احبار: تفاوت میان نسخه‌ها
(←مقدمه) |
(←مقدمه) |
||
| خط ۲: | خط ۲: | ||
{{علم معصوم}} | {{علم معصوم}} | ||
== | ==احبار در فقه سیاسی== | ||
*احبار: جمع "حِبْر" به معنای اثر [[نیک]]، "عالم و دانشمند" که [[علم]] او در [[قلوب]] [[مردم]] در [[صورت]] [[تبعیت]] تأثیر [[نیکو]] و [[پسندیده]] می‌گذارد<ref>حسین راغب اصفهانی، مفردات الفاظ القرآن، ص۲۱۵.</ref> و نیز خبرگان و [[نخبگان]] [[دینی]]<ref>سیدمحمدحسین طباطبایی، المیزان، ج۵، ص۳۴۳.</ref>. | *احبار: جمع "[[حِبْر]]" به معنای اثر [[نیک]]، "عالم و دانشمند" که [[علم]] او در [[قلوب]] [[مردم]] در [[صورت]] [[تبعیت]] تأثیر [[نیکو]] و [[پسندیده]] می‌گذارد<ref>حسین راغب اصفهانی، مفردات الفاظ القرآن، ص۲۱۵.</ref> و نیز خبرگان و [[نخبگان]] [[دینی]]<ref>سیدمحمدحسین طباطبایی، المیزان، ج۵، ص۳۴۳.</ref>. | ||
*{{متن قرآن|يَحْكُمُ بِهَا النَّبِيُّونَ الَّذِينَ أَسْلَمُوا لِلَّذِينَ هَادُوا وَالرَّبَّانِيُّونَ وَالْأَحْبَارُ}}<ref>«پیامبران که تسلیم (خداوند) بودند و (نیز) دانشوران ربّانی و دانشمندان (تورات‌شناس) بنابر آنچه از کتاب خداوند به آنان سپرده شده بود و بر آن گواه بودند برای یهودیان داوری می‌کردند» سوره مائده، آیه ۴۴.</ref>. | *{{متن قرآن|يَحْكُمُ بِهَا النَّبِيُّونَ الَّذِينَ أَسْلَمُوا لِلَّذِينَ هَادُوا وَالرَّبَّانِيُّونَ وَالْأَحْبَارُ}}<ref>«پیامبران که تسلیم (خداوند) بودند و (نیز) دانشوران ربّانی و دانشمندان (تورات‌شناس) بنابر آنچه از کتاب خداوند به آنان سپرده شده بود و بر آن گواه بودند برای یهودیان داوری می‌کردند» سوره مائده، آیه ۴۴.</ref>. | ||
*"احبار و ربانیون" [[وظیفه]] سنگین [[حفظ دین]] و [[کتاب آسمانی]] ([[تورات]]) را از [[تحریف]] و [[انحراف]] و [[بدعت]] بر عهده داشتند<ref>سیدمحمدحسین طباطبایی، المیزان، ج۵، ص۳۴۳.</ref> | *"احبار و ربانیون" [[وظیفه]] سنگین [[حفظ دین]] و [[کتاب آسمانی]] ([[تورات]]) را از [[تحریف]] و [[انحراف]] و [[بدعت]] بر عهده داشتند<ref>سیدمحمدحسین طباطبایی، المیزان، ج۵، ص۳۴۳.</ref> | ||
نسخهٔ ۱۵ ژوئن ۲۰۲۰، ساعت ۱۶:۳۰
متن این جستار آزمایشی و غیرنهایی است. برای اطلاع از اهداف و چشم انداز این دانشنامه به صفحه آشنایی با دانشنامه مجازی امامت و ولایت مراجعه کنید.
احبار در فقه سیاسی
- احبار: جمع "حِبْر" به معنای اثر نیک، "عالم و دانشمند" که علم او در قلوب مردم در صورت تبعیت تأثیر نیکو و پسندیده می‌گذارد[۱] و نیز خبرگان و نخبگان دینی[۲].
