علی ولی الله: تفاوت میان نسخهها
جز (ربات: جایگزینی خودکار متن (-==پانویس== {{یادآوری پانویس}} {{پانویس}} +== پانویس == {{پانویس}})) |
جز (ربات: جایگزینی خودکار متن (-\n{{امامت}} +{{امامت}})) |
||
خط ۱: | خط ۱: | ||
{{امامت}} | {{امامت}} | ||
<div style="background-color: rgb(252, 252, 233); text-align:center; font-size: 85%; font-weight: normal;">این مدخل از چند منظر متفاوت، بررسی میشود:</div> | <div style="background-color: rgb(252, 252, 233); text-align:center; font-size: 85%; font-weight: normal;">این مدخل از چند منظر متفاوت، بررسی میشود:</div> |
نسخهٔ ۲۵ نوامبر ۲۰۲۱، ساعت ۱۹:۳۹
این مدخل از چند منظر متفاوت، بررسی میشود:
در این باره، تعداد بسیاری از پرسشهای عمومی و مصداقی مرتبط، وجود دارند که در مدخل علی ولی الله (پرسش) قابل دسترسی خواهند بود.
علی ولی الله از شعارهای بارز شیعه در اعتقاد به امامت و ولایت امیر المؤمنین(ع) است که در اذان و اقامه هم میگویند[۱].
مقدمه
- برگرفته از آیه ولایت و احادیث فراوانی است که پیامبر خدا آن حضرت را ولیّ خدا و ولیّ هرمؤمن معرفی کرده است. این شعار، در بناهای اسلامی و معماریهای شیعی در کتیبهها و کاشیکاریهای مساجد و آثار قدیم و در سکّههای کهن نیز نقش میبست. در دوران حکومت سلطان محمّد خدابنده نیز، وقتی او با ارشادات علامه حلی شیعه شد، نام علی(ع) را بر سردر مساجد و اماکن مشرّفه ثبت کرد، حتّی در سال ۷۰۷ هجری نقش سکّهها را عوض کرد و اسامی سه خلیفه را از آنها حذف کرد و سه جملۀ لا إله إلاّ اللّه، محمّد رسول اللّه، علیّ ولیّ اللّه را نقش سکّهها قرار داد.[۲] سه جملهای که طبق روایت پیغمبر، بر سردرهای هشتگانۀ بهشت نوشته شده است: علی کلّ باب من أبواب الجنّة الثّمانیة: لا إله إلاّ اللّه، محمّد رسول اللّه، علیّ ولیّ اللّه[۳] و به فرمودۀ امام علی(ع): "انّ العرش لم یستقرّ حتّی کتب علیه بالنّور: لا إله إلاّ اللّه، محمّد رسول اللّه، علیّ ولیّ اللّه"[۴] پیامبر خدا نیز آن حضرت را ولیّ خود و ولی خود را ولیّ خدا دانسته است: انت ولیّی و ولیّی ولیّ اللّه.[۵][۶].
جستارهای وابسته
منابع
پانویس
- ↑ محدثی، جواد، فرهنگ غدیر، ص۴۲۲.
- ↑ علامۀ حلّی رایت ولایت، محمّد حسن امانی، ص ۸۰ به نقل از ارشاد الاذهان علامه حلی
- ↑ بحار الأنوار، ج ۲۷ ص ۱۱ ح ۲۴
- ↑ بحار الأنوار، ج ۲۵ ص ۱۸۴
- ↑ بحار الأنوار، ج ۳۸ ص ۱۳۵ ح ۹۱
- ↑ محدثی، جواد، فرهنگ غدیر، ص۴۲۲.