برزخ: تفاوت میان نسخه‌ها

نسخهٔ ‏۲۸ ژانویهٔ ۲۰۲۰، ساعت ۱۱:۰۰

این یک مقالهٔ خرد است. می‌توانید با گسترش آن به امامت‌پدیا کمک کنید.

اين مدخل از چند منظر متفاوت، بررسی می‌شود:

در این باره، تعداد بسیاری از پرسش‌های عمومی و مصداقی مرتبط، وجود دارند که در مدخل برزخ (پرسش) قابل دسترسی خواهند بود.

معنا و ضرورت برزخ

"برزخ" در لغت به معنی حائل و واسط میان دو امر و در فرهنگ دینی، به معنای زیست انسان‌ها میان دنیا و قیامت است^[۱] قرآن کریم می‌‌فرماید: ﴿حَتَّى إِذَا جَاءَ أَحَدَهُمُ الْمَوْتُ قَالَ رَبِّ ارْجِعُونِ لَعَلِّي أَعْمَلُ صَالِحًا فِيمَا تَرَكْتُ كَلَّا إِنَّهَا كَلِمَةٌ هُوَ قَائِلُهَا وَمِنْ وَرَائِهِمْ بَرْزَخٌ إِلَى يَوْمِ يُبْعَثُونَ﴾^[۲]. این آیه، تنها آیه‌ای است که فاصلۀ مرگ و قیامت را برزخ خوانده است و کاملاً بر این نکته صراحت دارد که انسان پس از مرگ، دارای نوعی حیات است. علمای اسلام واژۀ برزخ را از همین‌جا اقتباس کرده‌اند و در برخی روایات از قبر، تعبیر به برزخ کرده اند^[۳]. از روایات برمی‌آید برزخ مؤمنان در وادی السلام نجف و جایگاه کافران و منافقان، وادی برهوت یمن است^[۴].
انسان باید از دنیا به آخرت پا بگذارد و این دو سرا، از هرنظر با یکدیگر متفاوت‌اند. این انتقال، آنگاه تحمل‌پذیر است که مرحله‌ای میانی در کار باشد؛ یعنی جایی که پاره‌ای از ویژگی‌های هر دو جا را دارا باشد. عالم برزخ این چنین است و برخی کاستی‌ها و کژی‌های مؤمنان را می‌زداید و آنان را برای قیامت و آخرت پاک می‌سازد، همچنین برخی دانستنی‌ها و معارف به مؤمنان و صالحان القاء می‌شود^[۵].

زندگی برزخی

روح انسان با پایان زندگی دنیایی، به جسم لطیفی راه می‌یابد که از بسیاری عوارض جسمانی و مادی برکنار است؛ اما از آن رو که شبیه جسم مادی است، آن را "بدن" یا "قالب مثالی" گویند. اگر میت اهل ایمان و نیکی باشد، در عالم برزخ به آسایش و نعمت می‌رسد و اگر اهل کفر یا گناه باشد، کیفر می‌بیند. البته این نعمت‌ها و رنج‌های برزخی برای برخی خاص در همین دنیا نیز قابل مشاهده است^[۶].
جهان برزخ، صبح و شام دارد و برزخیان متناسب با زندگی برزخی، می‌خورند و می‌آشامند و با یکدیگر سخن می‌گویند و نشست و برخاست دارند. وقتی روحی از دنیا به برزخ می‌رسد، برزخیان به استقبالش می‌شتابند و اخبار زندگان را از او می‌گیرند البته برزخیان بسته به جایگاه برزخی خویش، گاه به دنیا سر می‌زنند و از حال و روز بازماندگان دنیایی آگاه می‌گردند^[۷].
برزخیان چند گروه‌اند: یکی مؤمنان که به نعمت‌های بهشتی متنعم‌اند. دوم، کافران که در دوزخی با نام برهوت در عذاب‌اند. سوم، مسلمانان فاسق و بی‌ولایت به اهل بیت (ع) که عمل صالح دارند و در برابر امامان معصوم (ع) عداوت نشان نداده‌اند. اینان از نعمت‌های بهشتی بهره‌مند نمی‌شوند؛ ولی از نسیم آن برخوردار می‌‌شوند سفیهان و کودکان و مستضعفان (عقیدتی) نیز به این گروه می‌پیوندند. چهارم، دشمنان امامان معصوم (ع) که از گورهایشان، دری به دوزخ گشوده می‌شود و با آتش دوزخ کیفر می‌بینند^[۸].

