حکومت ری: تفاوت میان نسخهها
جز (ربات: جایگزینی خودکار متن (-<div style="padding: 0.0em 0em 0.0em;">\n: +)) |
جز (ربات: جایگزینی خودکار متن (-</div>\n<div style="padding: 0.4em 0em 0.0em;"> +</div>)) |
||
خط ۴: | خط ۴: | ||
<div style="background-color: rgb(255, 245, 227); text-align:center; font-size: 85%; font-weight: normal;">[[حکومت ری در حدیث]] - [[حکومت ری در کلام اسلامی]] - [[حکومت ری در معارف و سیره حسینی]]</div> | <div style="background-color: rgb(255, 245, 227); text-align:center; font-size: 85%; font-weight: normal;">[[حکومت ری در حدیث]] - [[حکومت ری در کلام اسلامی]] - [[حکومت ری در معارف و سیره حسینی]]</div> | ||
<div style="background-color: rgb(206,242, 299); text-align:center; font-size: 85%; font-weight: normal;">در این باره، تعداد بسیاری از پرسشهای عمومی و مصداقی مرتبط، وجود دارند که در مدخل '''[[حکومت ری (پرسش)]]''' قابل دسترسی خواهند بود.</div> | <div style="background-color: rgb(206,242, 299); text-align:center; font-size: 85%; font-weight: normal;">در این باره، تعداد بسیاری از پرسشهای عمومی و مصداقی مرتبط، وجود دارند که در مدخل '''[[حکومت ری (پرسش)]]''' قابل دسترسی خواهند بود.</div> | ||
==مقدمه== | ==مقدمه== |
نسخهٔ ۱۱ نوامبر ۲۰۲۱، ساعت ۱۶:۲۵
این مدخل از چند منظر متفاوت، بررسی میشود:
در این باره، تعداد بسیاری از پرسشهای عمومی و مصداقی مرتبط، وجود دارند که در مدخل حکومت ری (پرسش) قابل دسترسی خواهند بود.
مقدمه
عمر سعد، به هوس رسیدن به استانداری “ری”، حسین بن علی را کشت. قرار بود به ملک ری گماشته شود که حادثه کربلا پیش آمد. ابن زیاد، قبل از عزیمتش به حوزه استانداری، او را مأمور سرکوب سید الشهدا(ع) نمود. ابتدا میخواست قبول نکند. ولی دید اگر نپذیرد حکومت ری را از دست خواهد داد. بالأخره نتوانست بر جاذبه دنیا و ریاست غلبه کند. و اینگونه حبّ دنیا چشم او را کور کرد. طبق برخی نقلها امام حسین(ع) پس از آنکه دلباختگی عمر سعد را به حکومت ری دید (روز عاشورا در یک گفتگو) به او فرمود: امیدوارم از گندم ری، جز اندکی نخوری! عمر سعد از روی تمسخر گفت: اگر از گندمش نخورم، جو آن هم برایم کافی است. (در برخی منابع “گندم عراق” آمده است)[۱][۲].
جستارهای وابسته
منابع
پانویس
- ↑ مقتل الحسین، مقرم، ص ۲۴۸.
- ↑ محدثی، جواد، فرهنگ عاشورا، ص ۱۶۴.