فضل

فضل از چند منظر متفاوت، بررسی می‌شود: فضل در قرآن - فضل در حدیث - فضل در اخلاق اسلامی - فضل در معارف دعا و زیارات - فضل در معارف و سیره سجادی - فضل در معارف و سیره رضوی - پرسش‌های مرتبط

مقدمه

فضل، به معنای زیادت، فزونی، برتری، و هر عطیه‌ای است که اعطای آن بر دهنده آن واجب نیست. مثلاً فضل خداوند، آفرینش مخلوقات و نعمت‌هایی است که به آنها می‌دهد، زیرا چیزی از آفرینش و نعمت‌ها بر خدا واجب نیست و هیچ کس حقی در نزد خداوند ندارد، بلکه همه اینها فضل الهی است: ﴿وَلَكِنَّ اللَّهَ ذُو فَضْلٍ عَلَى الْعَالَمِينَ﴾. همچنین پاداش‌های چند برابری که خداوند به مؤمنان نیکوکار می‌دهد، فضل الهی است: ﴿فَأَمَّا الَّذِينَ آمَنُوا وَعَمِلُوا الصَّالِحَاتِ فَيُوَفِّيهِمْ أُجُورَهُمْ وَيَزِيدُهُمْ مِنْ فَضْلِهِ﴾

فضل خداوند بر دو قسم مادی و معنوی است. قرآن کریم درباره فضل مادی می‌فرماید: خداوند بعضی از شما را بر بعضی دیگر از نظر روزی برتری داد. درباره فضل معنوی نیز می‌فرماید: بعضی از رسولان را بر بعضی دیگر برتری دادیم.

سخنان امام سجاد(ع) در صحیفه درباره فضل خدا بسیار است. این سخنان را می‌توان در چند محور دسته‌بندی کرد: انصاف خداوند به فضل و رحمت؛ نیاز به فضل و رحمت الهی؛ و دعا و و درخواست فضل الهی از خداوند. نمونه‌هایی از این سخنان درباره هر یک از محورهای فوق چنین است: اتّصاف خداوند به فضل: امام در توصیف پروردگار عزیز بیان می‌دارد: «ای خداوندی که احسان و فضل خویش به بندگانت عطا کرده‌ای». در جای دیگر می‌فرماید: «تو آن پروردگار بزرگ هستی که فضل خود را از کسی باز نداری».

اساساً امام فضل و احسان خدا را بسیار بزرگ می‌داند: «إِنَّكَ‏ ذُو الْفَضْلِ‏ الْعَظِيمِ‏»؛ «تویی صاحب فضل بزرگ. و به ما می‌آموزد که: خزاین فضل تو (خدا) را نقصانی نیست». نیاز به فضل الهی: هیچ انسانی و هیچ مخلوقی بدون فضل و رحمت الهی امکان ادامه حیات و وصول به سعادت ندارد: «(ای خداوند) مرا آنچه سبب آمرزش تو شود در دست نیست و کاری نکرده‌ام که به پاداش آن شایسته عفو تو باشم و چون بدین‌سان خویشتن را محکوم کرده‌ام دیگر جز فضل و احسان تو پناهی ندارم!».

در جای دیگر عرض می‌کند: «ای خداوند اگر تو... مرا از فضل و احسان عظیم خویش منع فرمایی... باز هم برای رسیدن به آرزوهایم راهی جز تو نمی‌یابم و برای رسیدن به رحمت تو جز تو یاوری نمی‌جویم!». طلب و درخواست فضل الهی: حال که چنین است باید همواره امید به رحمت و احسان الهی داشت و فضل و مرحمت وی را درخواست نمود: «(خداوندا) بامدادان و شامگاهان (این روز) را برای ما پر از سپاس و... و بخشش و نیکی گردان» و می‌فرماید: «بر محمد و خاندانش درود بفرست و رحمت خود نصیب من کن و به فضل خود بر من مهربان باش» هم‌چنین در مناجاتی زیبا عرضه مرا می‌دارد: کس نیست که به درگاه تو شفیع من شود. فضل و کرم توست که بایست صحیفه کند.

این‌طلبیدن‌ها و درخواست‌ها در واقع پیروی از دستور خدای مهربان است که ما را به سوی خویش خوانده و در خزانه فضلش را بر ما گشوده است؛ ﴿وَاسْأَلُوا اللَّهَ مِنْ فَضْلِهِ إِنَّ اللَّهَ كَانَ بِكُلِّ شَيْءٍ عَلِيمًا﴾.

منابع

1. شیرزاد، امیر، مقاله «فضل»، دانشنامه صحیفه سجادیه