بنی اسد بن خزیمه: تفاوت میان نسخه‌ها
بدون خلاصۀ ویرایش |
|||
| خط ۳۷: | خط ۳۷: | ||
==منابع== | ==منابع== | ||
* [[پرونده:54567.jpg|22px]] [[سید | * [[پرونده:54567.jpg|22px]] [[سید محمود سامانی|سامانی، سید محمود]]، [[بنی اسد بن خزیمه (مقاله)|مقاله «بنی اسد بن خزیمه»]]، [[دانشنامه حج و حرمین شریفین ج۵ (کتاب)|'''دانشنامه حج و حرمین شریفین''']] | ||
==پانویس== | ==پانویس== | ||
نسخهٔ ۲۶ دسامبر ۲۰۲۰، ساعت ۱۶:۰۱
- این مدخل از چند منظر متفاوت، بررسی می‌شود:
مقدمه
بنی‌اسد بن خُزَیمه نام قبیلهای بزرگ و مشهور از قبایل عدنانی ساکن نَجد و اثرگذار در حوادث صدر اسلام است. محل سکونت آنها در مکه و عراق مخصوصا در کوفه، حیره، غاضریه و در مناطق گوناگون از جزیرة العرب و شام بوده است.
بنی‌اسد از قبیله‌های جنگجوی عرب به‌شمار می‌آمدند و در جنگ‌های مختلف دوران جاهلیت و اسلام حضور داشته‌اند. بنی‌اسد در بین مردم مشهور به شورچشمی بودند و قریش می‌کوشید از این ویژگی برعلیه پیامبر(ص) استفاده کند، و بنابر نقل برخی مفسران، آیاتی از سوره قلم در این رابطه نازل شده است.
بیشتر تیره‌های بنی‌اسد در دوران پیامبر(ص) مسلمان نبودند و در مقابل مسلمانان موضع خصمانه داشتند و بر علیه آنها می‌کوشیدند از جمله این اقدامات: تدارک حمله به مدینه به‌خاطر تضعیف توان دفاعی مسلمانان در پی شکست نبرد احد، موضع خصمانه آنها حضور در جنگ خندق و نیز قصد هجوم بر مدینه را داشتند که با امداد خداوند دفع شد.
بعد از رحلت پیامبر اسلام(ص) برخی از بنی‌اسد حضرت علی(ع) را در جنگ جمل و جنگ صفین همراهی کردند.
بنی‌اسد در دوره امام حسین(ع) و واقعه عاشورا موضع یکسان نداشتند، بعضی از آنها همراه امام بودند و جزء شهدای کربلا شدند مثل: مسلم بن عوسجه، حبیب بن مظاهر، قیس بن مسهر صیداوی و عمرو بن خالد، برخی دیگر نیز جزء سپاه عمر بن سعد بودند مثل: حرملة بن کاهل اسدی قاتل طفل شیرخوار امام و عمرو بن سعد اسدی قاتل قاسم بن حسن(ع).
از مهم‌ترین اقدامات بنی‌اسد در تاریخ، دفن اجساد شهدای کربلا توسط برخی از بنی‌اسد ساکن در غاضریه در نزدیکی کربلا بوده است[۱].
نسب
بنی اسد در عصر جاهلی (سرزمین، موقعیت و اسکان)
جنگ‌های بنی اسد
بنی اسد در عصر پیامبر(ص)
اسلام بنی اسد
ارتداد بنی اسد
بنی اسد پس از رحلت پیامبر(ص)
جستارهای وابسته
منابع
پانویس
- ↑ سامانی، سید محمود، مقاله «بنی اسد بن خزیمه»، دانشنامه حج و حرمین شریفین، ج۵، ص:۲۵۴.