نیایش هجدهم

مقدمه

این نیایش آن حضرت است به هنگامی‌که بلایی از او دور می‌شد یا نیازی از وی روا می‌شد. یکی از جلوه‌های مهربانی خدا دورکردن بلاها، امراض و خطرات از ما بندگان است. متأسفانه بعضی به هنگام خطر و گرفتاری، خدا را صدا می‌زنند اما وقتی خطر رفع شد، او را فراموش می‌کنند. قرآن کریم می‌فرماید: وَإِذَا مَسَّ الْإِنْسَانَ الضُّرُّ دَعَانَا لِجَنْبِهِ أَوْ قَاعِدًا أَوْ قَائِمًا فَلَمَّا كَشَفْنَا عَنْهُ ضُرَّهُ مَرَّ كَأَنْ لَمْ يَدْعُنَا إِلَى ضُرٍّ مَسَّهُ.

امام زین‌العابدین(ع) در این دعا به ما می‌آموزد که هم سپاسگزار خدا باشیم که بلا را از ما دور کرده، هم از بلاهایی که در پیش‌رو است، به خدا پناه می‌بریم و هم در مقابل بلاهایی که تقدیر ماست، صبور و شکیبا باشیم؛ این است مکتب انسان‌سازی اهل‌بیت(ع). به این دعای کوتاه پرمضمون دقت کنید: «اللَّهُمَّ لَكَ الْحَمْدُ عَلَى حُسْنِ قَضَائِكَ، وَ بِمَا صَرَفْتَ‏ عَنِّي‏ مِنْ‏ بَلَائِكَ...»؛ «ای خداوند حمد باد تو را بر آن حُسن تقدیر که نصیب من ساخته‌ای و آن بلاها که از من بگردانیده‌ای. چنان مباد که این تندرستی که اکنون مرا ارزانی داشته‌ای، همه بهره من از رحمت تو باشد، تا آنچه دوست می‌داشته‌ام سبب شوربختی من شود و دیگری، از آنچه من ناخوش می‌داشته‌ام به سعادت رسد».

«ای خداوند، اگر این تندرستی که مرا نصیب کرده‌ای و من شب و روزم را در آن به سر می‌آورم نشانه بلایی باشد بر دوام یا وبالی پایدار، پس آنچه را که واپس داشته‌ای پیش افکن و آنچه را که پیش افکنده‌ای واپس دار؛ زیرا چیزی که به فنا انجامد بس ناچیز است هرچند فراوان بود، و چیزی که به بقا انجامد بسیار است هرچند اندک نماید. و بر محمد و خاندانش درود بفرست».

این دعای شریف به ما می‌آموزد که نعمت‌های این دنیا اگر به نعیم ابد در روز قیامت نینجامد اهمیتی ندارد و ای بسا همین نعمت‌ها پاداش زودرس این دنیا باشد و نشانه آنکه ما را در آخرت بهره‌ای نیست. پس چه بهتر لذات فانی دنیا را فدای نعمت جاوید آخرت و خشنودی خداوند نماییم..

جستارهای وابسته

• مصیبت
• حاجت

منابع

1. بهشتی، سید جواد، مقاله «نیایش هجدهم»، دانشنامه صحیفه سجادیه