محاصره امام حسین: تفاوت میان نسخه‌ها

نسخهٔ ‏۲ مهٔ ۲۰۲۱، ساعت ۰۸:۳۹

مقدمه

هدف امام حسین(ع) رسیدن به کوفه و پیوستن به هواداران در آن شهر بود، تا بر ضدّ امویان قیام کنند. ابن زیاد (والی کوفه) هم می‌دانست که اگر امام، پای به کوفه بگذارد، کنترل شهر از دست بیرون خواهد شد. این بود که مانع ورود امام به کوفه شد. سپاه هزار نفری را به فرماندهی حرّ بن یزید سر راه آن حضرت فرستاد، پس از گفتگوها، کاروان امام و سپاه حرّ همچنان پا به پای هم پیش می‌آمدند. چون به ”نینوا” رسیدند، پیکی از کوفه رسید که فرمان محاصره را همراه داشت، که امام حسین(ع) نه راه برگشت داشته باشد، نه راه پیش، فرمان چنین بود که: «أَمَّا بَعْدُ؛ فَجَعْجِعْ بِالْحُسَيْنِ...». با رسیدن نامه و قاصدم، حسین(ع) را در محاصره و تنگنا قرار بده و او را جز در سرزمین بی آب و علف و دور از پناهگاه فرود نیار، به قاصدم دستور دادم تا همراه تو باشد و از تو جدا نگردد. تا خبر اجرای این فرمان را برایم بیاورد. و السلام. در پی بی آن دستور بود که امام به اجبار در آن منطقه فرود آمد. این حادثه در روز پنج شنبه دوّم محرّم سال ۶۱ هجری بود. فردای آن روز، عمر سعد با چهار هزار نفر از کوفه رسیدند^[۱]. در پی این محاصره، از پیوستن افراد به گروه یاران امام نیز جلوگیری می‌کردند و راهها کنترل می‌شد، برخی که از کوفه خود را به امام رساندند، با استفاده از تاریکی شب یا از بیراهه بود^[۲].