قاطع: تفاوت میان نسخه‌ها
جز (ربات: جایگزینی خودکار متن (-== پانویس == {{پانویس}} {{ +== پانویس == {{پانویس}} {{)) |
جز (جایگزینی متن - '== پانویس == {{پانویس}} {{امام مهدی}}' به '== پانویس == {{پانویس}}') |
||
| خط ۲۲: | خط ۲۲: | ||
== پانویس == | == پانویس == | ||
{{پانویس}} | {{پانویس}} | ||
[[رده:مدخل]] | [[رده:مدخل]] | ||
نسخهٔ ۳۱ مهٔ ۲۰۲۲، ساعت ۰۸:۴۰
این مدخل مرتبط با مباحث پیرامون امام مهدی(ع) است. "امام مهدی" از چند منظر متفاوت، بررسی می‌شود:
در این باره، تعداد بسیاری از پرسش‌های عمومی و مصداقی مرتبط، وجود دارند که در مدخل امام مهدی (پرسش) قابل دسترسی خواهند بود.
مقدمه
- "قاطع" نام شهری است که به صورت جزیره و بر روی دریا است. طبق حدیثی از حضرت علی (ع)، صاحب الامر (ع) پس از گشودن شهر زنج، عازم قاطع می‌شود[۱]. نیز "قاطع" اسم حضرت مهدی (ع) است در کتاب قنطرة[۲][۳].
قاطع در فرهنگنامه آخرالزمان
- قاطع نام جزیره‌ای بسیار بزرگ در اقیانوس کبیر است. دسترسی به این جزیره بسیار سخت خواهد بود زیرا کشتی‌ها در سواحل این جزیره به خاطر عمق کم نمی‌توانند پهلو بگیرند و فقط از نقاط خاصی می‌توانند به این جزیره نزدیک شوند. در آن جزیره نعمت‌های فراوانی وجود دارد و یک میلیون سرباز جنگی در آن قرار دارد. حضرت مهدی(ع) پس از فتح زنگبار به سوی این جزیره حرکت می‌کند و چون نمی‌توانند با کشتی به سوی این جزیره بروند، فریاد "الله اکبر" سر می‌دهند و دیوارهای این شهر فرو می‌ریزد. حضرت مهدی(ع) در این جزیره بسیاری از سربازان را خواهند کشت و این شهر به تصرف حضرت درخواهد آمد. حضرت قائم(ع) در این جزیره هفت سال اقامت می‌کند و غنیمت‌هایی بسیار از این جنگ عاید لشکریان حضرت خواهد شد، به گونه‌ای که ده برابر آنچه در جنگ‌های سابق در روم به دست آورده‌اند به ایشان می‌رسد. حضرت از این شهر با کشتی به سوی بیت المقدس رهسپار می‌شود و لشکری متشکل از پنج میلیون سرباز ایشان را همراهی می‌کنند[۴][۵].
- قاطع به معنی جداکننده (ی حق و باطل) و نابودکننده (ی ستمگران) است[۶].
پرسش مستقیم
پرسش‌های وابسته
منابع
پانویس
- ↑ الشیعه و الرجعه، ج ۱، ص ۱۶۴؛ عقد الدرر، ص ۲۰۰؛ احقاق الحق، ج ۱۳، ص ۲۲۹.
- ↑ نجم الثاقب، باب دوم.
- ↑ تونه‌ای، مجتبی، موعودنامه، ص۵۵۳.
- ↑ یأتی، ص ۵۵۹، احقاق الحق، ج ۱۳، ص ۲۲۹.
- ↑ حیدرزاده، عباس، فرهنگنامه آخرالزمان. ص ۴۵۷.
- ↑ حیدرزاده، عباس، فرهنگنامه آخرالزمان. ص ۹۵.