حجت الهی: تفاوت میان نسخه‌ها

نسخهٔ ‏۲۰ ژانویهٔ ۲۰۲۱، ساعت ۱۴:۱۳

این یک مقالهٔ خرد است. می‌توانید با گسترش آن به امامت‌پدیا کمک کنید.

این مدخل از چند منظر متفاوت، بررسی می‌شود:

در این باره، تعداد بسیاری از پرسش‌های عمومی و مصداقی مرتبط، وجود دارند که در مدخل حجت الهی (پرسش) قابل دسترسی خواهند بود.

معناشناسی حجت الهی

اصطلاح‌شناسی

در ادبیات گفتاری و نوشتاری شیعه، حجت دو مفهوم وصفی‏ هم‏سنگ دارد^[۱]:

مفهومی وصفی و عام که درباره هر دلیل و برهان الهی چون پیامبران و امامان(ع) یا عقل به کار برده می‌‏شود و این دلیل همواره در زمین بر انسان آشکار است؛ ازاین ‏رو در روایت امام کاظم(ع) آمده است که فرمود: خداوند سبحانه و تعالی را بر مردم دو حجّت است: یکی ظاهر که آن عبارت است از پیامبران و رهبران دینی و دیگری باطن که آن عقول مردم است^[۲]. پیامبران و اوصیای آنان(ع) به این دلیل حجّت نامیده شده‌‏اند که خداوند سبحانه و تعالی به وجود ایشان، بر بندگان خود احتجاج کند. آنان همچنین دلیل بر وجود خدا هستند و گفتار و کردارشان دلیل بر نیاز مردم به قانون آسمانی است. بر اساس روایات فراوانی، زمین هرگز از حجّت خالی نیست؛ چنان که از امام رضا(ع) پرسیده شد: آیا زمین از حجّت خالی می‌‏ماند؟ حضرت فرمود: "اگر زمین از حجّت خالی باشد، اهلش را فرو می‌‏برد"^[۳]^[۴].
مفهوم وصفی خاصی که از نگاه شیعه، حضرت مهدی(ع)‏ آخرین حجّت الهی است؛ ازاین ‏رو به حجة بن الحسن العسکری(ع) شهرت دارد^[۵]. داوود بن قاسم گوید: از امام دهم(ع) شنیدم که فرمود: "جانشین من، پسرم حسن است. شما نسبت به جانشین پس از جانشین من چه حالی خواهید داشت؟ عرض کردم: خداوند سبحانه و تعالی مرا قربانت کند؛ چرا؟ فرمود: برای آنکه شخص او را نمی‌‏توانید ببینید و ذکر او به نام مخصوصش روا نیست. عرض کردم: پس چطور او را یاد کنیم؟ فرمود: بگویید حجّت از خاندان محمد(ص)"^[۶]. در بیشتر روایات، این لقب به صورت الحجّة من آل محمّد به کار رفته است^[۷]^[۸].

ویژگی‌های حجت‌الله

حجت‌شناسی

جستارهای وابسته

منابع

پانویس

↑ سلیمیان، خدامراد، فرهنگ‌نامه مهدویت، ص۱۶۳ - ۱۶۵.
↑ «إِنَ‏ لِلَّهِ‏ عَلَى‏ النَّاسِ‏ حُجَّتَيْنِ‏ حُجَّةً ظَاهِرَةً وَ حُجَّةً بَاطِنَةً فَأَمَّا الظَّاهِرَةُ فَالرُّسُلُ‏ وَ الْأَنْبِيَاءُ وَ الْأَئِمَّةُ(ع) وَ أَمَّا الْبَاطِنَةُ فَالْعُقُول»، محمد بن یعقوب کلینی، الکافی، ج ۱، ص ۱۵
↑ «لَوْ بَقِيَتْ‏ بِغَيْرِ إِمَامٍ‏ لَسَاخَتْ‏‏‏‏‏‏‏‏‏»، شیخ صدوق، علل الشرایع، ج ۱، ص ۱۹۸
↑ سلیمیان، خدامراد، فرهنگ‌نامه مهدویت، ص۱۶۳ - ۱۶۵.
↑ محمد باقر مجلسی، بحار الانوار، ج ۲۵، ح ۶ و ج ۹۷، ص ۳۴۳
↑ شیخ طوسی، کتاب الغیبة، ص ۲۰۲، ح ۱۶۹؛ محمد بن یعقوب کلینی، الکافی، ج ۱، ص ۳۲۸، ح ۱۳
↑ ر.ک: شیخ صدوق، علل الشرایع، ج ۱، ص ۲۴۵؛ همو، کمال الدین و تمام النعمة، ج ۲، ص ۶۴۸
↑ سلیمیان، خدامراد، فرهنگ‌نامه مهدویت، ص۱۶۳ - ۱۶۵.

