تفسیر مراغی (کتاب): تفاوت میان نسخه‌ها
بدون خلاصۀ ویرایش |
|||
| خط ۳۶: | خط ۳۶: | ||
==درباره کتاب== | ==درباره کتاب== | ||
«تفسیر مراغی» به [[زبان عربی]]، تألیف [[احمد | «تفسیر مراغی» به [[زبان عربی]]، تألیف [[احمد مصطفی مراغی]] [[شافعی]] [[مذهب]] است که از جمله [[مفسرین]] معروف [[مصری]] است که [[تاریخ]] تولدش نامعلوم اما تاریخ وفاتش را سال ۱۳۷۱ق ضبط نموده‌اند. او از مدرسان [[شریعت اسلامی]] [[دانشگاه الازهر]] [[مصر]] و خارطوم سودان و [[برادر]] شیخ [[محمد مصطفی مراغی]] شیخ الازهر است. از جمله آثارش: «الحسبة فی الاسلام»، «الوجیز فی اصول الفقه»، «[[علوم]] البلاغیه» و مهم‌تر از همه [[تفسیر]] [[ارزشمند]] او به نام «تفسیر المراغی» است<ref>الاعلام، ج۱، ص۲۵۸.</ref>. | ||
بیشتر منابع او «[[تفسیر طبری]]»، «[[الکشاف]] [[زمخشری]]»، «[[انوار التنزیل]] [[بیضاوی]]»، «[[تفسیر فخر رازی]]»، «[[ابن کثیر]]»، «ابوحیان»، «[[اتقان]] [[سیوطی]]» و «[[صحاح ستّه (کتاب)|صحاح ستّه]]» است. | بیشتر منابع او «[[تفسیر طبری]]»، «[[الکشاف]] [[زمخشری]]»، «[[انوار التنزیل]] [[بیضاوی]]»، «[[تفسیر فخر رازی]]»، «[[ابن کثیر]]»، «ابوحیان»، «[[اتقان]] [[سیوطی]]» و «[[صحاح ستّه (کتاب)|صحاح ستّه]]» است. | ||
نسخهٔ ۱۱ اوت ۲۰۲۱، ساعت ۱۰:۰۶
| تفسیر مراغی | |
|---|---|
 | |
| زبان | عربی |
| نویسنده | احمد مصطفی مراغی |
| ناشر | [[:رده:انتشارات انتشارات دار الفکر|انتشارات انتشارات دار الفکر]][[رده:انتشارات انتشارات دار الفکر]] |
| محل نشر | بیروت، لبنان |
| سال نشر | ۱۴۲۲ق، ۲۰۰۱ م، ۱۳۸۱ ش |
تفسیر مراغی کتابی است به زبان عربی که مشتمل بر تأویلات آیات قرآن میباشد. این کتاب اثر احمد مصطفی مراغی است و انتشارات دار الفکر انتشار آن را به عهده داشته است.[۱]
درباره کتاب
«تفسیر مراغی» به زبان عربی، تألیف احمد مصطفی مراغی شافعی مذهب است که از جمله مفسرین معروف مصری است که تاریخ تولدش نامعلوم اما تاریخ وفاتش را سال ۱۳۷۱ق ضبط نموده‌اند. او از مدرسان شریعت اسلامی دانشگاه الازهر مصر و خارطوم سودان و برادر شیخ محمد مصطفی مراغی شیخ الازهر است. از جمله آثارش: «الحسبة فی الاسلام»، «الوجیز فی اصول الفقه»، «علوم البلاغیه» و مهم‌تر از همه تفسیر ارزشمند او به نام «تفسیر المراغی» است[۲].
بیشتر منابع او «تفسیر طبری»، «الکشاف زمخشری»، «انوار التنزیل بیضاوی»، «تفسیر فخر رازی»، «ابن کثیر»، «ابوحیان»، «اتقان سیوطی» و «صحاح ستّه» است.
با توجه به این که او یکی از شاگردان شیخ محمد عبده بوده، سبک و سیاق تفسیری او نیز، به شیوه تفسیر «المنار» و در مواردی همچون «الجواهر» طنطاوی است. تفسیر او از جمله تفاسیر جامع و منظم و تا حدودی عصری محسوب می‌شود. شیوه تفسیری او چنین است: نخست تحت عنوان «الایضاح» با استفاده از روش تفسیر قرآن با قرآن، به تبیین آیه می‌پردازد و نکات مهم تفسیری را به صورت فشرده با بیانی گویا و ساده عرضه می‌دارد و سپس با عنوان «المعنی الجملی» به نقل روایات نبوی می‌پردازد و ارتباط آیه و روایت را به خوبی روشن می‌سازد و آنگاه تحت عنوان «تفسیر المفردات»، معانی لغات، مفاهیم، اشتقاق آنها و نکات لازم نحوی و بلاغی را، به‌گونه‌ای روشن توضیح می‌دهد و در پایان هر سوره، رئوس کلی مطالب سوره را به‌گونه‌ای کوتاه بیان می‌کند. در این تفسیر از ذکر قصه‌های خرافی و افسانه‌ای و اسرائیلیات خبری نیست و در مواردی هم، مانند طنطاوی برای فهم صحیح آیات، رویکرد علمی را در تفسیرش نمایان می‌سازد ولی تفسیر او از حالت علم‌زدگی تجربی کاملاً به دور است.
علاوه بر «جامعیت تفسیری» و «پرهیز از ذکر خرافات» و «دوری از نقل اسرائیلیات»، «توجه دقیق مؤلف به بیان روشن آیات الاحکام و تشریح اسرار و بیان فلسفه احکام الهی»، از دیگر امتیازات این اثر به شمار می‌رود. در ضمن کوشش موفقیت‌آمیز مراغی بر عرضه «تفسیری آسان و قابل فهم همگان»، به‌ویژه بیان مقدمه عالمانه او در موضوع «برشمردن طبقات مفسران از آغاز تا زمان خود، کاری ستودنی و در خور تحسین فراوان است[۳] .[۴]
فهرست کتاب
در این مورد اطلاعاتی در دست نیست.
درباره پدیدآورنده
پانویس
- ↑ کتابخانه مدرسه فقاهت
- ↑ الاعلام، ج۱، ص۲۵۸.
- ↑ تفسیر المراغی، احمد مصطفی مراغی، بیروت، دار احیاء التراث العربی، بی‌تا.
- ↑ کوشا، محمد علی، مقاله «تفسیر مراغی»، دانشنامه معاصر قرآن کریم.