دعوت به برپایی عدل: تفاوت میان نسخه‌ها

از امامت‌پدیا، دانشنامهٔ امامت و ولایت
جز (جایگزینی متن - '== پرسش‌های وابسته == {{پرسش‌های وابسته}} (.*) {{پرسش‌های وابسته}}' به '== جستارهای وابسته == {{پرسش‌های وابسته}} $1 {{پایان پرسش‌های وابسته}}')
جز (ربات: جایگزینی خودکار متن (-== جستارهای وابسته == {{پرسش‌های وابسته}} {{پایان پرسش‌های وابسته}} +== پرسش‌های وابسته == {{پرسش‌های وابسته}} {{پایان پرسش‌های وابسته}}))
خط ۴۶: خط ۴۶:
{{پایان}}
{{پایان}}


== جستارهای وابسته ==
== پرسش‌های وابسته ==
{{پرسش‌های وابسته}}
{{پرسش‌های وابسته}}



نسخهٔ ‏۲۹ نوامبر ۲۰۲۱، ساعت ۱۷:۵۰


این مدخل از زیرشاخه‌های بحث دعوتهای اجتماعی و مرتبط با مباحث فلسفه بعثت، تبلیغ، دعوت پیامبر و وظایف پیامبر است. "دعوت به برپایی عدل" از چند منظر متفاوت، بررسی می‌شود:
در این باره، تعداد بسیاری از پرسش‌های عمومی و مصداقی مرتبط، وجود دارند که در مدخل دعوت به برپایی عدل (پرسش) قابل دسترسی خواهند بود.

دعوت به برپایی عدل یکی از اهداف ارسال رسولان الهی و تبلیغ رسالت الهی است.

قرآن

  • ﴿لَقَدْ أَرْسَلْنَا رُسُلَنَا بِالْبَيِّنَاتِ وَأَنزَلْنَا مَعَهُمُ الْكِتَابَ وَالْمِيزَانَ لِيَقُومَ النَّاسُ بِالْقِسْطِ وَأَنزَلْنَا الْحَدِيدَ فِيهِ بَأْسٌ شَدِيدٌ وَمَنَافِعُ لِلنَّاسِ وَلِيَعْلَمَ اللَّهُ مَن يَنصُرُهُ وَرُسُلَهُ بِالْغَيْبِ إِنَّ اللَّهَ قَوِيٌّ عَزِيزٌ[۱]

حدیث

  • امام علی(ع) ـ در توصیف ذاکران ـ: به قسط، فرمان می‌دهند و خود از آن ، فرمان می‌پذیرند و از منکر، نهی می‌کنند و خود از آن، اجتناب می‌نمایند.[۲][۳]

منابع

جستارهای وابسته

پرسش‌های وابسته


منبع‌شناسی جامع نبوت

الگو:فهرست پرسش‌ها


پانویس

  1. «ما پیامبرانمان را با برهان‌ها (ی روشن) فرستادیم و با آنان کتاب و ترازو فرو فرستادیم تا مردم به دادگری برخیزند و (نیز) آهن را فرو فرستادیم که در آن نیرویی سخت و سودهایی برای مردم است و تا خداوند معلوم دارد چه کسی در نهان، (دین) او و پیامبرانش را یاری می‌کند؛ بی‌گمان خداوند توانمندی پیروزمند است». سوره حدید، آیه ۲۵.
  2. "الإمام علیّ(ع) ـ فی صِفَةِ أهلِ الذِّکرِ ـ :یَأمُرونَ بِالقِسطِ ویَأتَمِرونَ بِهِ ، ویَنهَونَ عَنِ المُنکَرِ ویَتَناهَونَ عَنهُ". نهج البلاغة : الخطبة ۲۲۲، الاحتجاج: ج ۱، ص ۴۸۰، ح ۱۱۷، بحارالأنوار: ج ۴، ص ۲۶۱، ح ۹.
  3. محمدی ری‌شهری، محمد، دانشنامه قرآن و حدیث ج۱۵، ص۸۲و۸۳.