حذیفة بن یمان: تفاوت میان نسخه‌ها
بدون خلاصۀ ویرایش |
جز (جایگزینی متن - 'آشکار' به 'آشکار') |
||
| خط ۱۴: | خط ۱۴: | ||
چنان‌که از او [[روایت]] کرده‌اند که می‌گفت: هیچ [[فتنه‌جویی]] نیست که تعدادشان به سیصد تن برسد، مگر اینکه اگر بخواهم نام او و [[پدر]] و محل سکونتش را تا [[روز قیامت]] یادآور شوم می‌توانم، زیرا تمام آنها را [[رسول]] گرامی به من آموخته است و می‌فرمود: اگر تمام آن‌چه را که می‌دانم برای شما بازگو می‌کردم، مرا تا [[شب]] مهلت نداده و فوری می‌کشتید<ref>عصر ظهور، علی کورانی، ص ۳۹.</ref><ref>[[مجتبی تونه‌ای|تونه‌ای، مجتبی]]، [[موعودنامه (کتاب)|موعودنامه]]، ص ۲۷۴.</ref>. | چنان‌که از او [[روایت]] کرده‌اند که می‌گفت: هیچ [[فتنه‌جویی]] نیست که تعدادشان به سیصد تن برسد، مگر اینکه اگر بخواهم نام او و [[پدر]] و محل سکونتش را تا [[روز قیامت]] یادآور شوم می‌توانم، زیرا تمام آنها را [[رسول]] گرامی به من آموخته است و می‌فرمود: اگر تمام آن‌چه را که می‌دانم برای شما بازگو می‌کردم، مرا تا [[شب]] مهلت نداده و فوری می‌کشتید<ref>عصر ظهور، علی کورانی، ص ۳۹.</ref><ref>[[مجتبی تونه‌ای|تونه‌ای، مجتبی]]، [[موعودنامه (کتاب)|موعودنامه]]، ص ۲۷۴.</ref>. | ||
==حذیفة بن یمان در گزیده [[دانشنامه امیرالمؤمنین]]== | ==حذیفة بن یمان در گزیده [[دانشنامه امیرالمؤمنین]]== | ||
[[ابو عبد الله]]، [[حذیفة بن یمان بن جابر عبسی]]، از [[یاران برجسته پیامبر]] خداست. رجالیان و شرح حال‌نگاران، او را با ویژگی‌هایی چون: نجیب‌زاده، [[صحابی]] بزرگ [[پیامبر خدا]]، رازدار [[پیامبر]]{{صل}} و داناترینِ [[مردم]] به [[منافقان]] ستوده‌اند. [[پیامبر خدا]]، نام‌های [[منافقان]] را چون [[رازی]] به حُذَیفه سپرد و بدو سفارش کرد که در هنگامه بروز [[فتنه‌ها]]، آنها را | [[ابو عبد الله]]، [[حذیفة بن یمان بن جابر عبسی]]، از [[یاران برجسته پیامبر]] خداست. رجالیان و شرح حال‌نگاران، او را با ویژگی‌هایی چون: نجیب‌زاده، [[صحابی]] بزرگ [[پیامبر خدا]]، رازدار [[پیامبر]]{{صل}} و داناترینِ [[مردم]] به [[منافقان]] ستوده‌اند. [[پیامبر خدا]]، نام‌های [[منافقان]] را چون [[رازی]] به حُذَیفه سپرد و بدو سفارش کرد که در هنگامه بروز [[فتنه‌ها]]، آنها را آشکار ننماید. آن [[راز]] باید بماند تا روزگاری که "پرده‌ها کنار می‌روند و رازها هویدا می‌شوند". او پس از [[جنگ بدر]]، هماره بِشْکوه و نستوه در نبردهای [[پیامبر]]{{صل}} حاضر بود. حُذَیفه از معدود کسانی است که باورهای خود را دیگرگون نکردند و پس از [[وفات پیامبر]] [[خدا]]، دگرگونی "[[حق]] [[خلافت]]" و "[[خلافت]] [[حق]]" را بر نتابیدند و با [[استوار]] گامی تمام در کنار [[علی]]{{ع}} ایستادند. حُذَیفه از معدود کسانی است که همراه با [[علی]]{{ع}} بر [[پیکر مطهر]] [[فاطمه]]{{س}} [[نماز]] خواند. | ||
