منی: تفاوت میان نسخه‌ها

از امامت‌پدیا، دانشنامهٔ امامت و ولایت
جز (ربات: جایگزینی خودکار متن (-==منابع== * +==منابع== {{منابع}} * ))
جز (ربات: جایگزینی خودکار متن (-==منابع== +== منابع ==))
خط ۱۴: خط ۱۴:
== جستارهای وابسته ==
== جستارهای وابسته ==


==منابع==
== منابع ==
{{منابع}}
{{منابع}}
* [[پرونده:13681151.jpg|22px]] [[عباس حیدرزاده|حیدرزاده، عباس]]، [[فرهنگنامه آخرالزمان (کتاب)|'''فرهنگنامه آخرالزمان''']].
* [[پرونده:13681151.jpg|22px]] [[عباس حیدرزاده|حیدرزاده، عباس]]، [[فرهنگنامه آخرالزمان (کتاب)|'''فرهنگنامه آخرالزمان''']].

نسخهٔ ‏۱۸ دسامبر ۲۰۲۱، ساعت ۰۴:۱۲

این مدخل مرتبط با مباحث پیرامون امام مهدی(ع) است. "امام مهدی" از چند منظر متفاوت، بررسی می‌شود:
در این باره، تعداد بسیاری از پرسش‌های عمومی و مصداقی مرتبط، وجود دارند که در مدخل امام مهدی (پرسش) قابل دسترسی خواهند بود.

مقدمه

  • مِنی: سرزمینی است نزدیک مکه و عرفات که غار حرا نیز در کوهی نزدیک این منطقه واقع شده است. حجاج سه شب در این بیابان وقوف می‌‌کنند و در سه قسمت در آن "رجم" نموده و در نهایت در آن قربانی می‌‌نمایند. در آخرین سال قبل از قیام حضرت مهدی(ع) آشوبی بزرگ در این بخش روی می‌‌دهد.
  • رسول خدا فرمود: (در سال پایانی پیش از ظهور) در ماه ذی قعده قبایل به نزاع برخیزند و حجاج را غارت نموده و در منی شورشی برپا می‌‌شود و کشتاری بزرگ رخ می‌‌دهد، به گونه‌ای که تا گردنه جمره خون‌ها جاری شود. سپس سردسته آنان فرار می‌‌کند و در بین رکن و مقام حضرت با اکراه به آنها بیعت می‌‌نماید...[۱]. در روایت دیگری می‌‌فرماید: قبایل با هم دیگر به نزاع برمی‌‌خیزند و جنگ سختی میان آنان در می‌‌گیرد، سپس در حالی که در منی و عرفات هستند، صدایی می‌‌شنوند که می‌‌گوید امیر شما فلان شخص است و پس از آن صدای دیگری می‌‌شنوند که می‌‌گوید: بدانید که راست است. سپس با هم چنان جنگ کنند گویا سگ هار آنان را گاز گرفته است. بسیاری کشته شوند و خون تا گردنه جمره را فرا گیرد. سپس به حضرت مهدی(ع) پناهنده می‌‌شوند در حالی که او صورت خود را به کعبه چسبانده و گریه می‌‌نمایند و می‌‌خواهند که با حضرت بیعت نمایند. حضرت مهدی(ع) به آنان یادآور می‌‌شود که چقدر پیمان بستند و شکستند و در پایان با اکراه، با آنها بیعت می‌‌نماید[۲][۳].

پرسش مستقیم

پرسش‌های وابسته

جستارهای وابسته

منابع

پانویس

  1. سید محمود موسوی دهسرخی، یأتی علی الناس زمان، ص ۲۵۴.
  2. همان: ص ۶۹۱، ۶۵۸.
  3. حیدرزاده، عباس، فرهنگنامه آخرالزمان، ص ۵۶۲.