مره همدانی: تفاوت میان نسخه‌ها
جز (ربات: جایگزینی خودکار متن (-<div style="padding: 0.0em 0em 0.0em;">\n: +)) |
|||
| خط ۱: | خط ۱: | ||
{{امامت}} | {{امامت}} | ||
<div style="background-color: rgb(252, 252, 233); text-align:center; font-size: 85%; font-weight: normal;">این مدخل از چند منظر متفاوت، بررسی می‌شود:</div> | |||
<div style="background-color: rgb(255, 245, 227); text-align:center; font-size: 85%; font-weight: normal;"> [[مره همدانی در تاریخ اسلامی]] - [[مره همدانی در تراجم و رجال]]</div> | |||
<div style="padding: 0.0em 0em 0.0em;"> | <div style="padding: 0.0em 0em 0.0em;"> | ||
نسخهٔ ۱۱ نوامبر ۲۰۲۱، ساعت ۰۰:۳۸
مقدمه
شیخ طوسی، مره همدانی[۱] را از اصحاب امیرمؤمنین(ع) به شمار آورده است[۲].
ابن سعد می‌نویسد: یاران عبدالله بن مسعود پنج نفر بودند و همه از علما به شمار می‌آمدند. این پنج نفر عبارتند از: عبیده سلمانی مرادی، علقمه بن قیس نخعی، مسروق بن اجدع، شریح و همدانی (که احتمال دارد مراد او از همدانی همان مره بن شراحیل همدانی باشد)[۳]. ولی صاحب الغارات، مره بن شراحیل همدانی و شریح و مسروق را از دشمنان علی(ع) معرفی کرده است[۴].
حمدالله مستوفی در تاریخ گزیده در فصل حکّام قزوین می‌نویسد: در زمان خلافت امیرالمؤمنین علی(ع)، ربیع بن خثیم کوفی (خواجه ربیع)، ابو العریف ارجحی، مره بن شراحیل همدانی، عبیدة بن عمرو سلمانی و قرظة بن ارطات یکی بعد از دیگری والی (قزوین) بودند[۵].
از مجموع آنچه گذشت معلوم شد که مره بن شراحیل همدانی اگر چه شیخ طوسی او را از یاران امیرالمؤمنین(ع) ذکر کرده و حمدالله مستوفی وی را از کارگزاران امام(ع) در قزوین به شمار آورده، ولی آیة الله خوئی؛ می‌نویسد: افراد زیادی گفته‌اند مُرّه، با حضرت علی(ع) دشمنی داشته و به آن حضرت ایمان نیاورده است[۶].[۷]
جستارهای وابسته
منابع
پانویس
با کلیک بر فلش ↑ به محل متن مرتبط با این پانویس منتقل می‌شوید:
- ↑ در کتاب تاریخ گزیده تألیف حمد الله مستوفی، او را فرزند «شراحیل» دانسته و با نام «مُرّة بن شراحیل همدانی» ذکر کرده است.
- ↑ رجال طوسی، ص۵۹، ش۳۳.
- ↑ طبقات الکبری، ج۶، ص۱۰ و ۱۱.
- ↑ الغارات، ج۲، ص۵۵۷ به نقل از: سیمای کارگزاران، ج۱، ص۲۳۲.
- ↑ تاریخ گزیده، ص۷۹۳ به نقل از: سیمای کارگزاران، ج۱، ص۴۱۴.
- ↑ معجم رجال الحدیث، ج۱۸، ص۱۲۸.
- ↑ ناظم‌زاده، سید اصغر، اصحاب امام علی، ج۲، ص۱۲۸۶.