*ابوالهیثم بن تیهان از [[یاران]] برجسته [[امام علی]]{{ع}} بود. [[آگاهی]] زیادی از زندگی او در دسترس نیست. نام‌های مختلفی برای او ثبت شده است که معروف‌ترین آن "مالک" است. وی در زمره نخستین کسان از [[انصار]] است که [[اسلام]] آوردند. او در [[بیعت عقبه]] با [[پیامبر]] شرکت داشت و از جمله [[نقبای دوازده‌گانه]] است که برای نشر [[اسلام]] [[برگزیده]] شدند. ابوالهیثم پس از [[کشته شدن عثمان بن عفان]] تمایل به [[خلافت امام علی]]{{ع}} داشت. آنچه از مجموعه اقوال تاریخی به‌دست می‌آید، این است که او در [[جنگ صفین]] جزو [[یاران امام علی]]{{ع}} بود و در آن [[جنگ]] به [[شهادت]] رسید. [[امام علی]]{{ع}} در [[نهج البلاغه]] او را در زمره [[یاران صدیق]] و [[وفادار]] خویش نام می‌برد که در [[وصف]] و [[فراق]] آنان می‌فرماید: "کجایند برادرانم که در خطّ [[خدا]] حرکت کردند و تا آخرین لحظه حیات، مسیر حث را وانگذاشتند. کجاست عمّار، کجاست ابن تیهان، کجاست [[ذو الشّهادتین]]. کجا هستند دیگر برادرانم که با [[شهادت]] [[پیمان]] بسته بودند و سرانجام به خیل [[شهدا]] پیوستند و سرهاشان را برای پلیدان و پلشتان به هدیه بردند. ([[راوی]] گوید:) آن‌گاه [[امام]] دست بر [[محاسن شریف]] و نورانی خود زد و سخت گریست، سپس فرمود: دریغا بر برادرانم، آنان که [[قرآن]] را [[تلاوت]] کردند و به‌دقّت به کار بستند، [[واجبات]] را نیک اندیشیدند و بپا داشتند، [[سنّت]] را زنده کردند و [[بدعت‌ها]] را ریشه‌کن ساختند و چون [[فرمان]] [[جهاد]] صادر می‌شد، به [[جبهه‌ها]] می‌شتافتند و به [[فرمانده]] [[دل]] می‌سپردند و [[اطمینان]] داشتند و آن‌گاه از او [[پیروی]] می‌کردند"<ref>نهج البلاغه پارسی، خطبه ۱۸۱؛ {{متن حدیث|أَیْنَ إِخْوَانِیَ الَّذِینَ رَکِبُوا الطَّرِیقَ وَ مَضَوْا عَلَی الْحَقِّ أَیْنَ عَمَّارٌ وَ أَیْنَ ابْنُ التَّیِّهَانِ وَ أَیْنَ ذُو الشَّهَادَتَیْنِ وَ أَیْنَ نُظَرَاؤُهُمْ مِنْ إِخْوَانِهِمُ الَّذِینَ تَعَاقَدُوا عَلَی الْمَنِیَّةِ وَ أُبْرِدَ بِرُءُوسِهِمْ إِلَی الْفَجَرَةِ قَالَ ثُمَّ ضَرَبَ بِیَدِهِ [إِلَی] عَلَی لِحْیَتِهِ الشَّرِیفَةِ الْکَرِیمَةِ فَأَطَالَ الْبُکَاءَ ثُمَّ قَالَ ع- [أَوْهِ] أَوِّهِ عَلَی إِخْوَانِیَ الَّذِینَ تَلَوُا الْقُرْآنَ فَأَحْکَمُوهُ وَ تَدَبَّرُوا الْفَرْضَ فَأَقَامُوهُ- أَحْیَوُا السُّنَّةَ وَ أَمَاتُوا الْبِدْعَةَ دُعُوا لِلْجِهَادِ فَأَجَابُوا وَ وَثِقُوا بِالْقَائِدِ فَاتَّبَعُوه}}</ref><ref>[[دانشنامه نهج البلاغه ج۱ (کتاب)|دانشنامه نهج البلاغه]]، ج۱، ص ۷۸.</ref>.
