حزن در لغت: تفاوت میان نسخه‌ها

از امامت‌پدیا، دانشنامهٔ امامت و ولایت
جز (ربات: جایگزینی خودکار متن (-==پانویس== +== پانویس ==))
جز (جایگزینی متن - '</div> <div style="padding: 0.0em 0em 0.0em;">' به '</div>')
خط ۲: خط ۲:
<div style="background-color: rgb(252, 252, 233); text-align:center; font-size: 85%; font-weight: normal;">اين مدخل از زیرشاخه‌های بحث '''[[حزن]]''' است. "'''[[حزن]]'''" از چند منظر متفاوت، بررسی می‌شود:</div>
<div style="background-color: rgb(252, 252, 233); text-align:center; font-size: 85%; font-weight: normal;">اين مدخل از زیرشاخه‌های بحث '''[[حزن]]''' است. "'''[[حزن]]'''" از چند منظر متفاوت، بررسی می‌شود:</div>
<div style="background-color: rgb(255, 245, 227); text-align:center; font-size: 85%; font-weight: normal;">[[حزن در لغت]] - [[حزن در قرآن]] - [[حزن در حدیث]] - [[حزن در کلام اسلامی]] - [[حزن در معارف دعا و زیارات]] - [[حزن در معارف و سیره سجادی]] - [[حزن در معارف و سیره رضوی]]</div>
<div style="background-color: rgb(255, 245, 227); text-align:center; font-size: 85%; font-weight: normal;">[[حزن در لغت]] - [[حزن در قرآن]] - [[حزن در حدیث]] - [[حزن در کلام اسلامی]] - [[حزن در معارف دعا و زیارات]] - [[حزن در معارف و سیره سجادی]] - [[حزن در معارف و سیره رضوی]]</div>
<div style="padding: 0.0em 0em 0.0em;">


==مقدمه==
==مقدمه==

نسخهٔ ‏۱۷ ژانویهٔ ۲۰۲۲، ساعت ۱۷:۱۱

اين مدخل از زیرشاخه‌های بحث حزن است. "حزن" از چند منظر متفاوت، بررسی می‌شود:

مقدمه

این واژه معمولاً برای خشونت و شدت در چیزی به کار می‌رود؛ مثلاً به زمین محکم و صلب «حُزن» یا «حَزَن» گفته می‌شود[۱]. بنابراین، حزن در انسان به معنای آن گرفتگی و انقباض روحی است که به واسطه غمی بر قلب انسان عارض می‌شود و ضد آن سرور و فرح است[۲]. به این ترتیب، تفاوت خوف و حزن در این است که حزن در غم و گرفتاری واقع شده به کار می‌رود، ولی خوف در نگرانی از غم متوقَّعی که هنوز واقع نشده، ولی احتمال وقوع دارد، استعمال می‌شود[۳]..[۴]

جستارهای وابسته

منابع

پانویس

  1. معجم مقاییس اللغه، ج۲، ص۵۴؛ مفردات ألفاظ القرآن، ص۲۳.
  2. التحقیق فی کلمات القرآن الکریم، ج۲، ص۲۰۹.
  3. انوار التنزیل و أسرار التأویل (ط. دار إحیاء التراث العربی، ۱۴۱۸ه.ق)، ج۵، ص۱۱۳.
  4. فیاض‌بخش و محسنی، ولایت و امامت از منظر عقل و نقل، ج۶ ص ۳۸۸.