هدف‌مندی در معارف مهدویت: تفاوت میان نسخه‌ها

#[[بهبود وضع معیشتی]] و مادی: [[رسول]] مکرم ‌‌اسلام{{صل}} در این باره می‌فرماید: «[[امت]] من در زمان [[مهدی]]{{ع}}، آنچنان به [[نعمت‌ها]] (مادی و [[معنوی]]) دست می‌‌یابند که در هیچ زمانی این‌گونه نبوده است»<ref>{{متن حدیث|یَتَنَعَّمُ أُمَّتِی فِی زَمَنِ الْمَهْدِیِّ{{ع}}نِعْمَةً لَمْ یَتَنَعَّمُوا قَبْلَهَا قَط}}؛ بحارالانوار، ج۵۱، ح۸۳.</ref>. قوانینی مثل [[خمس]]، زکات‌، عدم‌ [[احتکار]] و... [[رفاه]] و [[آسایش عمومی]] را در [[جامعۀ منتظر]] فراگیر خواهند نمود، تا جایی‌که در [[زمان ظهور]]، [[نیازمندی]] جهت ادای [[دین]] یافت نمی‌شود چنانکه‌ امام‌ [[صادق]]{{ع}} فرمودند: «[[سوگند]] به خدایی که دانه را شکافت و [[انسان]] را آفرید، روزی خواهد رسید که یک نفر از شما نتواند‌ محلی‌ را پیدا کند که [[دینار]] یا درهمی از [[مال]] خودش را در آنجا به [[مصرف]] برساند»<ref>{{متن حدیث|فَوَ الَّذِی فَلَقَ الْحَبَّةَ وَ بَرَأَ النَّسَمَةَ لَیَأْتِیَنَّ عَلَیْکُمْ وَقْتٌ لَا یَجِدُ أَحَدُکُمْ لِدِینَارِهِ وَ دِرْهَمِهِ مَوْضِعاً یَعْنِی لَا یَجِدُ عِنْدَ ظُهُورِ الْقَائِمِ{{ع}}مَوْضِعاً یَصْرِفُهُ فِیهِ لِاسْتِغْنَاءِ النَّاسِ جَمِیعاً بِفَضْلِ اللَّهِ وَ فَضْلِ وَلِیِّه}}؛‏ نعمانی، محمد بن ابراهیم، الغیبة، ص۱۵۰.</ref>. بلکه ایمان‌ به‌ وجود‌ [[حضرت]] آرامش‌بخش است چنانکه [[امام زمان]]{{ع}} در‌ نامۀ [[مبارک]] خود به [[اسحاق بن یعقوب]] آورده‌اند: «همانا من مایۀ [[آرامش]] و [[امنیت]] زمینیانم همان‌گونه که [[ستارگان]] [[آسمان]]، باعث امنیت‌ آسمانیان‌ هستند»<ref>{{متن حدیث|إِنِّی أَمَانٌ لِأَهْلِ الْأَرْضِ کَمَا أَنَّ النُّجُومَ أَمَانٌ لِأَهْلِ السَّمَاءِ}}؛ طوسی، محمد بن حسن، الغیبة، ص۱۷۷.</ref>.<ref>ر.ک: [[ناصر محمدی|محمدی، ناصر]] و [[احمد رضا مفتاح|مفتاح، احمد رضا]]، [[نقش باور به مهدویت در معنابخشی زندگی فردی (مقاله)|نقش باور به مهدویت در معنابخشی زندگی فردی]]، ص۲۱۱-۲۱۵. </ref>

#[[وحدت]] و [[هم‌دلی]]: در میان جامعه‌ای که بزرگ‌ترین آرمانش، [[ظهور امام عصر]]{{ع}} است، نوعی [[هم‌دلی]]، [[هم‌نوایی]] و [[هم‌اندیشی]] پدید می‌‌آید. در [[روایات]] درباره [[ویژگی یاران حضرت مهدی]]{{ع}} آمده است: «قلب‌هایشان یکپارچه است»<ref>{{متن حدیث|قلوبهم مجتمعة}}؛ الزام الناصب، ج۲، ص۲۰.</ref>.

#[[وحدت شخصیت]]: [[انتظار]] از لحاظ فردی، موجب تمرکز [[افکار]] و نیروهای [[آدمی]] می‌‌شود؛ زیرا ناظر به یک [[هدف]]، یعنی [[انتظار ظهور]] است<ref>ر.ک: [[محمد سبحانی‌نیا|سبحانی‌نیا، محمد]]، [[مهدویت و آرامش روان (کتاب)|مهدویت و آرامش روان]]، ص۹۴-۱۰۲.</ref>.

#[[شکوفایی]] استعدادها: [[روایات]] نشان می‌دهد تأکید اصلی [[مکتب انتظار]]، [[شکوفایی]] استعدادها و نیروها در زمان حال است و باید بدون از دست دادن [[فرصت]]، دست به کار شد. در روایتی [[امام صادق]]{{ع}} می‌‌فرماید: «هر [[صبح و شام]] [[منتظر ظهور]] باشید»<ref>{{متن حدیث|فَتَوَقَّعُوا الْفَرَجَ صَبَاحاً وَ مَسَاءً}}؛ کلینی، کافی، ج۱، ص۳۳۳.</ref>.