سهل‌انگاری در معارف و سیره سجادی: تفاوت میان نسخه‌ها
(صفحه‌ای تازه حاوی «{{ویرایش غیرنهایی}} {{امامت}} <div style="padding: 0.0em 0em 0.0em;"> : <div style="background-color: rgb(252, 252, 233)...» ایجاد کرد) |
جز (ربات: جایگزینی خودکار متن (-{{ویرایش غیرنهایی}} +)) |
||
| خط ۱: | خط ۱: | ||
{{امامت}} | {{امامت}} | ||
<div style="padding: 0.0em 0em 0.0em;"> | <div style="padding: 0.0em 0em 0.0em;"> | ||
نسخهٔ ۲۱ آوریل ۲۰۲۱، ساعت ۲۲:۳۷
- اين مدخل از زیرشاخه‌های بحث سهل‌انگاری است. "سهل‌انگاری" از چند منظر متفاوت، بررسی می‌شود:
- در این باره، تعداد بسیاری از پرسش‌های عمومی و مصداقی مرتبط، وجود دارند که در مدخل سهل‌انگاری (پرسش) قابل دسترسی خواهند بود.
مقدمه
سهل‌انگاری در انجام کارها باعث می‌شود که کارها و امور زندگی به خوبی و به موقع انجام نگیرد و سامان نیابد. از امام علی(ع) روایت شده است که: «هر کس مسامحه و سهل‌انگاری کند با نفس خود در آنچه دوست می‌دارد، دارد، به رنج و تعب اندازد او را در آنچه ناخوش دارد»[۱]. غفلت و سستی از ریشه‌های سهل‌انگاری به شمار می‌رود. سهل‌انگاری موجب سستی در انجام درست کارها و غفلت از عواقب ناپسند مترتب بر آن است. امام سجاد(ع) از خداوند می‌طلبد که جزء غافلان نباشد و نسبت به سهل‌انگاری هشدار می‌دهد: «ای خداوند مرا از خواب غافلان و ناهشیاری اسراف‌کاران و خواب‌آلودگی خذلان رسیدگان بیدار و آگاه ساز. دلم را به کاری برگمار که اطاعت‌کنندگان را بدان گماشته‌ای و متعبدان را بدان واداشته‌ای و بندگان سهل‌انگار را بدان از عذاب رهایی بخشیده‌ای»[۲]. در جای دیگر درخواست می‌کند: «ای خداوند، مرا به سبب اندک بودن سپاسگزاریم از خیر دنیا و آخرت محروم مکن. گناهانم را که تنها تو می‌دانی چیست بیامرز. اگر مرا عذاب کنی، سزای من است که من ستمگرم و تباهکارم و گنهکارم و مقصّرم و سهل‌انگارم و غافل از بهره خویش هستم. اگر مرا بیامرزی چه شگفت، که تو مهربان‌ترین مهربانانی»[۳].[۴].[۵]
جستارهای وابسته
منابع
پانویس
- ↑ گفتار امیرالمؤمنین علی(ع)، ج۲، ص۱۴۶۱.
- ↑ نیایش چهل‌وهفتم.
- ↑ نیایش پنجاه‌ویکم.
- ↑ صحیفه سجادیه، ترجمه عبدالمحمد آیتی، انتشارات سروش، تهران، ۱۳۹۴، چاپ نهم؛ گفتار امیرالمؤمنین علی(ع)، ترجمه غررالحکم، سیدحسین شیخ‌الاسلامی، ج۲، انصاریان، قم، ۱۳۷۹، چاپ پنجم.
- ↑ خالقیان، فضل‌الله، مقاله «سهل‌انگاری»، دانشنامه صحیفه سجادیه، ص ۲۷۶.