او در زمان [[عمر]] و [[عثمان]]، [[حکومت]] [[مدائن]] را به عهده داشت و در هنگام [[خلافت یافتن امیر مؤمنان]]، در بستر [[بیماری]] بود. با این همه، بیان نکردن والایی‌ها و [[فضایل علی]]{{ع}} را برنتابید و با تن رنجور، بر فراز [[منبر]] شد و [[علی]]{{ع}} را با بیانی شکوهمند و از جمله با تعبیرهایی چون "به [[خدا]] [[سوگند]]، او از آغاز تا انجام، بر [[حق]] است"<ref>مروج الذهب، ج ۲، ص ۳۹۴.</ref> و "او [[بهترین]] فرد در میان [[درگذشتگان]] و بازماندگان پس از پیامبرتان است"<ref>مروج الذهب، ج ۲، ص ۳۹۴.</ref> ستود و برای [[علی]]{{ع}} [[بیعت]] گرفت و با وی [[بیعت]] کرد و به فرزندانش [[وصیت]] کرد که همگامی با [[علی]]{{ع}} را فرو نگذارند. او در این [[وصیت]]، سفارش کرد که: "به [[خدا]] [[سوگند]]، او ([[علی]]{{ع}}) بر [[حق]] است و مخالفانش بر باطل‌اند"<ref>مروج الذهب، ج ۲، ص ۳۹۴.</ref>. او سپس هفت و یا [[چهل]] روز پس از این، زندگانی را بدرود گفت<ref>[[محمد محمدی ری‌شهری|محمدی ری‌شهری، محمد]]، [[گزیده دانشنامه امیرالمؤمنین (کتاب)|گزیده دانشنامه امیرالمؤمنین]]، ص ۸۳۵.</ref>. | او در زمان [[عمر]] و [[عثمان]]، [[حکومت]] [[مدائن]] را به عهده داشت و در هنگام [[خلافت یافتن امیر مؤمنان]]، در بستر [[بیماری]] بود. با این همه، بیان نکردن والایی‌ها و [[فضایل علی]]{{ع}} را برنتابید و با تن رنجور، بر فراز [[منبر]] شد و [[علی]]{{ع}} را با بیانی شکوهمند و از جمله با تعبیرهایی چون "به [[خدا]] [[سوگند]]، او از آغاز تا انجام، بر [[حق]] است"<ref>مروج الذهب، ج ۲، ص ۳۹۴.</ref> و "او [[بهترین]] فرد در میان [[درگذشتگان]] و بازماندگان پس از پیامبرتان است"<ref>مروج الذهب، ج ۲، ص ۳۹۴.</ref> ستود و برای [[علی]]{{ع}} [[بیعت]] گرفت و با وی [[بیعت]] کرد و به فرزندانش [[وصیت]] کرد که همگامی با [[علی]]{{ع}} را فرو نگذارند. او در این [[وصیت]]، سفارش کرد که: "به [[خدا]] [[سوگند]]، او ([[علی]]{{ع}}) بر [[حق]] است و مخالفانش بر باطل‌اند"<ref>مروج الذهب، ج ۲، ص ۳۹۴.</ref>. او سپس هفت و یا [[چهل]] روز پس از این، زندگانی را بدرود گفت<ref>[[محمد محمدی ری‌شهری|محمدی ری‌شهری، محمد]]، [[گزیده دانشنامه امیرالمؤمنین (کتاب)|گزیده دانشنامه امیرالمؤمنین]]، ص ۸۳۵.</ref>. | ||
نسخهٔ ۲۰ ژانویهٔ ۲۰۲۱، ساعت ۲۲:۴۹
 | این یک مقالهٔ خرد است. می‌توانید با گسترش آن به امامت‌پدیا کمک کنید. |
- این مدخل از چند منظر متفاوت، بررسی می‌شود:
مقدمه
از صحابه پیامبر(ص) بود که در علم و آگاهی به روایات فتنه‌ها معروف بود، زیرا در پرستش نمودن از پیامبر(ص) درباره آشوب‌ها و حفظ آن روایات اهتمام می‌ورزید.
