یأجوج و مأجوج: تفاوت میان نسخه‌ها
بدون خلاصۀ ویرایش |
جز (جایگزینی متن - '، ص:' به '، ص') |
||
| خط ۱۱: | خط ۱۱: | ||
==مقدمه== | ==مقدمه== | ||
*نام دو [[قبیله]] بزرگ که در روزگاران کهن، در زمان [[ذوالقرنین]] می‌‌زیستند و پیوسته با حمله‌های خود به [[مردم]] اطراف، فتنه‌گری و [[غارت]] می‌‌کردند | *نام دو [[قبیله]] بزرگ که در روزگاران کهن، در زمان [[ذوالقرنین]] می‌‌زیستند و پیوسته با حمله‌های خود به [[مردم]] اطراف، فتنه‌گری و [[غارت]] می‌‌کردند | ||
*در [[قرآن کریم]]<ref>سوره کهف، آیات ۹۳ تا ۹۹.</ref> از فسادانگیزی این [[قوم]] و احداث سدی [[عظیم]] و آهنین و عبورناپذیر میان آنان و [[مردم]] دیگر به دست [[ذوالقرنین]] یاد شده است. منطقه [[زندگی]] این [[قوم]] مفسده جو و سد [[ذوالقرنین]] را در سلسله جبال منتهی به دریای خزر و کوهستان‌های قفقاز گفته‌اند<ref>[[جواد محدثی|محدثی، جواد]]، [[ فرهنگ‌نامه دینی (کتاب)| فرهنگ‌نامه دینی]]، | *در [[قرآن کریم]]<ref>سوره کهف، آیات ۹۳ تا ۹۹.</ref> از فسادانگیزی این [[قوم]] و احداث سدی [[عظیم]] و آهنین و عبورناپذیر میان آنان و [[مردم]] دیگر به دست [[ذوالقرنین]] یاد شده است. منطقه [[زندگی]] این [[قوم]] مفسده جو و سد [[ذوالقرنین]] را در سلسله جبال منتهی به دریای خزر و کوهستان‌های قفقاز گفته‌اند<ref>[[جواد محدثی|محدثی، جواد]]، [[ فرهنگ‌نامه دینی (کتاب)| فرهنگ‌نامه دینی]]، ص۲۵۳.</ref>. | ||
==منابع== | ==منابع== | ||
نسخهٔ ۲۶ فوریهٔ ۲۰۲۰، ساعت ۲۳:۴۸
 | این یک مقالهٔ خرد است. می‌توانید با گسترش آن به امامت‌پدیا کمک کنید. |
- این مدخل از چند منظر متفاوت، بررسی می‌شود:
- در این باره، تعداد بسیاری از پرسش‌های عمومی و مصداقی مرتبط، وجود دارند که در مدخل یأجوج و مأجوج (پرسش) قابل دسترسی خواهند بود.
مقدمه
- نام دو قبیله بزرگ که در روزگاران کهن، در زمان ذوالقرنین می‌‌زیستند و پیوسته با حمله‌های خود به مردم اطراف، فتنه‌گری و غارت می‌‌کردند
- در قرآن کریم[۱] از فسادانگیزی این قوم و احداث سدی عظیم و آهنین و عبورناپذیر میان آنان و مردم دیگر به دست ذوالقرنین یاد شده است. منطقه زندگی این قوم مفسده جو و سد ذوالقرنین را در سلسله جبال منتهی به دریای خزر و کوهستان‌های قفقاز گفته‌اند[۲].
منابع
پانویس
با کلیک بر فلش ↑ به محل متن مرتبط با این پانویس منتقل می‌شوید:
- ↑ سوره کهف، آیات ۹۳ تا ۹۹.
- ↑ محدثی، جواد، فرهنگ‌نامه دینی، ص۲۵۳.