برزخ در آیات و روایات

آیات متعددی بر نوعی از حیات در فاصلۀ مرگ تا قیامت دلالت دارند:

آیاتی که از گفت ‌و شنود میان انسان‌های صالح یا انسان‌های فاسد با فرشتگان الهی یاد می‌‌کند. این گفت‌وگوها بلافاصله بعد از مرگ صورت می‌‌گیرد: ﴿إِنَّ الَّذِينَ تَوَفَّاهُمُ الْمَلائِكَةُ ظَالِمِي أَنفُسِهِمْ قَالُواْ فِيمَ كُنتُمْ قَالُواْ كُنَّا مُسْتَضْعَفِينَ فِي الأَرْضِ﴾^[۹]؛ ﴿الَّذِينَ تَتَوَفَّاهُمُ الْمَلائِكَةُ طَيِّبِينَ يَقُولُونَ سَلامٌ عَلَيْكُمُ ادْخُلُواْ الْجَنَّةَ بِمَا كُنتُمْ تَعْمَلُونَ﴾^[۱۰].
آیاتی که در آنها مستقیماً از حیات و نعمت‌های انسان‌های نیکوکار، یا از عذاب انسان‌های بدکار در فاصلۀ مرگ و قیامت یاد شده است: ﴿وَلَا تَحْسَبَنَّ الَّذِينَ قُتِلُوا فِي سَبِيلِ اللَّهِ أَمْوَاتًا بَلْ أَحْيَاءٌ عِنْدَ رَبِّهِمْ يُرْزَقُونَ فَرِحِينَ بِمَا آتَاهُمُ اللَّهُ مِنْ فَضْلِهِ﴾^[۱۱].^[۱۲]

در حدیث است که مردم در خوابند؛ همین که می‌‌میرند، بیدار می‌‌شوند. مقصود حدیث این است که درجۀ حیات بعد از مردن، از درجۀ حیات پیش از مردن، کامل‌تر و بالاتر است. همان‌طور که انسان در خواب، حالتی نیمه زنده و نیمه مرده دارد و هنگام بیداری حیات کامل‌تر می‌‌شود. رسول خدا (ص) در جنگ بدر، پس از کشته شدن و انداختن بدن‌های سران قریش در یک چاه، سر به درون چاه برد و به آنها گفت: «ما آنچه را خداوند به ما وعده داده بود محقق یافتیم، آیا شما نیز وعده‌های راست خدا را به درستی دریافتید؟ بعضی از اصحاب گفتند: "یا رسول الله! شما با کشته‌شدگان و مردگان سخن می‌‌گویید؟! مگر اینها سخن شما را درک می‌‌کنند؟! حضرت فرمود: "آنها اکنون از شما شنواترند»^[۱۳].
در عالم برزخ فقط مسائلی مورد پرسش واقع می‌‌شوند که انسان باید به آنها اعتقاد و ایمان داشته باشد. رسیدگی به سایر مسائل به وقوع قیامت موکول است. انجام دادن کارهای خیر و همچنین دعا و طلب آمرزش بازماندگان برای مردگان با نیت و انگیزۀ ثواب و اجر برای آنها موجب خیر و سعادت مردگان می‌‌شود. اگر فرزندان در زمان حیات پدر و مادر، آنها را ناراضی کرده باشند، می‌‌توانند بعد از درگذشت آنها طوری عمل کنند که رضایت آنان را به دست آورند؛ همچنان که عکس آن ممکن است^[۱۴].