از این‌رو بسیاری از روایات مربوط به فتنه‌ها را در منابعی می‌بینیم که با ذکر سند و نسبت به حذیفه از پیامبر(ص) و یا از امیر مؤمنان علی(ع) نقل شده، زیرا حذیفه از یاران خاص آن حضرت نیز بوده است.
چنان‌که از او روایت کرده‌اند که می‌گفت: هیچ فتنه‌جویی نیست که تعدادشان به سیصد تن برسد، مگر اینکه اگر بخواهم نام او و پدر و محل سکونتش را تا روز قیامت یادآور شوم می‌توانم، زیرا تمام آنها را رسول گرامی به من آموخته است و می‌فرمود: اگر تمام آن‌چه را که می‌دانم برای شما بازگو می‌کردم، مرا تا شب مهلت نداده و فوری می‌کشتید[۱][۲].
حذیفة بن یمان در گزیده دانشنامه امیرالمؤمنین
ابو عبد الله، حذیفة بن یمان بن جابر عبسی، از یاران برجسته پیامبر خداست. رجالیان و شرح حال‌نگاران، او را با ویژگی‌هایی چون: نجیب‌زاده، صحابی بزرگ پیامبر خدا، رازدار پیامبر(ص) و داناترینِ مردم به منافقان ستوده‌اند. پیامبر خدا، نام‌های منافقان را چون رازی به حُذَیفه سپرد و بدو سفارش کرد که در هنگامه بروز فتنه‌ها، آنها را آشکار ننماید. آن راز باید بماند تا روزگاری که "پرده‌ها کنار می‌روند و رازها هویدا می‌شوند". او پس از جنگ بدر، هماره بِشْکوه و نستوه در نبردهای پیامبر(ص) حاضر بود. حُذَیفه از معدود کسانی است که باورهای خود را دیگرگون نکردند و پس از وفات پیامبر خدا، دگرگونی "حق خلافت" و "خلافت حق" را بر نتابیدند و با استوار گامی تمام در کنار علی(ع) ایستادند. حُذَیفه از معدود کسانی است که همراه با علی(ع) بر پیکر مطهر فاطمه(س) نماز خواند.
او در زمان عمر و عثمان، حکومت مدائن را به عهده داشت و در هنگام خلافت یافتن امیر مؤمنان، در بستر بیماری بود. با این همه، بیان نکردن والایی‌ها و فضایل علی(ع) را برنتابید و با تن رنجور، بر فراز منبر شد و علی(ع) را با بیانی شکوهمند و از جمله با تعبیرهایی چون "به خدا سوگند، او از آغاز تا انجام، بر حق است"[۳] و "او بهترین فرد در میان درگذشتگان و بازماندگان پس از پیامبرتان است"[۴] ستود و برای علی(ع) بیعت گرفت و با وی بیعت کرد و به فرزندانش وصیت کرد که همگامی با علی(ع) را فرو نگذارند. او در این وصیت، سفارش کرد که: "به خدا سوگند، او (علی(ع)) بر حق است و مخالفانش بر باطل‌اند"[۵]. او سپس هفت و یا چهل روز پس از این، زندگانی را بدرود گفت[۶].
پرسش‌های وابسته
منابع
پانویس
- ↑ عصر ظهور، علی کورانی، ص ۳۹.
- ↑ تونه‌ای، مجتبی، موعودنامه، ص ۲۷۴.
- ↑ مروج الذهب، ج ۲، ص ۳۹۴.
- ↑ مروج الذهب، ج ۲، ص ۳۹۴.
- ↑ مروج الذهب، ج ۲، ص ۳۹۴.
- ↑ محمدی ری‌شهری، محمد، گزیده دانشنامه امیرالمؤمنین، ص ۸۳۵.