[1] سلیمیان، خدامراد، فرهنگ‌نامه مهدویت، ص۱۶۳ - ۱۶۵.

[2] «إِنَ‏ لِلَّهِ‏ عَلَى‏ النَّاسِ‏ حُجَّتَيْنِ‏ حُجَّةً ظَاهِرَةً وَ حُجَّةً بَاطِنَةً فَأَمَّا الظَّاهِرَةُ فَالرُّسُلُ‏ وَ الْأَنْبِيَاءُ وَ الْأَئِمَّةُ(ع) وَ أَمَّا الْبَاطِنَةُ فَالْعُقُول»، محمد بن یعقوب کلینی، الکافی، ج ۱، ص ۱۵

[3] «لَوْ بَقِيَتْ‏ بِغَيْرِ إِمَامٍ‏ لَسَاخَتْ‏‏‏‏‏‏‏‏‏»، شیخ صدوق، علل الشرایع، ج ۱، ص ۱۹۸

[4] سلیمیان، خدامراد، فرهنگ‌نامه مهدویت، ص۱۶۳ - ۱۶۵.

[5] محمد باقر مجلسی، بحار الانوار، ج ۲۵، ح ۶ و ج ۹۷، ص ۳۴۳

[6] شیخ طوسی، کتاب الغیبة، ص ۲۰۲، ح ۱۶۹؛ محمد بن یعقوب کلینی، الکافی، ج ۱، ص ۳۲۸، ح ۱۳

[7] ر.ک: شیخ صدوق، علل الشرایع، ج ۱، ص ۲۴۵؛ همو، کمال الدین و تمام النعمة، ج ۲، ص ۶۴۸

[8] سلیمیان، خدامراد، فرهنگ‌نامه مهدویت، ص۱۶۳ - ۱۶۵.

[۱]

[۲]

[۳]

[۴]

[۵]

[۶]

[۷]

[۸]