منابع

جستارهای وابسته

پانویس

با کلیک بر فلش ↑ به محل متن مرتبط با این پانویس منتقل می‌شوید:

↑ ر.ک: محمدی، مسلم، فرهنگ اصطلاحات علم کلام، ص ۵۵.
↑ «هنگامی که مرگ هر یک از آنان فرا رسد می‌گوید: پروردگارا! مرا باز گردانید! شاید من در آنچه وا نهاده‌ام، (بتوانم) کاری نیکو انجام دهم؛ هرگز! این سخنی است که او گوینده آن است و پیشاروی آنان تا روزی که برانگیخته گردند برزخی خواهد بود» سوره مؤمنون، آیه ۹۹ ۱۰۰
↑ ر.ک: محمدی، مسلم، فرهنگ اصطلاحات علم کلام، ص ۵۵.
↑ ر.ک: فرهنگ شیعه، ص ۱۵۹.
↑ ر.ک: فرهنگ شیعه، ص ۱۵۹.
↑ ر.ک: فرهنگ شیعه، ص ۱۵۹؛ محمدی، مسلم، فرهنگ اصطلاحات علم کلام، ص۵۷.
↑ بحارالانوار، ج۶، ص۲۶۸ و ۲۶۹۲.
↑ ر.ک: فرهنگ شیعه، ص ۱۵۹.
↑ «از کسانی که فرشتگان جانشان را در حال ستم به خویش می‌گیرند، می‌پرسند: در چه حال بوده‌اید؟ می‌گویند: ما ناتوان شمرده‌شدگان روی زمین بوده‌ایم». سوره نساء، آیه ۹۷.
↑ «آنان که چون فرشتگانشان پاک سیرت بمیرانند، می‏گویند: سلام بر شما. به پاداش کارهایی که می‏کرده‏اید به بهشت درآیید». سوره نحل، آیه ۳۲.
↑ «و کسانی را که در راه خداوند کشته شده‌اند مرده مپندار که زنده‌اند، نزد پروردگارشان روزی می‌برند به آنچه خداوند با بخشش خویش به آنان داده است شادمانند» سوره آل عمران، آیه ۱۶۹ ـ ۱۷۰
↑ ر.ک: محمدی، مسلم، فرهنگ اصطلاحات علم کلام، ص ۵۵.
↑ ر.ک: محمدی، مسلم، فرهنگ اصطلاحات علم کلام، ص ۵۶.
↑ ر.ک: محمدی، مسلم، فرهنگ اصطلاحات علم کلام، ص ۵۶.

[1] ر.ک: محمدی، مسلم، فرهنگ اصطلاحات علم کلام، ص ۵۵.

[2] «هنگامی که مرگ هر یک از آنان فرا رسد می‌گوید: پروردگارا! مرا باز گردانید! شاید من در آنچه وا نهاده‌ام، (بتوانم) کاری نیکو انجام دهم؛ هرگز! این سخنی است که او گوینده آن است و پیشاروی آنان تا روزی که برانگیخته گردند برزخی خواهد بود» سوره مؤمنون، آیه ۹۹ ۱۰۰

[3] ر.ک: محمدی، مسلم، فرهنگ اصطلاحات علم کلام، ص ۵۵.

[4] ر.ک: فرهنگ شیعه، ص ۱۵۹.

[5] ر.ک: فرهنگ شیعه، ص ۱۵۹.

[6] ر.ک: فرهنگ شیعه، ص ۱۵۹؛ محمدی، مسلم، فرهنگ اصطلاحات علم کلام، ص۵۷.

[7] بحارالانوار، ج۶، ص۲۶۸ و ۲۶۹۲.

[8] ر.ک: فرهنگ شیعه، ص ۱۵۹.

[9] «از کسانی که فرشتگان جانشان را در حال ستم به خویش می‌گیرند، می‌پرسند: در چه حال بوده‌اید؟ می‌گویند: ما ناتوان شمرده‌شدگان روی زمین بوده‌ایم». سوره نساء، آیه ۹۷.

