هند بن ابی هاله: تفاوت میان نسخه‌ها

از امامت‌پدیا، دانشنامهٔ امامت و ولایت
جز (ربات: جایگزینی خودکار متن (-==منابع== +== منابع ==))
جز (جایگزینی متن - '</div> <div style="padding: 0.0em 0em 0.0em;">' به '</div>')
خط ۲: خط ۲:
<div style="background-color: rgb(252, 252, 233); text-align:center; font-size: 85%; font-weight: normal;">این مدخل از چند منظر متفاوت، بررسی می‌شود:</div>
<div style="background-color: rgb(252, 252, 233); text-align:center; font-size: 85%; font-weight: normal;">این مدخل از چند منظر متفاوت، بررسی می‌شود:</div>
<div style="background-color: rgb(255, 245, 227); text-align:center; font-size: 85%; font-weight: normal;"> [[هند بن ابی هاله در تاریخ اسلامی]] - [[هند بن ابی هاله در تراجم و رجال]]</div>
<div style="background-color: rgb(255, 245, 227); text-align:center; font-size: 85%; font-weight: normal;"> [[هند بن ابی هاله در تاریخ اسلامی]] - [[هند بن ابی هاله در تراجم و رجال]]</div>
<div style="padding: 0.0em 0em 0.0em;">


==مقدمه==
==مقدمه==

نسخهٔ ‏۲۱ ژانویهٔ ۲۰۲۲، ساعت ۲۲:۱۰

این مدخل از چند منظر متفاوت، بررسی می‌شود:

مقدمه

هند بن ابی هاله که ظاهراً همان هند بن عمرو جملی است از قبیله بنی‌اسد و از گروه تیمم است، پدرش ابو هاله حلیف بنی عبدالدار و مادرش خدیجه بنت خویلد همسر رسول خدا(ص) بوده [۱] و لذا او را هند بن خدیجه نیز نامیده و او ربیب رسول خدا(ص) و برادر مادری حضرت فاطمه زهرا(س) می‌باشد.

هند از اصحاب رسول خدا(ص) و مردی فصیح و بلیغ و در غزوه‌های بدر، احد و دیگر جنگ‌های صدر اسلام شرکت نمود[۲].

به نقل شیخ مفید، او پس از قتل عثمان، با امیرالمؤمنین(ع) بیعت کرد که تا پای جان از ولایت و خلافت آن حضرت دفاع نماید[۳].

شیخ طوسی نیز هند را در زمرۀ شیعیان و اصحاب امیرالمؤمنین(ع) به شمار آورده است[۴].

هند جزو فرماندهان نیروی هزاران نفری بود که از کوفه به ذی قار آمدند تا حضرت علی(ع) را در جنگ جمل یاری نمایند[۵]. او در این جنگ در حالی که قصد پی کردن شتر عایشه را داشت به دست ابن یثربی به شهادت رسید.

در عظمت و شخصیت هند همین بس که امیرالمؤمنین علی(ع) در نامه‌ای که به خواهرش ام هانی نوشت بشارت پیروزی خود را بر طلحه و زبیر یادآور شد و در آن نامه از شهدای بزرگ سپاه خود از جمله: هند، زید بن صوحان و برادرش سیحان بن صوحان و علباء بن هیثم یاد کرد و برای آنان طلب رحمت نمود[۶].[۷]

جستارهای وابسته

منابع

پانویس

  1. اسدالغابه، ج۵، ص۷۳.
  2. تهذیب التهذیب، ج۹، ص۸۰.
  3. الجمل، ص۱۰۹.
  4. رجال طوسی، ص۶۱، ش۳.
  5. ر.ک: تاریخ طبری، ج۴، ص۴۸۸.
  6. الجمل، ص۳۹۷.
  7. ناظم‌زاده، سید اصغر، اصحاب امام علی، ج۲، ص۱۴۲۸-۱۴۲۹.