شرف

این مدخل از چند منظر متفاوت، بررسی می‌شود:

شرف در قرآن - شرف در فقه اسلامی - شرف در کلام اسلامی

مقدمه

شرف در اصل به معنای بلندی و مکان بلند است؛ از این‌رو، به جهت تشبیه بلندی معنوی به بلندی مکانی، به فردِ بلند مرتبه و بزرگوار، شریف اطلاق شده است.

شریف از صفات خداوند متعال است؛ زیرا همه علوّ و بلندمرتبگی از آن او است و او بلند مرتبه‌ترین است؛ چنان که در مرحله بعد صفت اولیای او می‏‌باشد.

صفت شریف به کسی که دارای مال و ثروت است یا نزد مردم موقعیت و منزلت ممتاز اجتماعی دارد اطلاق می‏‌شود. بنابر این، شریف هم به کسی که از شرف الهی و آخرتی برخوردار است اطلاق می‏‌گردد و هم به کسی که دارای شرف دنیوی است. از سوی دیگر، عنوان شریف گاه صفت زمان واقع می‏‌شود، گاه مکان و گاهی کلام.

منابع

1. هاشمی شاهرودی، سید محمود، فرهنگ فقه مطابق مذهب اهل بیت

پانویس