[10] «آنان که چون فرشتگانشان پاک سیرت بمیرانند، می‏گویند: سلام بر شما. به پاداش کارهایی که می‏کرده‏اید به بهشت درآیید». سوره نحل، آیه ۳۲.

[11] «و کسانی را که در راه خداوند کشته شده‌اند مرده مپندار که زنده‌اند، نزد پروردگارشان روزی می‌برند به آنچه خداوند با بخشش خویش به آنان داده است شادمانند» سوره آل عمران، آیه ۱۶۹ ـ ۱۷۰

[12] ر.ک: محمدی، مسلم، فرهنگ اصطلاحات علم کلام، ص ۵۵.

[13] ر.ک: محمدی، مسلم، فرهنگ اصطلاحات علم کلام، ص ۵۶.

[14] ر.ک: محمدی، مسلم، فرهنگ اصطلاحات علم کلام، ص ۵۶.

[۱]

[۲]

[۳]

[۴]

[۵]

[۶]

[۷]

[۸]

[۹]

[۱۰]

[۱۱]

[۱۲]

[۱۳]

[۱۴]

@@ خط ۹: / خط ۹: @@
 <div style="padding: 0.4em 0em 0.0em;">
-==مقدمه==
+==معنا و [[ضرورت]] [[برزخ]]==
-*بنابر [[آموزه‌های دینی]]، چون [[آدمی]] می‌میرد، [[روح]] از کالبد او جدا می‌شود و به عالم برزخ می‌رود و در آن سرای همچنان به حیات خویش ادامه می‌دهد. اگر میت اهل [[ایمان]] و [[نیکی]] باشد، در عالم برزخ به [[آسایش]] و فراخی و [[نعمت]] می‌رسد و اگر اهل [[کفر]] یا [[گناه]] و [[زشتی]] باشد، [[کیفر]] می‌بیند. [[زندگی]] برزخی واسطه‌ای است میان [[دنیا]] و [[آخرت]] و تا [[قیامت]] ادامه دارد. [[آیات]] و روایاتی پرشمار به موضوع برزخ پرداخته و از چگونگی [[زندگی]] برزخیان سخن گفته‌اند<ref>معاد، فلسفی/ ۲۶۳.</ref>. [[روح]] [[انسان]] با پایان [[زندگی]] [[دنیایی]]، به جسم لطیفی راه می‌یابد که از بسیاری عوارض جسمانی و مادی برکنار است؛ اما از آن رو که شبیه جسم مادی عنصری است، آن را "[[بدن]]" یا "قالب مثالی" گویند. این جسم نه کاملًا مجرد است و نه مادی؛ بلکه دارای تجرد برزخی است. راه یافتن به [[حقیقت]] برزخ- همانند [[جهان آخرت]]- از [[توان]] [[آدمی]] بیرون است؛ زیرا مرتبه‌ای است فراتر از [[دنیا]] و محیط بر آن. با این حال، می‌توان برزخ را به حالت [[خواب]] مانند کرد- چنان‌که [[روایات]] چنین کرده‌اند<ref>بحارالانوار، ۶/ ۲۷۱.</ref>. [[روح]] [[آدمی]]، در این حالت از قالب [[بدن]] مثالی پر می‌کشد و به این سو و آن سو می‌رود و گاه مناظری زیبا می‌بیند و به [[نعمت]] می‌رسد و گاه مناظری هولناک می‌بیند و به [[هراس]] می‌افتد<ref>[[فرهنگ شیعه (کتاب)|فرهنگ شیعه]]، ص 157.</ref>.
