بحث:اعراف: تفاوت میان نسخه‌ها
| خط ۲: | خط ۲: | ||
==واژه‌شناسی== | ==واژه‌شناسی== | ||
اَعراف جمع عُرْف است به معنای مکان‌های بلند و مرتفع<ref>لسان‌العرب، ج۹، ص۱۵۶، «عرف».</ref>. از [[حسن بصری]] و [[زجاج]] نقل شده که [[اعراف]] از ریشه [[معرفت]] به معنای [[شناخت]] است، | اَعراف جمع عُرْف است به معنای مکان‌های بلند و مرتفع<ref>لسان‌العرب، ج۹، ص۱۵۶، «عرف».</ref>. از [[حسن بصری]] و [[زجاج]] نقل شده که [[اعراف]] از ریشه [[معرفت]] به معنای [[شناخت]] است، و به کسانی اشاره دارد که در قیامت از حال [[مردم]] آگاهند و اهل [[جهنم]] و [[بهشت]] را از سیمای‌شان می‌شناسد <ref>تفسیر کبیر ، ج۱۴ ، ص۸۷ ، جامع البیان ، ج۵ ، ص۲۴۱.</ref>. [[صدرالمتألهین]] نیز این دیدگاه را برگزیده و [[آیه]] {{متن قرآن|يَعْرِفُونَ كُلاًّ بِسِيمَاهُمْ}} را [[گواه]] آن دانسته است <ref>عرشیه ، ص۹۰.</ref>. | ||
نسخهٔ ۲۴ فوریهٔ ۲۰۲۰، ساعت ۱۶:۴۹
اعراف جایگاهی است بلند میان بهشت و دوزخ که در آن مردانی الهی جای دارند و دوزخیان و بهشتیان را به چهره می‌شناسند و با آنان سخن می‌گویند، دوزخیان را سرزنش می‌کنند و بهشتیان را به فرمان خدای متعال روانه بهشت می‌سازند.
واژه‌شناسی
اَعراف جمع عُرْف است به معنای مکان‌های بلند و مرتفع[۱]. از حسن بصری و زجاج نقل شده که اعراف از ریشه معرفت به معنای شناخت است، و به کسانی اشاره دارد که در قیامت از حال مردم آگاهند و اهل جهنم و بهشت را از سیمای‌شان می‌شناسد [۲]. صدرالمتألهین نیز این دیدگاه را برگزیده و آیه ﴿يَعْرِفُونَ كُلاًّ بِسِيمَاهُمْ﴾ را گواه آن دانسته است [۳].