خار مغیلان: تفاوت میان نسخه‌ها

نسخهٔ ‏۱ ژانویهٔ ۲۰۲۲، ساعت ۱۵:۳۰

مقدمه

خار درخت “امّ غیلان”، امّ غیلان درخت خارداری است که در بادیه می‌‌روید که گاهی به اندازه درخت سیب یا کوچک‌تر می‌‌شود^[۱]. در مرثیه‌ها چنین گفته می‌‌شود که پس از شهادت امام حسین(ع) و حمله دشمن به خیمه‌ها و به آتش کشیدن آنها، کودکان آواره دشت و بیابان شدند و دو کودک در بیابان، دور از جمع اهل بیت، گم شدند و شب زیر خار مغیلان پناه گرفتند و جان باختند^[۲]. در منابع معتبر تاریخی چنین چیزی نیامده است^[۳].

جستارهای وابسته

منابع

محدثی، جواد، فرهنگ عاشورا

پانویس

↑ لغت‌نامه، دهخدا «ام غیلان».
↑ معالی السبطین، ج ۲، ص ۸۹.
↑ محدثی، جواد، فرهنگ عاشورا، ص ۱۷۰.

[1] لغت‌نامه، دهخدا «ام غیلان».

[2] معالی السبطین، ج ۲، ص ۸۹.

[3] محدثی، جواد، فرهنگ عاشورا، ص ۱۷۰.

[۱]

[۲]

[۳]

@@ خط ۱: / خط ۱: @@
 {{امامت}}
 ==مقدمه==
 خار درخت “امّ غیلان”، امّ غیلان درخت خارداری است که در [[بادیه]] می‌‌روید که گاهی به اندازه درخت سیب یا کوچک‌تر می‌‌شود<ref>لغت‌نامه، دهخدا «ام غیلان».</ref>. در مرثیه‌ها چنین گفته می‌‌شود که پس از [[شهادت امام حسین]]{{ع}} و حمله [[دشمن]] به خیمه‌ها و به [[آتش]] کشیدن آنها، [[کودکان]] آواره دشت و بیابان شدند و دو [[کودک]] در بیابان، دور از جمع [[اهل بیت]]، گم شدند و [[شب]] زیر خار مغیلان [[پناه]] گرفتند و [[جان]] باختند<ref>معالی السبطین، ج ۲، ص ۸۹.</ref>. در منابع معتبر [[تاریخی]] چنین چیزی نیامده است<ref>[[جواد محدثی|محدثی، جواد]]، [[فرهنگ عاشورا (کتاب)|فرهنگ عاشورا]]، ص ۱۷۰.</ref>.