+*"[[برزخ]]" در لغت به معنی حائل و واسط میان دو امر و در [[فرهنگ دینی]]، به معنای زیست [[انسان‌ها]] میان [[دنیا]] و [[قیامت]] است<ref>ر.ک: محمدی، مسلم، فرهنگ اصطلاحات علم کلام، ص ۵۵.</ref> [[قرآن کریم]] می‌‌فرماید: {{متن قرآن|حَتَّى إِذَا جَاءَ أَحَدَهُمُ الْمَوْتُ قَالَ رَبِّ ارْجِعُونِ لَعَلِّي أَعْمَلُ صَالِحًا فِيمَا تَرَكْتُ كَلَّا إِنَّهَا كَلِمَةٌ هُوَ قَائِلُهَا وَمِنْ وَرَائِهِمْ بَرْزَخٌ إِلَى يَوْمِ يُبْعَثُونَ}}<ref>«هنگامی که مرگ هر یک از آنان فرا رسد می‌گوید: پروردگارا! مرا باز گردانید! شاید من در آنچه وا نهاده‌ام، (بتوانم) کاری نیکو انجام دهم؛ هرگز! این سخنی است که او گوینده آن است و پیشاروی آنان تا روزی که برانگیخته گردند برزخی خواهد بود» سوره مؤمنون، آیه ۹۹ ۱۰۰</ref>. این [[آیه]]، تنها آیه‌ای است که فاصلۀ [[مرگ]] و [[قیامت]] را [[برزخ]] خوانده است و کاملاً بر این نکته صراحت دارد که [[انسان]] پس از [[مرگ]]، دارای نوعی حیات است. علمای [[اسلام]] واژۀ [[برزخ]] را از همین‌جا اقتباس کرده‌اند و در برخی [[روایات]] از [[قبر]]، تعبیر به [[برزخ]] کرده اند<ref>ر.ک: محمدی، مسلم، فرهنگ اصطلاحات علم کلام، ص ۵۵.</ref>. از [[روایات]] برمی‌آید [[برزخ]] [[مؤمنان]] در [[وادی السلام]] [[نجف]] و [[جایگاه]] [[کافران]] و [[منافقان]]، وادی [[برهوت]] [[یمن]] است<ref>ر.ک: فرهنگ شیعه، ص ۱۵۹.</ref>.
-==منازل برزخی==
+*[[انسان]] باید از [[دنیا]] به [[آخرت]] پا بگذارد و این دو سرا، از هرنظر با یکدیگر متفاوت‌اند. این انتقال، آنگاه تحمل‌پذیر است که مرحله‌ای میانی در کار باشد؛ یعنی جایی که پاره‌ای از ویژگی‌های هر دو جا را دارا باشد. [[عالم برزخ]] این چنین است و برخی کاستی‌ها و کژی‌های [[مؤمنان]] را می‌زداید و آنان را برای [[قیامت]] و [[آخرت]] [[پاک]] می‌سازد، همچنین برخی دانستنی‌ها و [[معارف]] به [[مؤمنان]] و [[صالحان]] [[القاء]] می‌شود<ref>ر.ک: فرهنگ شیعه، ص ۱۵۹.</ref>.
-[[روح]] در عالم برزخ به منازلی پا می‌گذارد؛ مانند سؤال [[قبر]]، فشار [[قبر]]، ورود به [[بهشت]] یا [[دوزخ]]. اینکه چرا [[انسان]] می‌باید پیش از راه یافتن به سرای [[آخرت]]، در برزخ جای گیرد، [[علل]] متعددی دارد. از آن جمله است اینکه میان [[دنیا]] و [[آخرت]] تفاوتی بنیادی وجود دارد. [[انسان]] باید از [[دنیا]] به [[آخرت]] پا بگذارد و این دو سرا، از هر نظر با یکدیگر متفاوت‌اند.
+==[[زندگی]] برزخی==
-*انتقال به جایی، که با جای پیش متفاوت است، آن‌گاه تحمل‌پذیر است که مرحله‌ای میانی در کار باشد؛ یعنی جایی که پاره‌ای از ویژگی‌های هر دو جا را دارا باشد. عالم برزخ این چنین است و مرحله‌ای است میان [[دنیا]] و [[آخرت]]. دوم آنکه [[قیامت]] یکی بیش نیست و در یک روز تحقق می‌یابد.
