ایمان به اهل بیت: تفاوت میان نسخه‌ها
جز (ربات: جایگزینی خودکار متن (-\n{{امامت}} +{{امامت}})) |
جز (ربات: جایگزینی خودکار متن (-]]== {{فهرست اثر}} {{ستون-شروع|3}} * رده: +== {{منبع‌شناسی جامع}} * [[:رده:)) |
||
| خط ۲۰: | خط ۲۰: | ||
==[[:رده:آثار اهل بیت|منبع‌شناسی جامع اهل بیت]]== | ==[[:رده:آثار اهل بیت|منبع‌شناسی جامع اهل بیت]]== | ||
{{ | {{منبع‌شناسی جامع}} | ||
* [[:رده:کتاب‌شناسی کتاب‌های اهل بیت|کتاب‌شناسی اهل بیت]] | * [[:رده:کتاب‌شناسی کتاب‌های اهل بیت|کتاب‌شناسی اهل بیت]] | ||
* [[:رده:مقاله‌شناسی مقاله‌های اهل بیت|مقاله‌شناسی اهل بیت]] | * [[:رده:مقاله‌شناسی مقاله‌های اهل بیت|مقاله‌شناسی اهل بیت]] | ||
نسخهٔ ۲۸ نوامبر ۲۰۲۱، ساعت ۱۸:۴۸
این مدخل از زیرشاخه‌های بحث اهل بیت و وظایف قلبی و عاطفی امت نسبت به اهل بیت است. "ایمان به اهل بیت" از چند منظر متفاوت، بررسی می‌شود:
ایمان به اهل بیت در قرآن - ایمان به اهل بیت در حدیث - ایمان به اهل بیت در کلام اسلامی - ایمان به اهل بیت در گفتگوهای بین‌المذاهب
در این باره، تعداد بسیاری از پرسش‌های عمومی و مصداقی مرتبط، وجود دارند که در مدخل ایمان به اهل بیت (پرسش) قابل دسترسی خواهند بود.
مقدمه
- ایمان به اهل بیت(ع) نخستین و مهمترین پیوند قلبی ما با آنهاست. خدای متعال می‌فرماید: ﴿يَا أَيُّهَا الَّذِينَ آمَنُوا آمِنُوا بِاللَّهِ وَرَسُولِهِ وَالْكِتَابِ الَّذِي نَزَّلَ عَلَى رَسُولِهِ وَالْكِتَابِ الَّذِي أَنْزَلَ مِنْ قَبْلُ﴾[۱][۲].
- ایمان به اهل بیت(ع) و دارای مراتب و جلوه‌های متعددی است:
- ایمان به خود اهل بیت(ع) و آنچه آنها به آن ایمان دارند[۳].
- ایمان به رجعت اهل بیت(ع) [۴]
- ایمان به نهان و آشکار اهل بیت(ع) [۵].
- ایمان به شاهد و غایب اهل بیت(ع) [۶].
- ایمان به اولین و آخرین اهل بیت(ع) [۷][۸].
منابع
جستارهای وابسته
منبع‌شناسی جامع اهل بیت
پانویس
- ↑ «ای مؤمنان! به خداوند و پیامبر او و کتابی که بر پیامبرش فرو فرستاده و کتابی که پیش از آن فرود آورده است ایمان بیاورید» سوره نساء، آیه ۱۳۶.
- ↑ مقامی، مهدی، وظایف امت نسبت به قرآن و عترت، ص ۷۱.
- ↑ «مُؤْمِنٌ بِكُمْ وَ بِمَا آمَنْتُمْ بِهِ»
- ↑ «مُؤْمِنٌ بِإِيَابِكُمْ».
- ↑ «مُؤْمِنٌ بِسِرِّكُمْ وَ عَلَانِيَتِكُمْ».
- ↑ «وَ شَاهِدِكُمْ وَ غَائِبِكُمْ».
- ↑ «وَ أَوَّلِكُمْ وَ آخِرِكُمْ»
- ↑ مقامی، مهدی، وظایف امت نسبت به قرآن و عترت، ص ۷۲.