بیت‌الاحزان: تفاوت میان نسخه‌ها

از امامت‌پدیا، دانشنامهٔ امامت و ولایت
جز (جایگزینی متن - '''']].' به '''']]')
برچسب‌ها: ویرایش همراه ویرایش از وبگاه همراه
بدون خلاصۀ ویرایش
خط ۹: خط ۹:
<div style="padding: 0.4em 0em 0.0em;">
<div style="padding: 0.4em 0em 0.0em;">


'''بیت‌الاحزان''' خانۀ اندوه‌ها، سند مظلومیت [[اهل بیت]]{{عم}} پس از رحلت [[پیامبر خاتم|پیامبر خدا]]{{صل}} و غصب [[خلافت]] و ظلم به [[اهل بیت]]. [[حضرت فاطمه]] پس از وفات پدرش پیوسته غمگین، گریان و مظلوم بود<ref>[[جواد محدثی|محدثی، جواد]]، [[فرهنگ غدیر (کتاب)|فرهنگ غدیر]]، ص۱۳۰.</ref>.
'''بیت‌الاحزان''' خانۀ اندوه‌ها، [[سند]] [[مظلومیت]] [[اهل بیت]]{{عم}} پس از [[رحلت]] [[پیامبر خاتم|پیامبر خدا]]{{صل}} و [[غصب]] [[خلافت]] و [[ظلم]] به [[اهل بیت]]. [[حضرت فاطمه]] پس از [[وفات]] پدرش پیوسته [[غمگین]]، گریان و [[مظلوم]] بود<ref>[[جواد محدثی|محدثی، جواد]]، [[فرهنگ غدیر (کتاب)|فرهنگ غدیر]]، ص۱۳۰.</ref>.




==مقدمه==
==مقدمه==
*آنچه گروه [[سقیفه]] و غاصبان [[خلافت]] بر سر او و خانه‌اش و شوهرش آوردند، مصیبتی جانکاه بود. وی هم از داغ رحلت پدر می‌سوخت، هم از غصب خلافت، هم از آلام روحی و جسمی خویش. گریه‌اش نیز نوعی اعتراض به وضع حاکم به شمار می‌رفت. نزد [[امام علی|علی]]{{ع}} به شکایت آمدند که گریۀ او ناراحتمان کرده است، وقت خاصّی برای گریه‌اش قرار دهد تا آنان به استراحت! بپردازند. روزها [[حضرت زهرا]] به بیرون مدینه می‌رفت و [[امام حسن|حسن]] و [[امام حسین|حسین]]{{عم}} را هم با خود می‌برد و زیر درخت "اراک" می‌نشست و در سایۀ آن تمام روز را بر پدرش می‌گریست. نزدیک غروب، [[امام علی|علی]]{{ع}} به سراغشان می‌رفت و به خانه می‌آمدند. مخالفان آن درخت را هم قطع کردند. حضرت زیر آفتاب می‌نشست و می‌گریست. [[امام علی|علی]]{{ع}} برای او اتاقی ساخت و نامش را "بیت الأحزان" گذاشت. بیت الأحزان، سمبل غم‌ها و مظلومیت‌های او در طول تاریخ گشت. [[حضرت فاطمه]]{{عم}} روزها به آن کلبۀ غم می‌رفت و با پدر درد دل می‌کرد و می‌گریست، شب به خانۀ غم‌آلود برمی‌گشت.<ref>حیاة الامام الحسین، باقر شریف القرشی، ج۱ ص ۲۶۹</ref> در مورد [[حضرت یعقوب]] هم سخن از بیت الاحزان و خانه‌ای که در آن بر یوسف گم‌گشته‌اش می‌گریست، نقل شده است. "بیت الأحزان" نام کتابی از محدّث قمی در مصائب حضرت زهرا است.<ref>الذریعه، ج ۳ ص ۱۸۵</ref><ref>[[جواد محدثی|محدثی، جواد]]، [[فرهنگ غدیر (کتاب)|فرهنگ غدیر]]، ص۱۳۰.</ref>.
*آنچه گروه [[سقیفه]] و غاصبان [[خلافت]] بر سر او و خانه‌اش و شوهرش آوردند، مصیبتی جانکاه بود. وی هم از داغ [[رحلت]] [[پدر]] می‌سوخت، هم از [[غصب خلافت]]، هم از آلام [[روحی]] و جسمی خویش. گریه‌اش نیز نوعی [[اعتراض]] به وضع [[حاکم]] به شمار می‌رفت. نزد [[امام علی|علی]]{{ع}} به [[شکایت]] آمدند که گریۀ او ناراحتمان کرده است، وقت خاصّی برای گریه‌اش قرار دهد تا آنان به استراحت! بپردازند. روزها [[حضرت زهرا]] به بیرون [[مدینه]] می‌رفت و [[امام حسن|حسن]] و [[امام حسین|حسین]]{{عم}} را هم با خود می‌برد و زیر درخت "اراک" می‌نشست و در سایۀ آن تمام روز را بر پدرش می‌گریست. نزدیک غروب، [[امام علی|علی]]{{ع}} به سراغشان می‌رفت و به [[خانه]] می‌آمدند. [[مخالفان]] آن درخت را هم [[قطع]] کردند. [[حضرت]] زیر [[آفتاب]] می‌نشست و می‌گریست. [[امام علی|علی]]{{ع}} برای او اتاقی ساخت و نامش را "[[بیت]] الأحزان" گذاشت. [[بیت]] الأحزان، سمبل غم‌ها و مظلومیت‌های او در طول [[تاریخ]] گشت. [[حضرت فاطمه]]{{عم}} روزها به آن کلبۀ [[غم]] می‌رفت و با [[پدر]] درد [[دل]] می‌کرد و می‌گریست، [[شب]] به خانۀ غم‌آلود برمی‌گشت.<ref>حیاة الامام الحسین، باقر شریف القرشی، ج۱ ص ۲۶۹</ref> در مورد [[حضرت یعقوب]] هم سخن از [[بیت]] الاحزان و خانه‌ای که در آن بر [[یوسف]] گم‌گشته‌اش می‌گریست، [[نقل]] شده است. "[[بیت]] الأحزان" نام کتابی از [[محدّث]] [[قمی]] در [[مصائب]] [[حضرت]] [[زهرا]] است.<ref>الذریعه، ج ۳ ص ۱۸۵</ref><ref>[[جواد محدثی|محدثی، جواد]]، [[فرهنگ غدیر (کتاب)|فرهنگ غدیر]]، ص۱۳۰.</ref>.