+*[[روح]] [[انسان]] با پایان [[زندگی]] [[دنیایی]]، به جسم لطیفی راه می‌یابد که از بسیاری عوارض جسمانی و مادی برکنار است؛ اما از آن رو که شبیه جسم مادی است، آن را "[[بدن]]" یا "قالب مثالی" گویند. اگر میت اهل [[ایمان]] و [[نیکی]] باشد، در [[عالم برزخ]] به [[آسایش]] و [[نعمت]] می‌رسد و اگر اهل [[کفر]] یا [[گناه]] باشد، [[کیفر]] می‌بیند. البته  این [[نعمت‌ها]] و رنج‌های برزخی برای برخی خاص در همین [[دنیا]] نیز قابل مشاهده است<ref>ر.ک: فرهنگ شیعه، ص ۱۵۹؛ محمدی، مسلم، فرهنگ اصطلاحات علم کلام، ص۵۷.</ref>.
-*در آن روز، [[زمین]] و [[آسمان]] دگرگون می‌شود و جهانی نو پدید می‌آید؛ اما بیش‌تر [[انسان‌ها]] پیش از [[قیامت]] مرده‌اند. برزخ جایی است که [[روح]] [[آدمیان]] تا [[برپایی قیامت]] در آن به سر می‌برند. از پاره‌ای [[روایات]] نیز برمی‌آید که عالم برزخ، برخی کاستی‌ها و کژی‌های [[مؤمنان]] را می‌زداید و آنان را برای [[قیامت]] و [[آخرت]] [[پاک]] می‌سازد. نیز برخی دانستنی‌ها و [[معارف]] به [[مؤمنان]] و [[صالحان]] [[القاء]] می‌شود<ref>پیام قرآن‌، ۵/ ۴۷۵- ۴۴۳.</ref><ref>[[فرهنگ شیعه (کتاب)|فرهنگ شیعه]]، ص 158.</ref>.
+*[[جهان]] [[برزخ]]، صبح و [[شام]] دارد و برزخیان متناسب با [[زندگی]] برزخی، می‌خورند و می‌آشامند و با یکدیگر سخن می‌گویند و نشست و برخاست دارند. وقتی روحی از [[دنیا]] به [[برزخ]] می‌رسد، برزخیان به استقبالش می‌شتابند و [[اخبار]] زندگان را از او می‌گیرند البته برزخیان بسته به [[جایگاه]] برزخی خویش، گاه به [[دنیا]] سر می‌زنند و از حال و روز بازماندگان [[دنیایی]] [[آگاه]] می‌گردند<ref>بحارالانوار، ج۶، ص۲۶۸ و ۲۶۹۲.</ref>.
-==ویژگی‌های برزخ و [[زندگی]] برزخی==
+*برزخیان چند گروه‌اند: یکی [[مؤمنان]] که به [[نعمت‌های بهشتی]] متنعم‌اند. دوم، [[کافران]] که در دوزخی با نام [[برهوت]] در عذاب‌اند. سوم، [[مسلمانان]] [[فاسق]] و بی‌ولایت به [[اهل بیت]] {{ع}} که [[عمل صالح]] دارند و در برابر [[امامان معصوم]] {{ع}} [[عداوت]] نشان نداده‌اند. اینان از [[نعمت‌های بهشتی]] بهره‌مند نمی‌شوند؛ ولی از [[نسیم]] آن برخوردار می‌‌شوند سفیهان و [[کودکان]] و [[مستضعفان]] ([[عقیدتی]]) نیز به این گروه می‌پیوندند. چهارم، [[دشمنان]] [[امامان معصوم]] {{ع}} که از گورهایشان، دری به [[دوزخ]] گشوده می‌شود و با [[آتش دوزخ]] [[کیفر]] می‌بینند<ref>ر.ک: فرهنگ شیعه، ص ۱۵۹.</ref>.
