بحث:انتظار ظهور امام مهدی: تفاوت میان نسخه‌ها

[[انتظار]]، مفهومی [[اسلامی]] و ارزشی [[فرهنگی]] است که از آن، [[رفتار]] [[فرهنگی]] معیّنی سرچشمه می‌گیرد. [[مردم]] گاهی از [[انتظار]]، برداشت منفی می‌کنند که در این صورت، [[انتظار]] به مفهومی برای تخدیر و مانعی برای حرکت تبدیل می‌شود و گاهی نیز از آن برداشت مثبت دارند که در این صورت، عاملی برای حرکت، [[قیام]] و انگیزش در [[زندگی]] [[مردم]] خواهد بود. [[امام صادق]]{{ع}} فرمود: آیا شما را از چیزی [[آگاه]] نکنم که [[خداوند]]، بدون آن، هیچ عملی را از [[بندگان]] نمی‌پذیرد؟.... [[گواهی]] به [[یگانگی خدا]] و [[نبوت]] [[پیامبر اسلام]] و [[اقرار]] به آنچه [[خدا]] امر فرموده و [[ولایت]] ما و [[بیزاری از دشمنان]] ما –یعنی ما [[امامان]] به خصوص- و [[تسلیم شدن]] در برابر ایشان [= [[امامان]]] و [[پرهیزکاری]] و کوشش و [[خویشتن‌داری]] و [[انتظار قائم]].<REF>غیبة [[نعمانی]]، ص ۲۰۷، ح ۱۶.</REF><ref>[[عبدالمجید زهادت|زهادت، عبدالمجید]]، [[معارف و عقاید ۵ (کتاب)|معارف و عقاید ۵]]، جلد ۲ ص ۲۴۱.</ref>.

[[انتظار]]، به معنای [[چشم به راه]] بودن و [[منتظر]] چیزی بودن است. در اصطلاح [[مهدویت]]، به معنای [[انتظار ظهور امام زمان]]{{ع}} در [[آخر الزمان]] برای [[اقامه حق]] و [[عدل]] و تشکیل [[حکومت واحد جهانی]] است. [[انتظار فرج حضرت مهدی]]{{ع}} [[امام دوازدهم]] [[شیعه]]، [[حضرت مهدی موعود]]{{ع}} که در سال ۲۵۰ [[هجری]] به [[دنیا]] آمد، در سال ۲۶۰ [[هجری]] پس از [[شهادت امام عسکری]]{{ع}} از دیده‌ها [[پنهان]] شد. تا سال ۲۳۹ [[هجری]] به واسطه چهار [[نماینده]] خویش ([[سفرای اربعه]]) با [[شیعیان]] [[ارتباط]] داشت. امّا از آن به بعد، [[دوران غیبت کبری]] آغاز شد که تا امروز ادامه دارد. [[وعده]] [[خدا]] و [[پیامبر]] و [[امامان]] این است که روزی [[ظهور]] خواهد کرد و [[جهان]] را پر از [[عدل و داد]] خواهد ساخت. معتقدان به [[امامت]] او در این دوره، [[چشم به راه]] و [[منتظر]] روز [[ظهور]] اویند که به امر [[خدا]] خواهد بود. در [[روایات اسلامی]]، "[[انتظار فرج]]" از مهم‌ترین عبادت‌ها به شمار آمده است. [[انتظار]]، عامل ایجاد [[انگیزه]] برای تلاش اصلاح‌گرانه در [[جامعه]] است. [[امّت]] [[منتظِر]]، با [[اصلاح]] خود و [[جامعه]]، زمینه آن [[ظهور]] بزرگ را فراهم می‌سازد و در عصر [[غیبت امام زمان]]، [[پیروان]] او که [[انتظار]] آمدنش را می‌کشند، [[وظیفه]] دارند هم خود را [[اصلاح]] کنند، هم برای [[سلامتی]] او [[دعا]] کنند، هم از [[خداوند]] بخواهند که [[فرج]] و [[ظهور]] او را نزدیک کند، هم [[جامعه]] خود و [[جامعه جهانی]] را برای آن [[نهضت]] [[جهانی]] و آمدن پیشوای [[موعود]]، آماده کنند و بر سختی‌های [[دوران غیبت]] [[صبر]] کنند و با طول کشیدن زمان، از آمدن او [[مأیوس]] نشوند و [[وعده]] [[خدا]] را [[حق]] بدانند. در متون [[دینی]] برای منتظِران [[ثابت قدم]] و با [[ایمان]] پاداش‌های فراوانی بیان شده است. البته [[انتظار]]، به معنای [[سکوت]] در برابر [[ظلم]] و دست روی دست گذاشتن و هیچ اقدامی نکردن نیست. این [[انتظار]]، منفی است و ارزشی ندارد<ref>[[جواد محدثی|محدثی، جواد]]، [[فرهنگ‌نامه دینی (کتاب)|فرهنگ‌نامه دینی]]، ص۳۴.</ref>.