@@ خط ۱۲: / خط ۱۲: @@
 ===اصطلاح‌شناسی===
 *در [[ادبیات]] گفتاری و نوشتاری [[شیعه]]، [[حجت]] دو مفهوم وصفی‏ هم‏سنگ دارد<ref>[[خدامراد سلیمیان|سلیمیان، خدامراد]]، [[فرهنگ‌نامه مهدویت (کتاب)|فرهنگ‌نامه مهدویت]]، ص۱۶۳ - ۱۶۵.</ref>:
-#مفهومی وصفی و عام که درباره هر [[دلیل]] و [[برهان الهی]] چون [[پیامبران]] و [[امامان]]{{عم}} یا [[عقل]] به کار برده می‌‏شود و این دلیل همواره در [[زمین]] بر [[انسان]] آشکار است؛ ازاین ‏رو در [[روایت]] [[امام کاظم]]{{ع}} آمده است که فرمود: [[خداوند سبحانه و تعالی]] را بر [[مردم]] دو [[حجّت]] است: یکی ظاهر که آن عبارت است از پیامبران و [[رهبران دینی]] و دیگری [[باطن]] که آن [[عقول]] مردم است<ref> {{متن حدیث|إِنَ‏ لِلَّهِ‏ عَلَى‏ النَّاسِ‏ حُجَّتَيْنِ‏ حُجَّةً ظَاهِرَةً وَ حُجَّةً بَاطِنَةً فَأَمَّا الظَّاهِرَةُ فَالرُّسُلُ‏ وَ الْأَنْبِيَاءُ وَ الْأَئِمَّةُ{{عم}} وَ أَمَّا الْبَاطِنَةُ فَالْعُقُول}}، محمد بن یعقوب کلینی، الکافی، ج ۱، ص ۱۵</ref>. پیامبران و اوصیای آنان{{عم}} به این دلیل حجّت نامیده شده‌‏اند که خداوند سبحانه و تعالی به وجود ایشان، بر [[بندگان]] خود [[احتجاج]] کند. آنان همچنین دلیل بر وجود [[خدا]] هستند و گفتار و کردارشان دلیل بر نیاز مردم به [[قانون آسمانی]] است. بر اساس [[روایات]] فراوانی، زمین هرگز از حجّت خالی نیست؛ چنان که از [[امام رضا]]{{ع}} پرسیده شد: آیا زمین از حجّت خالی می‌‏ماند؟ [[امام رضا|حضرت]] فرمود: "اگر زمین از حجّت خالی باشد، اهلش را فرو می‌‏برد"<ref> {{متن حدیث|لَوْ بَقِيَتْ‏ بِغَيْرِ إِمَامٍ‏ لَسَاخَتْ‏‏‏‏‏‏‏‏‏}}، شیخ صدوق، علل الشرایع، ج ۱، ص ۱۹۸</ref><ref>خدامراد سلیمیان|سلیمیان، خدامراد، فرهنگ‌نامه مهدویت (کتاب)|فرهنگ‌نامه مهدویت، ص۱۶۳ - ۱۶۵.</ref>.
+#مفهومی وصفی و عام که درباره هر [[دلیل]] و [[برهان الهی]] چون [[پیامبران]] و [[امامان]]{{عم}} یا [[عقل]] به کار برده می‌‏شود و این دلیل همواره در [[زمین]] بر [[انسان]] آشکار است؛ ازاین ‏رو در [[روایت]] [[امام کاظم]]{{ع}} آمده است که فرمود: [[خداوند سبحانه و تعالی]] را بر [[مردم]] دو [[حجّت]] است: یکی ظاهر که آن عبارت است از پیامبران و [[رهبران دینی]] و دیگری [[باطن]] که آن [[عقول]] مردم است<ref> {{متن حدیث|إِنَ‏ لِلَّهِ‏ عَلَى‏ النَّاسِ‏ حُجَّتَيْنِ‏ حُجَّةً ظَاهِرَةً وَ حُجَّةً بَاطِنَةً فَأَمَّا الظَّاهِرَةُ فَالرُّسُلُ‏ وَ الْأَنْبِيَاءُ وَ الْأَئِمَّةُ{{عم}} وَ أَمَّا الْبَاطِنَةُ فَالْعُقُول}}، محمد بن یعقوب کلینی، الکافی، ج ۱، ص ۱۵</ref>. پیامبران و اوصیای آنان{{عم}} به این دلیل حجّت نامیده شده‌‏اند که خداوند سبحانه و تعالی به وجود ایشان، بر [[بندگان]] خود [[احتجاج]] کند. آنان همچنین دلیل بر وجود [[خدا]] هستند و گفتار و کردارشان دلیل بر نیاز مردم به [[قانون آسمانی]] است. بر اساس [[روایات]] فراوانی، زمین هرگز از حجّت خالی نیست؛ چنان که از [[امام رضا]]{{ع}} پرسیده شد: آیا زمین از حجّت خالی می‌‏ماند؟ [[امام رضا|حضرت]] فرمود: "اگر زمین از حجّت خالی باشد، اهلش را فرو می‌‏برد"<ref> {{متن حدیث|لَوْ بَقِيَتْ‏ بِغَيْرِ إِمَامٍ‏ لَسَاخَتْ‏‏‏‏‏‏‏‏‏}}، شیخ صدوق، علل الشرایع، ج ۱، ص ۱۹۸</ref><ref>[[خدامراد سلیمیان|سلیمیان، خدامراد]]، [[فرهنگ‌نامه مهدویت (کتاب)|فرهنگ‌نامه مهدویت]]، ص۱۶۳ - ۱۶۵.</ref>.
 #مفهوم وصفی خاصی که از نگاه شیعه، [[حضرت مهدی]]{{ع}}‏ آخرین [[حجّت الهی]] است؛ ازاین ‏رو به [[حجة بن الحسن العسکری]]{{ع}} [[شهرت]] دارد<ref>  محمد باقر مجلسی، بحار الانوار، ج ۲۵، ح ۶ و ج ۹۷، ص ۳۴۳</ref>. [[داوود بن قاسم]] گوید: از [[امام دهم]]{{ع}} شنیدم که فرمود: "[[جانشین]] من، پسرم [[امام حسن عسکری|حسن]] است. شما نسبت به جانشین پس از جانشین من چه حالی خواهید داشت؟ عرض کردم: خداوند سبحانه و تعالی مرا قربانت کند؛ چرا؟ فرمود: برای آنکه شخص او را نمی‌‏توانید ببینید و ذکر او به نام مخصوصش روا نیست. عرض کردم: پس چطور او را یاد کنیم؟ فرمود: بگویید [[حجّت]] از [[خاندان محمد]]{{صل}}"<ref>[[شیخ طوسی]]، کتاب الغیبة، ص ۲۰۲، ح ۱۶۹؛ محمد بن یعقوب کلینی، الکافی، ج ۱، ص ۳۲۸، ح ۱۳</ref>. در بیشتر [[روایات]]، این [[لقب]] به صورت [[الحجّة من آل محمّد]] به کار رفته است<ref>ر.ک: شیخ صدوق، علل الشرایع، ج ۱، ص ۲۴۵؛ همو، کمال الدین و تمام النعمة، ج ۲، ص ۶۴۸</ref><ref>[[خدامراد سلیمیان|سلیمیان، خدامراد]]، [[فرهنگ‌نامه مهدویت (کتاب)|فرهنگ‌نامه مهدویت]]، ص۱۶۳ - ۱۶۵.</ref>.