-*[[جهان]] برزخ نیز- همانند [[زمین]]- صبح و [[شام]] دارد<ref>{{متن قرآن|إِلَى فِرْعَوْنَ وَمَلَئِهِ فَاسْتَكْبَرُوا وَكَانُوا قَوْمًا عَالِينَ}}؛ سوره مؤمن، آیه ۴۶.</ref> و عمری مشخص که تا [[ظهور]] [[قیامت]] است. برزخیان همانند زندگان- اما متناسب با [[زندگی]] برزخی- می‌خورند و می‌آشامند و با یکدیگر سخن می‌گویند و نشست و برخاست دارند. چون روحی از [[دنیا]] به برزخ می‌رسد، برزخیان به استقبالش می‌شتابند و [[اخبار]] زندگان را از او می‌گیرند <ref>بحارالانوار، ۶/ ۲۶۸ و ۲۶۹۲.</ref>. البته برزخیان با [[دنیا]] گونه‌ای ارتباط دارند و بسته به [[جایگاه]] برزخی خویش، گاه به [[دنیا]] سر می‌زنند و از حال و روز بازماندگان [[دنیایی]] [[آگاه]] می‌گردند<ref>بحارالانوار، ۶/ ۲۶۸ و ۲۶۹۲.</ref>. برزخیان چند گروه‌اند: یکی [[مؤمنان]] که به نعمت‌های بهشتی متنعم‌اند. دوم، [[کافران]] که در دوزخی با نام برهوت در عذاب‌اند. سوم، [[مسلمانان]] [[فاسق]] و بی‌ولایت به [[اهل بیت]] {{ع}} که [[عمل صالح]] دارند و در برابر [[امامان معصوم]] {{عم}} [[عداوت]] نشان نداده‌اند. اینان از نعمت‌های بهشتی بهره‌مند نمی‌شوند؛ ولی راهی از [[بهشت]] به سویشان باز می‌گردد تا از [[نسیم]] آن برخوردار شوند. چهارم، سفیهان و [[کودکان]] و [[مستضعفان]] ([[عقیدتی]]) که به گروه سوم می‌پیوندند. چهارم، [[دشمنان]] [[امامان معصوم]] {{عم}} که از گورهایشان، دری به [[دوزخ]] گشوده می‌شود و با [[آتش دوزخ]] [[کیفر]] می‌بینند<ref>حق الیقین‌، ۴۹۵.</ref><ref>[[فرهنگ شیعه (کتاب)|فرهنگ شیعه]]، ص 158.</ref>.
+==[[برزخ]] در [[آیات]] و [[روایات]]==
-==[[جایگاه]] برزخ==
+*[[آیات]] متعددی بر نوعی از حیات در فاصلۀ [[مرگ]] تا [[قیامت]] دلالت دارند:
-*از پاره‌ای [[روایات]] برمی‌آید که برزخ [[مؤمنان]] در [[وادی السلام]] [[نجف]] است. هر مؤمنی که از [[دنیا]] می‌رود، بدانجا منتقل می‌شود. [[جایگاه]] [[کافران]] و [[منافقان]] نیز وادی برهوت [[یمن]] است<ref>حق الیقین‌، ۴۹۶.</ref><ref>[[فرهنگ شیعه (کتاب)|فرهنگ شیعه]]، ص 159.</ref>.
+#آیاتی که از گفت ‌و شنود میان [[انسان‌های صالح]] یا انسان‌های [[فاسد]] با [[فرشتگان الهی]] یاد می‌‌کند. این گفت‌وگوها بلافاصله بعد از [[مرگ]] صورت می‌‌گیرد: {{متن قرآن|إِنَّ الَّذِينَ تَوَفَّاهُمُ الْمَلائِكَةُ ظَالِمِي أَنفُسِهِمْ قَالُواْ فِيمَ كُنتُمْ قَالُواْ كُنَّا مُسْتَضْعَفِينَ فِي الأَرْضِ}}<ref>«از کسانی که فرشتگان جانشان را در حال ستم به خویش می‌گیرند، می‌پرسند: در چه حال بوده‌اید؟ می‌گویند: ما ناتوان شمرده‌شدگان  روی زمین بوده‌ایم». سوره نساء، آیه ۹۷.</ref>؛ {{متن قرآن|الَّذِينَ تَتَوَفَّاهُمُ الْمَلائِكَةُ طَيِّبِينَ يَقُولُونَ سَلامٌ عَلَيْكُمُ ادْخُلُواْ الْجَنَّةَ بِمَا كُنتُمْ تَعْمَلُونَ}}<ref>«آنان که چون فرشتگانشان پاک سیرت بمیرانند، می‏گویند: سلام بر شما. به پاداش کارهایی که می‏کرده‏اید به بهشت درآیید». سوره نحل، آیه ۳۲.</ref>.