== جستارهای وابسته ==
== جستارهای وابسته ==

نسخهٔ ‏۷ ژوئیهٔ ۲۰۲۰، ساعت ۱۶:۵۲

متن این جستار آزمایشی و غیرنهایی است. برای اطلاع از اهداف و چشم انداز این دانشنامه به صفحه آشنایی با دانشنامه مجازی امامت و ولایت مراجعه کنید.
این مدخل از چند منظر متفاوت، بررسی می‌شود:
در این باره، تعداد بسیاری از پرسش‌های عمومی و مصداقی مرتبط، وجود دارند که در مدخل بیت‌الاحزان (پرسش) قابل دسترسی خواهند بود.

بیت‌الاحزان خانۀ اندوه‌ها، سند مظلومیت اهل بیت(ع) پس از رحلت پیامبر خدا(ص) و غصب خلافت و ظلم به اهل بیت. حضرت فاطمه پس از وفات پدرش پیوسته غمگین، گریان و مظلوم بود[۱].


مقدمه

  • آنچه گروه سقیفه و غاصبان خلافت بر سر او و خانه‌اش و شوهرش آوردند، مصیبتی جانکاه بود. وی هم از داغ رحلت پدر می‌سوخت، هم از غصب خلافت، هم از آلام روحی و جسمی خویش. گریه‌اش نیز نوعی اعتراض به وضع حاکم به شمار می‌رفت. نزد علی(ع) به شکایت آمدند که گریۀ او ناراحتمان کرده است، وقت خاصّی برای گریه‌اش قرار دهد تا آنان به استراحت! بپردازند. روزها حضرت زهرا به بیرون مدینه می‌رفت و حسن و حسین(ع) را هم با خود می‌برد و زیر درخت "اراک" می‌نشست و در سایۀ آن تمام روز را بر پدرش می‌گریست. نزدیک غروب، علی(ع) به سراغشان می‌رفت و به خانه می‌آمدند. مخالفان آن درخت را هم قطع کردند. حضرت زیر آفتاب می‌نشست و می‌گریست. علی(ع) برای او اتاقی ساخت و نامش را "بیت الأحزان" گذاشت. بیت الأحزان، سمبل غم‌ها و مظلومیت‌های او در طول تاریخ گشت. حضرت فاطمه(ع) روزها به آن کلبۀ غم می‌رفت و با پدر درد دل می‌کرد و می‌گریست، شب به خانۀ غم‌آلود برمی‌گشت.[۲] در مورد حضرت یعقوب هم سخن از بیت الاحزان و خانه‌ای که در آن بر یوسف گم‌گشته‌اش می‌گریست، نقل شده است. "بیت الأحزان" نام کتابی از محدّث قمی در مصائب حضرت زهرا است.[۳][۴].

جستارهای وابسته

منابع

پانویس

 با کلیک بر فلش ↑ به محل متن مرتبط با این پانویس منتقل می‌شوید:  

  1. محدثی، جواد، فرهنگ غدیر، ص۱۳۰.
  2. حیاة الامام الحسین، باقر شریف القرشی، ج۱ ص ۲۶۹
  3. الذریعه، ج ۳ ص ۱۸۵
  4. محدثی، جواد، فرهنگ غدیر، ص۱۳۰.