آیه لیلة المبیت: تفاوت میان نسخه‌ها
بدون خلاصۀ ویرایش |
بدون خلاصۀ ویرایش |
||
| خط ۲۲: | خط ۲۲: | ||
{{امامت شناسی}} | {{امامت شناسی}} | ||
{{فضائل امام علی}} | {{فضائل امام علی}} | ||
[[رده:آیه لیلة المبیت]] | [[رده:آیه لیلة المبیت]] | ||
[[رده:آیات نامدار]] | [[رده:آیات نامدار]] | ||
نسخهٔ ۲۷ اکتبر ۲۰۲۰، ساعت ۱۸:۱۳
متن این جستار آزمایشی و غیرنهایی است. برای اطلاع از اهداف و چشم انداز این دانشنامه به صفحه آشنایی با دانشنامه مجازی امامت و ولایت مراجعه کنید.
- این مدخل از زیرشاخه‌های بحث آیات امامت امام علی و آیات فضائل امام علی است. "آیه لیلة المبیت" از چند منظر متفاوت، بررسی می‌شود:
- در این باره، تعداد بسیاری از پرسش‌های عمومی و مصداقی مرتبط، وجود دارند که در مدخل آیه لیلة المبیت (پرسش) قابل دسترسی خواهند بود.
متن آیه: ﴿وَمِنَ النَّاسِ مَن يَشْرِي نَفْسَهُ ابْتِغَاء مَرْضَاتِ اللَّهِ وَاللَّهُ رَؤُوفٌ بِالْعِبَادِ ﴾[۱].
مقدمه
- آیه ﴿وَمِنَ النَّاسِ مَنْ يَشْرِي نَفْسَهُ ابْتِغَاءَ مَرْضَاتِ اللَّهِ وَاللَّهُ رَءُوفٌ بِالْعِبَادِ﴾[۲] را که در لیلة المبیت نازل شده، "آیه شراء" یا "آیه لیلة المبیت"[۳] گفته‌اند.
- بر اساس روایات و نقل‌های تاریخی، هنگامی که قبایل گوناگون قریش پس از وفات ابوطالب(ع) تصمیم گرفتند شب‌هنگام به خانه پیامبر(ص) حمله برند و حضرت را به قتل رسانند و پیامبر با نزول آیه ﴿وَإِذْ يَمْكُرُ بِكَ الَّذِينَ كَفَرُوا لِيُثْبِتُوكَ أَوْ يَقْتُلُوكَ أَوْ يُخْرِجُوكَ وَيَمْكُرُونَ وَيَمْكُرُ اللَّهُ وَاللَّهُ خَيْرُ الْمَاكِرِينَ﴾[۴] از این توطئه آگاه شد، امام علی(ع) اعلام آمادگی کرد که آن شب (لیلة المبیت) را در بستر رسول خدا(ص) بیارامد تا جان پیامبر رهایی یابد؛ آنگاه این آیه در فضیلت علی(ع) نازل شد[۵].
منابع
پانویس
- ↑ و از مردم کسی است که در به دست آوردن خشنودی خداوند از جان می‌گذرد و خداوند به بندگان مهربان است؛ سوره بقره، آیه:۲۰۷.
- ↑ «و از مردم کسی است که در به دست آوردن خشنودی خداوند از جان می‌گذرد و خداوند به بندگان مهربان است» سوره بقره، آیه ۲۰۷.
- ↑ الصحیح من سیرة النبی، ج ۷، ص ۲۲۴.
- ↑ «و (یاد کن) آنگاه را که کافران با تو نیرنگ می‌باختند تا تو را بازداشت کنند یا بکشند یا بیرون رانند، آنان نیرنگ می‌باختند و خداوند تدبیر می‌کرد و خداوند بهترین تدبیر کنندگان است» سوره انفال، آیه ۳۰.
- ↑ تفسیر فرات کوفی، ص ۴۵؛ کشف الاسرار، ج ۱، ص ۵۵۴.