+#آیاتی که در آنها مستقیماً از حیات و نعمت‌های انسان‌های [[نیکوکار]]، یا از [[عذاب]] انسان‌های [[بدکار]] در فاصلۀ [[مرگ]] و [[قیامت]] یاد شده است: {{متن قرآن|وَلَا تَحْسَبَنَّ الَّذِينَ قُتِلُوا فِي سَبِيلِ اللَّهِ أَمْوَاتًا بَلْ أَحْيَاءٌ عِنْدَ رَبِّهِمْ يُرْزَقُونَ فَرِحِينَ بِمَا آتَاهُمُ اللَّهُ مِنْ فَضْلِهِ}}<ref>«و کسانی را که در راه خداوند کشته شده‌اند مرده مپندار که زنده‌اند، نزد پروردگارشان روزی می‌برند به آنچه خداوند با بخشش خویش به آنان داده است شادمانند» سوره آل عمران، آیه ۱۶۹ ـ ۱۷۰</ref>.<ref>ر.ک: محمدی، مسلم، فرهنگ اصطلاحات علم کلام، ص ۵۵.</ref>
+*در [[حدیث]] است که [[مردم]] در خوابند؛ همین که می‌‌میرند، بیدار می‌‌شوند. مقصود [[حدیث]] این است که درجۀ حیات بعد از مردن، از درجۀ حیات پیش از مردن، کامل‌تر و بالاتر است. همان‌طور که [[انسان]] در [[خواب]]، حالتی نیمه زنده و نیمه مرده دارد و هنگام [[بیداری]] حیات کامل‌تر می‌‌شود. [[رسول خدا]] {{صل}} در [[جنگ بدر]]، پس از کشته شدن و انداختن بدن‌های سران [[قریش]] در یک [[چاه]]، سر به درون [[چاه]] برد و به آنها گفت: «ما آنچه را [[خداوند]] به ما [[وعده]] داده بود محقق یافتیم، آیا شما نیز وعده‌های راست [[خدا]] را به درستی دریافتید؟ بعضی از [[اصحاب]] گفتند: "یا [[رسول الله]]! شما با کشته‌شدگان و مردگان سخن می‌‌گویید؟! مگر اینها سخن شما را [[درک]] می‌‌کنند؟! [[حضرت]] فرمود: "آنها اکنون از شما شنواترند»<ref>ر.ک: محمدی، مسلم، فرهنگ اصطلاحات علم کلام، ص ۵۶.</ref>.
+*در [[عالم برزخ]] فقط مسائلی مورد پرسش واقع می‌‌شوند که [[انسان]] باید به آنها [[اعتقاد]] و [[ایمان]] داشته باشد. رسیدگی به سایر مسائل به وقوع [[قیامت]] موکول است. انجام دادن کارهای خیر و همچنین [[دعا]] و طلب [[آمرزش]] بازماندگان برای مردگان با [[نیت]] و انگیزۀ [[ثواب]] و اجر برای آنها موجب خیر و [[سعادت]] مردگان می‌‌شود. اگر [[فرزندان]] در زمان حیات [[پدر]] و [[مادر]]، آنها را ناراضی کرده باشند، می‌‌توانند بعد از درگذشت آنها طوری عمل کنند که [[رضایت]] آنان را به دست آورند؛ همچنان که عکس آن ممکن است<ref>ر.ک: محمدی، مسلم، فرهنگ اصطلاحات علم کلام، ص ۵۶.</ref>.
 ==منابع==