فزت و رب الکعبه: تفاوت میان نسخه‌ها

*این جمله که به معنای "به پروردگار کعبه سوگند، رستگار و کامیاب شدم" است، از زبان [[امام علی|حضرت علی]]{{ع}} پس از ضربت خوردن در صبح نوزدهم رمضان نقل شده است. وقتی ابن ملجم تیغ بر فرق مبارکش فرو آورد، این جمله را فرمود و افزود که: این مرد، فرار نکند!<ref>موسوعة شهادة المعصومین، ج ۱ ص ۳۶۸(به نقل از مقتل ابن ابی الدنیا و تاریخ ابن عساکر)، الامامة و السیّاسة، ج ۱ ص ۱۶</ref> آرزوی آن حضرت شهادت بود و پیوسته برای آن لحظه‌شماری می‌کرد و از زبان [[پیامبر]] شنیده بود که محاسنش با خون سرش خضاب خواهد شد. ازاین‌رو منتظر آن حادثه بود. قبل از شهادتش در بستر بیماری در ضمن وصیّتی که داشت، از جمله فرمود: این حادثه برایم ناشناخته و ناخوشایند نبود، و من همچون جویای آبی بودم که به آب رسیدم و طالبی بودم که گمشده‌ام را یافتم: {{عربی|...و ما کنت الاّ کقارب ورد و طالب وجد}}<ref>نهج البلاغه، نامه ۲۳</ref> برای کسی که عمری در ایمان و جهاد و بندگی زیسته است، پایان یافتن عمر با افتخار شهادت در راه خدا، کامیابی و فوز عظیم است، چون خود آن حضرت نیز شهادت را بهترین نوع مرگ می‌دانست: {{عربی|إنّ أکرم الموت القتل}}<ref>نهج البلاغه، خطبه ۱۲۳</ref><ref>[[جواد محدثی|محدثی، جواد]]، [[فرهنگ غدیر (کتاب)|فرهنگ غدیر]]، ص۴۶۵.</ref>.