خارجی: تفاوت میان نسخه‌ها

از امامت‌پدیا، دانشنامهٔ امامت و ولایت
خط ۶: خط ۶:
[[یزید]]، برای [[مشروعیّت]] بخشیدن به کار خویش در کشتن [[حسین]]{{ع}} این عنوان را مستمسک قرار می‌‌داد و خود را [[سرکوب]] کننده یک [[شورش]] بر ضدّ [[خلیفه]] [[اسلامی]] می‌پنداشت. [[سخنان امام حسین]] و [[اهل بیت]] او نیز در طول [[نهضت]]، پس از [[عاشورا]]، همه بیان این بود که [[قیام]]، بخاطر [[دین]] و [[مبارزه با ستم]] و [[بدعت]] است و خود را [[دودمان پیامبر]] معرفی می‌‌کردند تا پرده‌های [[غفلت]] را کنار زنند<ref>[[جواد محدثی|محدثی، جواد]]، [[فرهنگ عاشورا (کتاب)|فرهنگ عاشورا]]، ص ۱۶۹.</ref>.
[[یزید]]، برای [[مشروعیّت]] بخشیدن به کار خویش در کشتن [[حسین]]{{ع}} این عنوان را مستمسک قرار می‌‌داد و خود را [[سرکوب]] کننده یک [[شورش]] بر ضدّ [[خلیفه]] [[اسلامی]] می‌پنداشت. [[سخنان امام حسین]] و [[اهل بیت]] او نیز در طول [[نهضت]]، پس از [[عاشورا]]، همه بیان این بود که [[قیام]]، بخاطر [[دین]] و [[مبارزه با ستم]] و [[بدعت]] است و خود را [[دودمان پیامبر]] معرفی می‌‌کردند تا پرده‌های [[غفلت]] را کنار زنند<ref>[[جواد محدثی|محدثی، جواد]]، [[فرهنگ عاشورا (کتاب)|فرهنگ عاشورا]]، ص ۱۶۹.</ref>.


== جستارهای وابسته ==
==جستارهای وابسته==
* [[شورش]]
* [[دارالبغی]]
* [[بغی]]
* [[خروج]]
* [[خوارج]]
* [[خوارج]]
* [[مارقین]]
* [[فتنه]]
* [[تجاوز]]


==منابع==
==منابع==

نسخهٔ ‏۱۴ نوامبر ۲۰۲۰، ساعت ۱۳:۲۹

متن این جستار آزمایشی و غیرنهایی است. برای اطلاع از اهداف و چشم انداز این دانشنامه به صفحه آشنایی با دانشنامه مجازی امامت و ولایت مراجعه کنید.


مقدمه

عنوانی که از سوی یزید و ابن زیاد به امام حسین(ع) داده شد. اصل معنای آن به معنای شورشی و یاغی است؛ نه اتباع کشورهای بیگانه. این اصطلاح به زمان امیرالمؤمنین(ع) بر می‌‌گردد. به نوشته یکی از محقّقان: خروج، صرفا ترک مکّه از سوی امام حسین(ع) به سوی کوفه نبود، بلکه از زمانی که در جنگ صفّین، عدّه‌ای بعنوان سرپیچی و تمرّد از فرمان علی(ع) شورش کردند (و بعدا خوارج نام گرفتند) بوی خاصّی پیدا کرد و این عنوان، بویژه در عراق مفهومی ناپسند یافت. سلطه ابن زیاد هم از آغاز، نهضت حسینی را بعنوان “خروج” قلمداد کرد[۱]. البته خروج و سر بر تافتن از حکومت و شورش کردن، اگر بر ضدّ حکومت مشروع اسلامی باشد، شورشگران بعنوان “فئه باغیه” مهدور الدّم هستند و مبارزه با آنان بعنوان جنگ با متجاوزین داخلی لازم است. ولی اگر این عصیان، بر ضد ستم و طغیان باشد، یک وظیفه است و شورشگران، مجاهدانی ارزشمندند. امام حسین(ع) نیز درباره امتناع از بیعت با یزید و بیرون آمدن از مدینه و عزیمت به مکّه، از واژه خروج استفاده کرده است «أَنِّي لَمْ أَخْرُجْ أَشِراً وَ لاَ بَطِراً... إِنَّمَا خَرَجْتُ لِطَلَبِ الْإِصْلاَحِ» و خروج خود را بعنوان اصلاح‌طلبی در امّت پیامبر معرّفی کرده است. یزید، برای مشروعیّت بخشیدن به کار خویش در کشتن حسین(ع) این عنوان را مستمسک قرار می‌‌داد و خود را سرکوب کننده یک شورش بر ضدّ خلیفه اسلامی می‌پنداشت. سخنان امام حسین و اهل بیت او نیز در طول نهضت، پس از عاشورا، همه بیان این بود که قیام، بخاطر دین و مبارزه با ستم و بدعت است و خود را دودمان پیامبر معرفی می‌‌کردند تا پرده‌های غفلت را کنار زنند[۲].

جستارهای وابسته

منابع

پانویس

 با کلیک بر فلش ↑ به محل متن مرتبط با این پانویس منتقل می‌شوید:  

  1. انصار الحسین، ص ۲۷ (پاورقی).
  2. محدثی، جواد، فرهنگ عاشورا، ص ۱۶۹.