نام امام مهدی به چه معناست؟ (پرسش): تفاوت میان نسخه‌ها

::::::پیش از ورود به بحث درباره جزئیات [[زندگی]] شخصی [[حضرت مهدی]] {{ع}}، باید معنا و مفهوم صفت "[[مهدی]]" را دریابیم. واژه "[[مهدی]]" دو معنی دارد:

::::::این واژه به‌گونه یک [[حقیقت]] [[دینی]] درآمده و هنگامی که آن اسم بر زبان آورده می‌شود، ذهن [[مردم]] ناخودآگاه به سوی معنی دوم می‌رود، نه معنای اول، هرچند ویژگی‌های معنای اول نیز در این معنا وجود دارد.

::::::با اندکی تأمل درمی‌یابیم که معنای اول، مصداق معنای دوم را نیز در برمی‌گیرد در حالی‌که عکس آن [[صادق]] نیست. زیرا معنای نخست؛ جدا از اینکه شامل آن فرد مشخص ([[مهدی]]) می‌شود، بر همه [[پیامبران]] و [[اوصیاء]] {{عم}} نیز [[صدق]] می‌کند. اما منظور از معنای دوم تنها آن فرد معین و مشخص است که [[خداوند]] او را [[برگزیده]] است.

::::::این نوع تقسیم‌بندی در سخنان [[امام باقر]] {{ع}} آمده است و آن هم در [[پاسخ]] سؤال "[[الحکم بن أبی نعیم]]" از ایشان بود که از [[امام]] سؤال کرد: آیا شما [[مهدی]] هستید؟ [[امام]] {{ع}} در [[پاسخ]] به او فرمود: همه ما به سوی [[خدا]] [[هدایت]] می‌کنیم. "[[حکیم]] بن نعیم" پس از شنیدن این [[پاسخ]]، به این سؤال بسنده نکرد، زیرا چیزی‌که او از [[مهدی]] در ذهن داشت و با شنیدن واژه [[مهدی]] ذهنش متوجه آن می‌شد، معنای اول نبود که [[امام]] {{ع}} به آن اشاره کرد، بلکه منظور او از [[مهدی]]، معنای دوم آن یعنی آن شخص خاص با ویژگی‌های خاص بود و به همین [[دلیل]]، او پس از سؤال اول خود، این سؤال را مطرح کرد: آیا شما همان کسی هستید که [[دشمنان]] [[خدا]] را به [[هلاکت]] می‌رساند؟

::::::بنابراین [[امام]] {{ع}} در [[پاسخ]] خود، [[مهدی]] هدایت‌کننده به سوی [[خدا]] را از آن [[مهدی]] که [[زمین]] را سرشار از [[عدالت]] و داد و [[انصاف]] می‌کند، جدا می‌داند.

::::::[[امام صادق]] {{ع}} نیز هنگامی که یکی از یارانش از ایشان سؤال کرد که "آیا شما [[صاحب]] این امرید؟" فرمود: نه، پرسشگر گفت: [[صاحب]] این امر کیست؟ [[امام]] فرمود: کسی است که [[زمین]] را آن‌چنان‌که در دوران [[امامان]] پیش از ایشان، آکنده از [[جور]] و [[ستم]] و [[بیداد]] شده، سرشار و آکنده از [[عدالت]] و داد و [[انصاف]] می‌کند<ref>ابو حمزة الثمالی؛ تفسیر أبی حمزه الثمالی، ص ۸۲.</ref>.

::::::[[علت]] اصلی و پشت پرده این سؤال در مورد "[[مهدی]]" به‌معنای دوم، فشار سیاسی‌ای بوده است که هر از گاهی بر [[یاران]] [[امامان]] {{عم}} اعمال می‌شد؛ به‌گونه‌ای که همین فشارها باعث شد آنها با یاد و [[آرزوی دیدار]] این [[نجات‌بخش]] و سؤال کردن در مورد ایشان از پدران و اجداد ایشان، انس و الفت بگیرند»<ref>[[سید نذیر حسنی|حسنی، سید نذیر]]، [[مصلح کل ۱ (کتاب)|مصلح کل]]، ص۵۱.</ref>.