بی‌وفایی

این مدخل از چند منظر متفاوت، بررسی می‌شود:

بی‌وفایی در قرآن - بی‌وفایی در حدیث - بی‌وفایی در نهج البلاغه - بی‌وفایی در اخلاق اسلامی

در این باره، تعداد بسیاری از پرسش‌های عمومی و مصداقی مرتبط، وجود دارند که در مدخل بی‌وفایی (پرسش) قابل دسترسی خواهند بود.

مقدمه

• از خصلت‌های مردم کوفه شمرده شده است که هم با علی بن ابی طالب(ع) بی‌وفایی نشان دادند، هم با امام مجتبی(ع)، هم با مسلم بن عقیل و هم با سید الشهدا بیعت کردند و پیمان شکستند. نامه دعوت نوشتند و تیغ کشیدند. این خصلت کوفیانه در ذهن دیگران مانده بود. هنگامی که امام حسین(ع) تصمیم گرفت به کوفه رود، افراد متعددی او را برحذر می‌داشتند و بی وفایی اهل کوفه را یادآور می‌شدند. خود امام حسین(ع) نیز روز عاشورا به این عهد شکنی و بی‌وفایی آنان اشاره کرد و فرمود: وای بر شما ای کوفیان! زشت باد کارتان! ما را به یاری فراخواندید، چون نزد شما آمدیم و ندایتان را پاسخ گفتیم، همان شمشیرها را که با ما هم قسم بود، به روی ما کشیدید «يَا أَهْلَ الْكُوفَةِ قُبْحاً لَكُمْ وَ تَرَحاً وَ بُؤْساً لَكُمْ وَ تَعْساً حِينَ اسْتَصْرَخْتُمُونَا وَلِهِين‏...». کوفی در خاطره مردم همردیف با بی‌وفا بود. حضرت زینب نیز در خطبه‌اش در کوفه، به کوفیان چنین خطاب کرد: «يَا أَهْلَ الْكُوفَةِ يَا أَهْلَ الْخَتْلِ وَ الْغَدْرِ وَ الْخَذْل‏» که اشاره به همان ریا، تزویر، نفاق و بی وفایی آن مردم بود. این ذهنیت، همچنان باقی است.

منابع

• محدثی، جواد، فرهنگ عاشورا