خالد بن عمرو ازدی در تاریخ اسلامی: تفاوت میان نسخه‌ها
(←مقدمه) |
(←مقدمه) |
||
| خط ۱۷: | خط ۱۷: | ||
{{ب|''صَبْراً عَلَى الْمَوْتِ بَنِي قَحْطَانَ''|2=''كَيْمَا تَكُونُوا فِي رِضَا الرَّحْمَنِ''}} | {{ب|''صَبْراً عَلَى الْمَوْتِ بَنِي قَحْطَانَ''|2=''كَيْمَا تَكُونُوا فِي رِضَا الرَّحْمَنِ''}} | ||
{{ب|''ذِي الْمَجْدِ وَ الْعِزَّةِ وَ الْبُرْهَانِ''|2=''وَ ذِي الْعُلَى وَ الطَّوْلِ وَ الْإِحْسَانِ''}} | {{ب|''ذِي الْمَجْدِ وَ الْعِزَّةِ وَ الْبُرْهَانِ''|2=''وَ ذِي الْعُلَى وَ الطَّوْلِ وَ الْإِحْسَانِ''}} | ||
{{ب|''يَا أَبَتَا قَدْ صِرْتَ فِي الْجِنَانِ''|2=''فِي قَصْرِ دُرٍّ حَسَنِ الْبُنْيَانِ'' | {{ب|''يَا أَبَتَا قَدْ صِرْتَ فِي الْجِنَانِ''|2=''فِي قَصْرِ دُرٍّ حَسَنِ الْبُنْيَانِ''<ref>مقتل مقرم، ص۱۱۸؛ ر.ک: تاریخ طبری، ج۵، ص۴۰۴ و کامل ابن اثیر، ج۲، ص۵۵۳.</ref>}} | ||
{{پایان شعر}} | {{پایان شعر}} | ||
:(ای) [[فرزندان]] [[قحطان]]! بر [[مرگ]] در [[راه خدا]]) بردبار باشید؛ تا [[خشنودی خداوند]] [[رحمان]] را دریابید. (پروردگاری که) دارای [[مجد]] و [[عترت]] و [[برهان]] و [[مقام]] بالا و [[قدرت]] و [[احسان]] است. ای پدر! در [[بهشت]] و در قصری که از در ساخته شده جای گرفتی. | :(ای) [[فرزندان]] [[قحطان]]! بر [[مرگ]] در [[راه خدا]]) بردبار باشید؛ تا [[خشنودی خداوند]] [[رحمان]] را دریابید. (پروردگاری که) دارای [[مجد]] و [[عترت]] و [[برهان]] و [[مقام]] بالا و [[قدرت]] و [[احسان]] است. ای پدر! در [[بهشت]] و در قصری که از در ساخته شده جای گرفتی. | ||
نسخهٔ ۱۶ سپتامبر ۲۰۲۱، ساعت ۱۱:۰۵
- اين مدخل از زیرشاخه‌های بحث خالد بن عمرو ازدی است. "خالد بن عمرو ازدی" از چند منظر متفاوت، بررسی می‌شود:
مقدمه
خالد فرزند عمرو ازدی، منسوب به طایفه اَزد که از بزرگ‌ترین قبایل عرب قحطانی است که در یمن و حجاز سکونت داشتند و برخی از آنها به عراق هجرت کردند و خالد و پدرش ساکن کوفه بوده‌اند.
امام علی(ع)، طی اشعاری از این قبیله تمجید کردند و آنها را شمشیر خود دانستند.
خالد به همراه پدرش عمرو و غلام پدر به نام سعد و نیز مجمع بن عبدالله مذحجی و نافع بن هلال با راهنمایی طرماح بن عدی، در منزلگاه عذیب الهجانات بین راه مکه به کوفه، به امام حسین(ع) ملحق شدند و تا کربلا و روز عاشورا همراه حضرت بودند تا به شهادت رسیدند[۱].
وی در روز عاشورا پس از پدرش، عازم میدان شد و چنین رجز خواند:
| صَبْراً عَلَى الْمَوْتِ بَنِي قَحْطَانَ | كَيْمَا تَكُونُوا فِي رِضَا الرَّحْمَنِ | |
| ذِي الْمَجْدِ وَ الْعِزَّةِ وَ الْبُرْهَانِ | وَ ذِي الْعُلَى وَ الطَّوْلِ وَ الْإِحْسَانِ | |
| يَا أَبَتَا قَدْ صِرْتَ فِي الْجِنَانِ | فِي قَصْرِ دُرٍّ حَسَنِ الْبُنْيَانِ[۲] |
- (ای) فرزندان قحطان! بر مرگ در راه خدا) بردبار باشید؛ تا خشنودی خداوند رحمان را دریابید. (پروردگاری که) دارای مجد و عترت و برهان و مقام بالا و قدرت و احسان است. ای پدر! در بهشت و در قصری که از در ساخته شده جای گرفتی.
او در این حال به دشمن حمله کرد و چند تن از آنها را به هلاکت رساند و سرانجام مدال پر افتخار شهادت را به گردن آویخت و به خیل شهیدان پیوست.
در کتاب‌های مقاتل و تاریخ، بیش از این درباره خالد بن عمرو سخنی به میان نیامده است.[۳]
منابع
پانویس
- ↑ در مقتل مقرم، ص۱۱۸. شرح ملحق شدن خالد و همراهان به کاروان حسینی را در ترجمه مجمع بن عبدالله و حربن یزید ریاحی در همین اثر ملاحظه نمایید.
- ↑ مقتل مقرم، ص۱۱۸؛ ر.ک: تاریخ طبری، ج۵، ص۴۰۴ و کامل ابن اثیر، ج۲، ص۵۵۳.
- ↑ ناظم‌زاده، سید اصغر، اصحاب امام حسین، ص:۴۲۳-۴۲۴.