- ﴿يَحْكُمُ بِهَا النَّبِيُّونَ الَّذِينَ أَسْلَمُوا لِلَّذِينَ هَادُوا وَالرَّبَّانِيُّونَ وَالْأَحْبَارُ﴾[۳].
- "احبار و ربانیون" وظیفه سنگین حفظ دین و کتاب آسمانی (تورات) را از تحریف و انحراف و بدعت بر عهده داشتند[۴]
- ﴿بِمَا اسْتُحْفِظُوا مِنْ كِتَابِ اللَّهِ وَكَانُوا عَلَيْهِ شُهَدَاءَ﴾[۵].
- این طبقه روحانی دین یهود، با نزدیک شدن به قدرت و ثروت، وظیفه اصلی خود را به فراموشی سپردند و بر خلاف آن از دین در جهت منافع دنیایی خود ابزار ساختند و بدین جهت قرآن کریم آنان را نکوهش می‌کند: ﴿يَا أَيُّهَا الَّذِينَ آمَنُوا إِنَّ كَثِيرًا مِنَ الْأَحْبَارِ وَالرُّهْبَانِ لَيَأْكُلُونَ أَمْوَالَ النَّاسِ بِالْبَاطِلِ وَيَصُدُّونَ عَنْ سَبِيلِ اللَّهِ﴾[۶]. در تفاسیر به مواردی از انحرافات و بدعت‌های احبار و رهبان اشاره شده است[۷]:
- تصاحب و تملک مال مردم از راه‌های غیر مشروع مانند رباخواری، تملک هدایا و نذرهای مردم، تصاحب موقوفات قبور انبیا و اماکن مذهبی، خرید و فروش بهشت و جهنم و خرید و فروش احکام شرعی و فتوا.
- مانع تراشی در راه خدا ﴿وَيَصُدُّونَ عَنْ سَبِيلِ اللَّهِ﴾ به واسطه جلوگیری از گرویدن اهل کتاب به اسلام از راه تکذیب رسالت پیامبر اسلام(ص) یا تشکیک در مبادی و اصول اعتقادی اسلام و احکام شرعی آن.
- ثروت‌اندوزی و امتناع از انفاق و صرف آنها در امور خاص امت به جهت بخل شدید (مثل زکات که باید در راه مساکین، یتیمان، اسیران و در راه‌ماندگان صرف شود)[۸].
منابع
پانویس
با کلیک بر فلش ↑ به محل متن مرتبط با این پانویس منتقل می‌شوید:
- ↑ حسین راغب اصفهانی، مفردات الفاظ القرآن، ص۲۱۵.
- ↑ سیدمحمدحسین طباطبایی، المیزان، ج۵، ص۳۴۳.
- ↑ «پیامبران که تسلیم (خداوند) بودند و (نیز) دانشوران ربّانی و دانشمندان (تورات‌شناس) بنابر آنچه از کتاب خداوند به آنان سپرده شده بود و بر آن گواه بودند برای یهودیان داوری می‌کردند» سوره مائده، آیه ۴۴.
- ↑ سیدمحمدحسین طباطبایی، المیزان، ج۵، ص۳۴۳.
- ↑ «بنابر آنچه از کتاب خداوند به آنان سپرده شده بود و بر آن گواه بودند» سوره مائده، آیه ۴۴.
- ↑ «ای مؤمنان! بسیاری از دانشوران دینی (اهل کتاب) و راهبان، دارایی‌های مردم را به نادرستی می‌خورند و (مردم را) از راه خداوند باز می‌دارند» سوره توبه، آیه ۳۴.
- ↑ وهبة بن مصطفی زحیلی، التفسیر المنیر، ج۱۰، ص۱۸۸-۱۹۷.
- ↑ نظرزاده، عبدالله، فرهنگ اصطلاحات و مفاهیم سیاسی قرآن کریم، ص:۴۹-۵۰.