زبان حال: تفاوت میان نسخهها
بدون خلاصۀ ویرایش |
بدون خلاصۀ ویرایش |
||
خط ۱: | خط ۱: | ||
{{ویرایش غیرنهایی}} | {{ویرایش غیرنهایی}} | ||
{{امامت}} | {{امامت}} | ||
'''زبان حال''' جملاتی که هنگام مرثیه خوانی، از زبان [[امام حسین]]{{ع}} و [[شهدای کربلا]] یا بازماندگانشان گفته میشود، بی آنکه در یک متن [[تاریخی]] یا [[روایی]] آمده باشد، در مقابل "زبان قال". | |||
==مقدمه== | ==مقدمه== | ||
این جملات، صرفا نوعی بیان [[عاطفی]] است که از حال و وضع کسی آنگونه برداشت میشود، زیرا گاهی حالتها گویاتر از الفاظ است. البته گاهی به بهانه "زبان حال"، حرفهای نامناسب و سبک به [[اولیاء]] [[خدا]] و [[امام حسین]]{{ع}} نسبت میدهند که وهن [[مقام امام]] و نشان دهنده [[ذلّت]] و [[خواری]] و [[زبونی]] است؛ مثل این که از قول [[امام حسین]]{{ع}} میگویند: "شدم [[راضی]] که [[زینب]] [[خوار]] گردد...". یا اینکه [[امام]]، التماس کند جرعهای آب به او بدهند. این نحوه زبان حالها اغلب در اشعار مرثیه و [[نوحه]] دیده میشود که باید توجّه نمود مطالب [[انحرافی]] و [[دروغ]] به آن [[پیشوایان]] [[حق]] و [[صدق]]، نسبت داده نشود<ref>[[جواد محدثی|محدثی، جواد]]، [[فرهنگ عاشورا (کتاب)|فرهنگ عاشورا]]، ص ۲۱۱.</ref>. | |||
== جستارهای وابسته == | == جستارهای وابسته == |
نسخهٔ ۱۰ سپتامبر ۲۰۲۰، ساعت ۱۱:۳۰
متن این جستار آزمایشی و غیرنهایی است. برای اطلاع از اهداف و چشم انداز این دانشنامه به صفحه آشنایی با دانشنامه مجازی امامت و ولایت مراجعه کنید.
زبان حال جملاتی که هنگام مرثیه خوانی، از زبان امام حسین(ع) و شهدای کربلا یا بازماندگانشان گفته میشود، بی آنکه در یک متن تاریخی یا روایی آمده باشد، در مقابل "زبان قال".
مقدمه
این جملات، صرفا نوعی بیان عاطفی است که از حال و وضع کسی آنگونه برداشت میشود، زیرا گاهی حالتها گویاتر از الفاظ است. البته گاهی به بهانه "زبان حال"، حرفهای نامناسب و سبک به اولیاء خدا و امام حسین(ع) نسبت میدهند که وهن مقام امام و نشان دهنده ذلّت و خواری و زبونی است؛ مثل این که از قول امام حسین(ع) میگویند: "شدم راضی که زینب خوار گردد...". یا اینکه امام، التماس کند جرعهای آب به او بدهند. این نحوه زبان حالها اغلب در اشعار مرثیه و نوحه دیده میشود که باید توجّه نمود مطالب انحرافی و دروغ به آن پیشوایان حق و صدق، نسبت داده نشود[۱].
جستارهای وابسته
منابع
پانویس
- ↑ محدثی، جواد، فرهنگ عاشورا، ص ۲۱۱.