بصیرت در لغت: تفاوت میان نسخه‌ها
جز (ربات: جایگزینی خودکار متن (-<div style="padding: 0.0em 0em 0.0em;">\n: +)) |
جز (ربات: جایگزینی خودکار متن (-==منابع== +== منابع ==)) |
||
| خط ۹: | خط ۹: | ||
== جستارهای وابسته == | == جستارهای وابسته == | ||
==منابع== | == منابع == | ||
{{منابع}} | {{منابع}} | ||
# [[پرونده:1379153.jpg|22px]] [[محمد تقی فیاض‌بخش|فیاض‌بخش]] و [[فرید محسنی|محسنی]]، [[ولایت و امامت از منظر عقل و نقل ج۶ (کتاب)|'''ولایت و امامت از منظر عقل و نقل ج۶''']] | # [[پرونده:1379153.jpg|22px]] [[محمد تقی فیاض‌بخش|فیاض‌بخش]] و [[فرید محسنی|محسنی]]، [[ولایت و امامت از منظر عقل و نقل ج۶ (کتاب)|'''ولایت و امامت از منظر عقل و نقل ج۶''']] | ||
نسخهٔ ۱۷ دسامبر ۲۰۲۱، ساعت ۱۹:۵۶
مقدمه
بصیرت به معنای آگاهی، علم و دقیق‌نگری در امری است. اصل در معنای «بصر» چشم است و بصیرت از آن‌رو که مبالغه در رؤیت است، به چشم دل و چشم باطن ترجمه می‌شود[۱]. از آنجا که مطالب علمی و استدلالی با چشم دل قابل رؤیت است، بصیرت به معنای علم دقیق و محکم و استدلالی به امور مختلف گفته شده است[۲]. اگر بصیر بر وزن فعیل، صفت مشبهه باشد، به معنای اسم فاعل ترجمه می‌شود؛ مثل آنکه سمیع را مُسمِع و بدیع را مُبدِع و الیم را مؤلِم معنا می‌کنند. بر این اساس، بصیر یعنی مُبصِر و بینا[۳] و تفاوت میان واژه «بصر» با هم ردیف‌های آن مثل «رأی» در آن است که بصیرت، آگاهی و دیدن همراه با عمیقنگری و تدبّر است، ولی در بقیه چنین قیدی نیست[۴]. نتیجه آنکه بصیرت در آیه شریفه می‌تواند به معنای بیّنه و دلالتی باشد که حقیقت امور را منکشف می‌کند و یا به معنی حجت قاطع و برهان محکمی باشد که شخص با اطمینان و آرامش به آن ایمان می‌آورد[۵]؛ همچنین می‌تواند به معنای چشم دل و رؤیت قلب باشد که شخص حقیقت مطلب را با چشم باطن مشاهده می‌کند[۶]؛ لذا در آیه مورد بحث، ﴿عَلَى بَصِيرَةٍ﴾ یعنی: «دعوت من مبتنی بر برهان قاطع و بیّنهای روشن است که رستگاری شما را برایتان تضمین می‌سازد و با برهان قاطع به شما اطمینان و آرامش می‌بخشد». و یا می‌توان چنین معنی کرد: «دعوت من مبتنی بر شهودی قلبی است؛ چراکه امور غیب بر من و جانشینانم که داعی به سوی اسلامند، کاملاً منکشف و روشن است».[۷]
جستارهای وابسته
منابع
پانویس
- ↑ مفردات ألفاظ القرآن، ص۱۲۷.
- ↑ معجم مقاییس اللغة، ج۱، ص۲۵۴.
- ↑ المیزان فی تفسیر القرآن (ط. جامعه مدرسین، ۱۴۱۷ه.ق.)، ج۱، ص۲۲۹.
- ↑ التحقیق فی کلمات القرآن الکریم، ج۱، ص۲۷۸.
- ↑ المیزان فی تفسیر القرآن، ج۲۰، ص۱۰۶.
- ↑ التحقیق فی کلمات القرآن الکریم، ج۱، ص۲۸۰.
- ↑ فیاض‌بخش و محسنی، ولایت و امامت از منظر عقل و نقل، ج۶ ص ۴۹۰.