جز
جایگزینی متن - 'وسیله' به 'وسیله'
بدون خلاصۀ ویرایش |
جز (جایگزینی متن - 'وسیله' به 'وسیله') |
||
| خط ۱۲: | خط ۱۲: | ||
==اهمیت امنیت== | ==اهمیت امنیت== | ||
* [[امام علی]]{{ع}}: بدترینِ [[شهرها]]، شهری است که در آن، [[امنیت]] و آبادانی‌نیست<ref>{{متن حدیث|الإمام علی{{ع}}: شَر البِلادِ بَلَدٌ لا أمنَ فیهِ، ولا خِصبَ}} (غرر الحکم، ح ۵۶۸۴).</ref>. | * [[امام علی]]{{ع}}: بدترینِ [[شهرها]]، شهری است که در آن، [[امنیت]] و آبادانی‌نیست<ref>{{متن حدیث|الإمام علی{{ع}}: شَر البِلادِ بَلَدٌ لا أمنَ فیهِ، ولا خِصبَ}} (غرر الحکم، ح ۵۶۸۴).</ref>. | ||
* [[امام علی]]{{ع}}: [[مردم]] را چاره‌ای از [[حکمرانی]] [[نیک]] [[رفتار]] یا [[فاجر]] نیست که در حکومتش [[مؤمن]]، کار خود کند و [[کافر]]، بهره خود بَرَد و [[خداوند]] هر یک را به سرانجام مقدرش برساند و بدان | * [[امام علی]]{{ع}}: [[مردم]] را چاره‌ای از [[حکمرانی]] [[نیک]] [[رفتار]] یا [[فاجر]] نیست که در حکومتش [[مؤمن]]، کار خود کند و [[کافر]]، بهره خود بَرَد و [[خداوند]] هر یک را به سرانجام مقدرش برساند و بدان وسیله، [[ثروت‌های عمومی]] فراهم آید، و با دشمنْ [[پیکار]] گردد، و راه‌ها [[امن]] شود، و [[حقوق]] [[ناتوان]] از [[توانمند]] ستانده شود، تا آنجا که نیکورفتار، آسوده باشد و از گزند [[تبهکار]]، در [[امان]] مانَد<ref>{{متن حدیث|عنه{{ع}}: لابُد لِلناسِ مِن أمیرٍ بَر أو فاجِرٍ؛ یعمَلُ فی إمرَتِهِ المُؤمِنُ، ویستَمتِعُ فیهَا الکافِرُ، ویبَلغُ اللهُ فیهَا الأَجَلَ، ویجمَعُ بِهِ الفَی‌ءُ، ویقاتَلُ بِهِ العَدُو، وتَأمَنُ بِهِ السبُلُ، ویؤخَذُ بِهِ لِلضعیفِ مِنَ القَوِی؛ حَتی یستَریحَ بَر، ویستَراحَ مِن فاجِرٍ}} (نهج البلاغة، خطبه ۴۰).</ref>. | ||
==کسب اطلاعات== | ==کسب اطلاعات== | ||
* [[امام علی]]{{ع}}- در نامه‌اش به کارگزارانش-: به [[نام خداوند]] [[بخشنده]] [[مهربان]]. از [[بنده]] [[خدا]] [[علی]]، پیشوای [[مؤمنان]]، به هر آن‌کس از [[کارگزاران]] که نامه‌ام را بخواند. پس از [[حمد]] و [[سپاس]] [[الهی]]؛ مردانی با ما [[بیعت]] داشتند و [اینک] گریخته‌اند. پس [[گمان]] می‌بریم که به سوی شهرهای [[ناحیه]] [[بصره]] رفته‌اند. از [[مردمان]] شهرهایت درباره آنان پرس‌وجو کن و مأموران مخفی ([[خبرچین‌ها]]) را از هر سوی سر [[زمین]] خود، بر آنان بگمار. آن‌گاه، آنچه را که بدان رسیدی، برایم بنویس. والسلام!<ref>{{متن حدیث|الإمام علی{{ع}}- فی کتابِهِ إلی عُمالِهِ-: بِسمِ اللهِ الرحمنِ الرحیمِ. مِن عَبدِ اللهِ عَلِی أمیرِ المُؤمِنینَ إلی مَن قَرَأَ کتابی هذا مِنَ العُمالِ: أما بَعدُ، فَإِن رِجالًا لَنا عِندَهُم بَیعَةٌ خَرَجوا هُراباً فَنَظُنهُم وَجهوا نَحوَ بِلادِ البَصرَةِ، فَاسأَل عَنهُم أهلَ بِلادِک، واجعَل عَلَیهِمُ العُیونَ فی کل ناحِیةٍ مِن أرضِک، ثُم اکتُب إلَی بِما ینتَهی إلَیک عَنهُم، وَالسلامُ}} (الغارات، ج ۱، ص ۳۳۷).</ref> | * [[امام علی]]{{ع}}- در نامه‌اش به کارگزارانش-: به [[نام خداوند]] [[بخشنده]] [[مهربان]]. از [[بنده]] [[خدا]] [[علی]]، پیشوای [[مؤمنان]]، به هر آن‌کس از [[کارگزاران]] که نامه‌ام را بخواند. پس از [[حمد]] و [[سپاس]] [[الهی]]؛ مردانی با ما [[بیعت]] داشتند و [اینک] گریخته‌اند. پس [[گمان]] می‌بریم که به سوی شهرهای [[ناحیه]] [[بصره]] رفته‌اند. از [[مردمان]] شهرهایت درباره آنان پرس‌وجو کن و مأموران مخفی ([[خبرچین‌ها]]) را از هر سوی سر [[زمین]] خود، بر آنان بگمار. آن‌گاه، آنچه را که بدان رسیدی، برایم بنویس. والسلام!<ref>{{متن حدیث|الإمام علی{{ع}}- فی کتابِهِ إلی عُمالِهِ-: بِسمِ اللهِ الرحمنِ الرحیمِ. مِن عَبدِ اللهِ عَلِی أمیرِ المُؤمِنینَ إلی مَن قَرَأَ کتابی هذا مِنَ العُمالِ: أما بَعدُ، فَإِن رِجالًا لَنا عِندَهُم بَیعَةٌ خَرَجوا هُراباً فَنَظُنهُم وَجهوا نَحوَ بِلادِ البَصرَةِ، فَاسأَل عَنهُم أهلَ بِلادِک، واجعَل عَلَیهِمُ العُیونَ فی کل ناحِیةٍ مِن أرضِک، ثُم اکتُب إلَی بِما ینتَهی إلَیک عَنهُم، وَالسلامُ}} (الغارات، ج ۱، ص ۳۳۷).</ref> | ||