوند و خود را بس ملامت کنند و بدانند که [[خدا]] را آن‌سان که [[شایسته]] [[پرستش]] است، نپرستیده‌اند و آن‌سان که سزاوار فرمان‌برداری است، [[فرمان]] نبرده‌اند<ref>نهج البلاغه، خطبه ۱۰۸</ref>. گروهی از [[فرشتگان]] [[سجده]] گزارند که به [[رکوع]] برنخیزند، برخی معتکف آستان رکوع‌اند که به [[قیام]] نپردازند و سه دیگر [[ایستاده]] نیایشگرند و از رازگویی با [[خدا]] آزده و ملول نشوند و آنان را [[خواب]] و بیهوشی و [[فراموشی]] درنگیرد. دسته‌ای [[امین]] [[وحی]] [[خداوند]] و پیام‌رسان به سفیران او و پیک [[فرمان]] و [[قضا]] الهی‌اند. دیگر گروه، محافظان [[بندگان]] و پاسداران بهشت‌اند. دیگر، آنان‌که اعماق [[زمین]] را زیر پا دارند و از فراسوی آسمان‌ها برترند و در اقطار [[زمین]] نگنجند، دوش‌هاشان پایگاه [[عرش الهی]] است و بال‌هاشان فروتنانه آن‌را به پرواز آرد و حجاب‌هایی از عزّت و [[قدرت الهی]]، از دیگر [[فرشتگان]] ممتازشان ساخته است. آنان [[پروردگار]] را در پرده پندار نبینند، سیمای آفریدگان را بر [[جمال]] ذاتش سایه نزنند، "اوج" بی‌نهایت را در "بُعد" مکان محدود نسازند و با همتاسازی بدو اشارت نکنند<ref>[[نهج البلاغه]]، [[خطبه ۱ نهج البلاغه|خطبه ۱]]</ref>. | *[[خداوند]] بلندای [[آسمان]] را [[جایگاه]] [[فرشتگان]] خود ساخت و از گونه‌گونشان آکند<ref>[[نهج البلاغه]]، [[خطبه ۱ نهج البلاغه|خطبه ۱]]: {{متن حدیث|ثُمَّ فَتَقَ مَا بَيْنَ السَّمَوَاتِ الْعُلَا فَمَلَأَهُنَّ أَطْوَاراً مِنْ مَلَائِكَتِهِ}}</ref>. اینان [[داناترین]] آفریدگان [[خدا]] نسبت به او هستند و بیش از همه از او بیمناک و از همه به او نزدیک‌تر. [[ملائکه]] در صلب هیچ پدری و در رحم هیچ مادری نبوده، از نطفه ناچیز و پست آفریده نشده و در پی گشت زمان متفرق نشده‌اند. با وجود مکانتی که در نزد [[خدا]] دارند و با آن همه [[عشق]] و آرزوشان منحصر در خداست و طاعتشان به حدّی است که ذره‌ای از امر [[خدا]] [[غفلت]] نمی‌ورزند، اما اگر ندانسته‌های خود را از [[عظمت]] [[خدا]] به عیان ببینند، اعمال خود را حقیر شمارند و به [[تقصیر]] [[عبادت]] معترف شوند و خود را بس ملامت کنند و بدانند که [[خدا]] را آن‌سان که [[شایسته]] [[پرستش]] است، نپرستیده‌اند و آن‌سان که سزاوار فرمان‌برداری است، [[فرمان]] نبرده‌اند<ref>نهج البلاغه، خطبه ۱۰۸</ref>. گروهی از [[فرشتگان]] [[سجده]] گزارند که به [[رکوع]] برنخیزند، برخی معتکف آستان رکوع‌اند که به [[قیام]] نپردازند و سه دیگر [[ایستاده]] نیایشگرند و از رازگویی با [[خدا]] آزده و ملول نشوند و آنان را [[خواب]] و بیهوشی و [[فراموشی]] درنگیرد. دسته‌ای [[امین]] [[وحی]] [[خداوند]] و پیام‌رسان به سفیران او و پیک [[فرمان]] و [[قضا]] الهی‌اند. دیگر گروه، محافظان [[بندگان]] و پاسداران بهشت‌اند. دیگر، آنان‌که اعماق [[زمین]] را زیر پا دارند و از فراسوی آسمان‌ها برترند و در اقطار [[زمین]] نگنجند، دوش‌هاشان پایگاه [[عرش الهی]] است و بال‌هاشان فروتنانه آن‌را به پرواز آرد و حجاب‌هایی از عزّت و [[قدرت الهی]]، از دیگر [[فرشتگان]] ممتازشان ساخته است. آنان [[پروردگار]] را در پرده پندار نبینند، سیمای آفریدگان را بر [[جمال]] ذاتش سایه نزنند، "اوج" بی‌نهایت را در "بُعد" مکان محدود نسازند و با همتاسازی بدو اشارت نکنند<ref>[[نهج البلاغه]]، [[خطبه ۱ نهج البلاغه|خطبه ۱]]</ref>. | ||
نسخهٔ ۲۶ ژوئیهٔ ۲۰۱۹، ساعت ۱۶:۴۵
مقدمه
- خداوند بلندای آسمان را جایگاه فرشتگان خود ساخت و از گونه‌گونشان آکند[۱]. اینان داناترین آفریدگان خدا نسبت به او هستند و بیش از همه از او بیمناک و از همه به او نزدیک‌تر. ملائکه در صلب هیچ پدری و در رحم هیچ مادری نبوده، از نطفه ناچیز و پست آفریده نشده و در پی گشت زمان متفرق نشده‌اند. با وجود مکانتی که در نزد خدا دارند و با آن همه عشق و آرزوشان منحصر در خداست و طاعتشان به حدّی است که ذره‌ای از امر خدا غفلت نمی‌ورزند، اما اگر ندانسته‌های خود را از عظمت خدا به عیان ببینند، اعمال خود را حقیر شمارند و به تقصیر عبادت معترف شوند و خود را بس ملامت کنند و بدانند که خدا را آن‌سان که شایسته پرستش است، نپرستیده‌اند و آن‌سان که سزاوار فرمان‌برداری است، فرمان نبرده‌اند[۲]. گروهی از فرشتگان سجده گزارند که به رکوع برنخیزند، برخی معتکف آستان رکوع‌اند که به قیام نپردازند و سه دیگر ایستاده نیایشگرند و از رازگویی با خدا آزده و ملول نشوند و آنان را خواب و بیهوشی و فراموشی درنگیرد. دسته‌ای امین وحی خداوند و پیام‌رسان به سفیران او و پیک فرمان و قضا الهی‌اند. دیگر گروه، محافظان بندگان و پاسداران بهشت‌اند. دیگر، آنان‌که اعماق زمین را زیر پا دارند و از فراسوی آسمان‌ها برترند و در اقطار زمین نگنجند، دوش‌هاشان پایگاه عرش الهی است و بال‌هاشان فروتنانه آن‌را به پرواز آرد و حجاب‌هایی از عزّت و قدرت الهی، از دیگر فرشتگان ممتازشان ساخته است. آنان پروردگار را در پرده پندار نبینند، سیمای آفریدگان را بر جمال ذاتش سایه نزنند، "اوج" بی‌نهایت را در "بُعد" مکان محدود نسازند و با همتاسازی بدو اشارت نکنند[۳].
- ↑ نهج البلاغه، خطبه ۱: «ثُمَّ فَتَقَ مَا بَيْنَ السَّمَوَاتِ الْعُلَا فَمَلَأَهُنَّ أَطْوَاراً مِنْ مَلَائِكَتِهِ»
- ↑ نهج البلاغه، خطبه ۱۰۸
- ↑ نهج البلاغه، خطبه ۱