اجماع

متن این جستار آزمایشی و غیرنهایی است. برای اطلاع از اهداف و چشم انداز این دانشنامه به صفحه آشنایی با دانشنامه مجازی امامت و ولایت مراجعه کنید.

این مدخل از چند منظر متفاوت، بررسی می‌شود:

اجماع در قرآن | اجماع در حدیث | اجماع در کلام اسلامی | اجماع در فقه سیاسی | اجماع در گفتگوهای بین‌المذاهب

در این باره، تعداد بسیاری از پرسش‌های عمومی و مصداقی مرتبط، وجود دارند که در مدخل اجماع (پرسش) قابل دسترسی خواهند بود.

مقدمه

• اجماع در لغت، به معناى عزم و تصمیم یکپارچۀ گروهى بر سخنى یا عملى است.
• و در اصطلاح فقهى، اتّفاق فقها و مجتهدین در یک مسأله که کاشف از قول و نظر معصوم است و یکى از ادّلۀ اربعه براى اثبات احکام شرعى است، در کنار قرآن و سنت.
• اهل سنت براى اجماع، اعتبار ذاتى قائل‌اند، امّا شیعه آن را به لحاظ کشف از قول معصوم، حجت مى‌دانند.
• در داستان خلافت ابوبکر، چون معیارى قرآنى و حدیثى براى آن نیافتند به اجماع متوسّل شدند و با ادّعاى اینکه پیامبر فرموده است: امت من بر خطا اجتماع نمى‌کنند توجیهى براى خلافت او دست‌ وپا کردند، در حالى که آنچه در سقیفه پیش‌آمد، نه اجماع اهل مکه و مدینه بود، نه اجماع مهاجر و انصار، نه اجماع اصحاب پیامبر و نه حتّى اجماع حاضران در سقیفه، چون برخى از آنان مخالف بودند و هرگز بیعت نکردند. از جمله کسانى که بیعت نکردند عبارت بودند از: عباس بن عبدالمطلب، فضل بن عباس، زبیر، خالد بن سعید، مقداد، سلمان فارسی، ابوذر، عمار، براء بن عازب، ابىّ بن کعب، سعد بن عباده و گروهى از مهاجرین و انصار.

جستارهای وابسته

منابع

• محدثی، جواد، فرهنگ غدیر

پانویس